بولینگ

بولینگ از آن ورزش هایی است که هم تفریح به حساب می آید و هم ورزش. از سال ۱۳۸۰ که فدراسیون بولینگ در ایران راه افتاد اوضاع برای بازیکنان حرفه ای بهتر شد. بخش تفریحی اش هم که هم چنان پرطفدار و پابرجاست.بولینگ ورزش خاصی به حساب می آید. این جمله را از خیلی از کسانی که دستی در این کار دارند می شود شنید. اما این خاص بودن دلیل برگران بودن این تفریح نیست. با کمی هزینه می شود حسابی خوش گذراند.تاریخ بولینگ برمی گردد به مصر باستان، البته نه به این صورتی که الان می ببینید. بعد از دوران باستان خیلی ها شروع بولینگ را از آلمان می دانند. قوانین این بازی هم به صورتی که الان در همه جای دنیا بازی می کنند سال ۱۸۹۵ در نیویورک ثبت شده است. حالا بیش از صد سال است که بولینگ در همه دنیا قوانین خاص خودش را دارد. برای بازی کردن به جز دانستن قوانین به یک کفش و توپ احتیاج دارید.در چند سال اخیر بولینگ در ایران هم طرفدارهای زیادی پیدا کرده و خیلی ها به صورت یک ورزش حرفه ای آن را دنبال می کنند. –
توپ
توپ: وزن توپ های بولینگ به پوند محاسبه می شود. به ظاهر رنگی این توپ ها نگاه نکنید، حسابی سنگین هستند. از ۶ پوند تا ۱۶ پوند. هر پوند هم ۴۵۰ گرم است. با این حساب سبک ترین توپ بولینگ هم ۲کیلو و ۷۰۰ گرم وزن دارد. پس حواستان باشد که با دست ضعیف یا آسیب دیده نمی شود سراغ این ورزش رفت.هر کسی برای انتخاب توپ باید به دو نکته توجه کند، وزن توپ و اندازه جای انگشتان. باید توپی را انتخاب کنید که از پس پرتاب کردنش بر بیایید. اندازه انگشتتان هم باید به این سه سوراخ روی توپ بخورد تا با کنترل آن را بغلتانید.لایه رویی توپ ها پلی اتیلن است. در مرکز توپ ها یک فرم استوانه شکل با جنسی شبیه گچ وجود دارد با تعدادی زا ئده که به چرخیدن توپ کمک می کنند و جهت آن را هم تعیین می کنند.
به توپ های معمولی و آماتور که بیش تر برای تفریح هستند، هاوس بال می گویند. که وقتی به یک سالن بولینگ می روید در اختیارتان می گذارند.قیمت شان هم همان حوالی ۱۵تا ۲۰ هزار تومان است.ماجرای توپ های حرفه ای کمی فرق می کند. هر بازیکنی توپ شخصی خودش را دارد. و برای یک توپ حرفه ای بین ۳۰۰ تا ۶۰۰ هزار تومان هزینه می کنند.
کفش
بولینگ کفش مخصوص خودش را دارد. یکی به خاطر اینکه کفش های معمولی روی لاین سر نمی خورند.

بی خیال تمام هیاهوی اطراف

بر ساحل زندگی قدم می زنم

بی خیال فکر تو

دنیای خود را نقاشی می کنم

بی خیال تمام آنچه باید باشد

نگین عشق را بر انگشت خود می آویزم

بی خیال همه رفت ها

به داشته های خود دل می بندم

اما

بگذار قدم بزنم...

قدم هایی سرشار از احساس بر ساحل زندگی

این روزها...

غروب عشق برای من

حیات دوباره خورشید

در آنسوی آسمان بودن ها؛ بر ساحل زندگیست!

نسیم دریا بر لبانم می نشیند

با خود می اندیشم

گویا

عشق در همین حوالی ست...

و باز می گویم

شاید

تا غروب عشق

نیمروزی باقی ست...

خداشاهده پسرهمسایه امون اسمش مهدیه ملقب به مهدی شقی!اینم توهمش کم نیست!!
خودش تعریف میکنه میگه:یه روزباماشین داشتیم میرفتیم حوالی آفریقا...سرچراغ قرمزیه ماشین پرادو کنارمون شیشه رودادپایین...کی بودبه نظرتون ؟
شقایق فراهانی!!!
شماره اموبهش دادم نگرفت...چراغ سبزشدپاشوگذاشت روگازورفت!!!
منم خیلی بهم برخوردرفتم خونه روکاناپه ولو بودم که یهوهمرام زنگ خورد!
دیدم شقایقه...
سریع قطع کردم!!
بعدازنیم ساعت بایه شماره دیگه زنگید!!!!!!!
باعصبانیت گوشیموجواب دادم
تااومدم بدوبیراه بگم...
دیدم ایدل غافل گلیه!!!!!!
حالا بنظرتون گلی کیه؟!!!
آره درست حدس زدین گلشیفته فراهانی
باندامت گفت:شقی"شقایق "پشیمون شده وگفته:ازطرف من عذرخواهی کن ازمهدی وبگو...تلفنموجواب بده...
خدایییش یه جوراین مهدی میبنده که هیچکس نمیتونه بازش کنه...

جغدی روی كنگره‌های قدیمی دنیا نشسته بود. زندگی را تماشا می‌كرد. رفتن و رد پای آن را. و آدم‌هایی را می‌دید كه به سنگ و ستون، به در و دیوار دل می‌بندند. جغد اما می‌دانست كه سنگ‌ها ترك می‌خورند، ستون‌ها فرو می‌ریزند، درهامی‌شكنند و دیوارها خراب می‌شوند. او بارها و بارها تاج‌های شكسته، غرورهای تكه پاره شده را لابه‌لای خاكروبه‌های قصر دنیا دیده بود. او همیشه آوازهایی درباره دنیا وناپایداری‌اش می‌خواند؛ و فكر می‌كرد شاید پرده‌های ضخیم دل آدم‌ها، با ا ین آواز كمی بلرزد. روزی كبوتری از آن حوالی رد می‌شد، آواز جغد را كه شنید، گفت:« بهتر است سكوت كنی و آواز نخوانی. آدم‌ها آوازت را دوست ندارند.غمگینشان می‌كنی. دوستت ندارند. می‌گویند بدبینی و بدشگون و جز خبر بد، چیزی نداری.»
قلب جغد پیرشكست و دیگر آواز نخواند.
سكوت او آسمان را افسرده كرد. آن وقت خدا به جغد گفت: آواز‌‌خوان كنگره‌های خاكی من!
پس چرا دیگر آواز نمی‌خوانی؟ دل آسمانم گرفته است.
جغد گفت: خدایا! آدم‌هایت مرا و آوازهایم را دوست ندارند.
خدا گفت: آوازهای تو بوی دل كندن می‌دهد و آدم‌ها عاشق دل بستن‌اند. دل بستن به هر چیز كوچك و هر چیز بزرگ. تو مرغ تماشاو اندیشه‌ای! و آن كه می‌بیند و می‌اندیشد، به هیچ چیز دل نمی‌بندد؛
دل نبستن سخت‌ترین و قشنگ‌ترین كار دنیاست. اما تو بخوان و همیشه بخوان كه آواز تو حقیقت است و طعم حقیقت، تلخ.
جغد به خاطر خدا باز هم بر كنگره‌های دنیا می‌خواند.
و آن كس كه می‌فهمد، می‌داند
آواز او پیغام خداست كه می‌گوید:
آن چه نپاید، دلبستگی را نشاید