در میان این جماعت از درد بگویی ،

موعظه گل میکند ، حرف هایت تکراری می شوند ،

متهم به پرحرفی میشوی ،

ازت فاصله میگیرند ، بدهکار هم میشوی


و در آخر غریبــــانه فراموش ...

پس میزنم به طبل بی عاری و میخندم

چون من که میدانم هم درد هم درمان تویی ...

معاشران گره از زلف یار باز کنید/شبی خوش است بدین قصه‌اش دراز کنید

حضور خلوت انس است و دوستان جمعند/و ان یکاد بخوانید و در فراز کنید

رباب و چنگ به بانگ بلند می‌گویند/که گوش هوش به پیغام اهل راز کنید

به جان دوست که غم پرده بر شما ندرد/گر اعتماد بر الطاف کارساز کنید

میان عاشق و معشوق فرق بسیار است/چو یار ناز نماید شما نیاز کنید

نخست موعظه پیر صحبت این حرف است/که از مصاحب ناجنس احتراز کنید

هر آن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشق/بر او نمرده به فتوای من نماز کنید

وگر طلب کند انعامی از شما حافظ/حوالتش به لب یار دلنواز کنید



#حافظ

غزل شماره ۲۴۴

موعظه