عطرهای خوب . به قدری خوب هستند . که حتی شیشه های خالی شون هم بوی خوب می دهد ! آدمهای خوب . مثل عطرهای خوب میمونند . به قدری خوب هستند که همیشه یادشون به آدم حس خوبی میدهد ! حتی اگر از این آدمها دور باشی . باز هم خوبی شون نصیبت میشه ! زندگی کن مهربانم، ﺳﺨﺖ ﻧﮕﯿﺮ ﺭﻭﻧﻖِ ﻋﻤﺮِ ﺟﻬﺎﻥ ، ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﯽ ﮔﺬﺭﺍﺳت... ﺩﻝ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ .... ﮔﻞ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﺩ .... ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﻧﮓ ﺧﺰﺍﻥ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ .... ﻫﻤﻪ ﻫﺸﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﺖ؛ نازنینم ﺳﺨﺖ ﻧﮕﯿﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻮﭺ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻠﭽﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ .... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦکوتاهی..

گفتی که مرا دوست نداری گله ای نیست

بین من و عشق تو ولی فاصله ای نیست

گفتم که کمی صبر کن و گوش به من کن

گفتی که نه باید بروم حوصله ای نیست

پرواز عجب عادت خوبیست ولی حیف

تو رفتی و دیگر اثر از چلچله ای نیست

گفتی که کمی فکر خودم باشم و آن وقت

جز عشق تو در خاطر من مشغلهای نیست

رفتی تو خدا پشت و پناهت به سلامت

بگذار بسوزند دل من مساله ای نیست

شب بلندودل من
درتب وتابه وای
لحظه هام همه پراز
حسرت خوابه وای
ذره ذره دل من
آب میشه توسینه
آرزوی دیدنت
مثل سرابه وای
بیاباستاره ای توآسمونم باش
بیاوچلچله شیرین زبونم باش
مهربون من بیاتوهمزبونم باش
من غمارودوس دارم
بلای جونم باش
حالاتوخون منی
توی تنی یانه؟
ازدل عاشق من
دل میکنی یانه؟
بگوهنوزمال منی
عشق منی یانه؟
ازدل عاشق من
دل میکنی یانه؟
نکنه خدانکرده نکنی یادم
نکنه عزیزمن زچشمت افتادم
نکنه توقلبت خبری باشه
نکنه که دل بادگری باشه
هرنگاه مست توامیدفردام بود
آخه عشقت عزیزم
دینم ودنیام بود
آرزوی من
داشتن چشمات بود
بی توهمدمم
قطره اشکام بود
......
...

تقدیم به همه بچه های سایت همه حتی سعید
مثنوی باز تو و درد دل خونی من
پاک شرمنده ام ای باعث مجنونی من
مثنوی جان تو و جان غزل حرف بزن
مئنوی قهر مکن ، چند بغل حرف بزن

شوق یک چلچله پرواز مرا خواهد کشت
مثنوی ناز مکن ، ناز مرا خواهد کشت

مثنوی جان ! به کجا می برد این خواب مرا
که جدا کرده از اندیشه مهتاب مرا

نرسیده به خدا جرم مرا جار زدند
دو درخت آن طرف باغ مرا دار زدند

دو درخت آن طرف سایه دلتنگی من
گریه می کرد کسی در حرم سنگی من

مثنوی گرچه که یک آینه درکم نکنی
از تو می خواهم یک روزنه ترکم نکنی

دل من تنگ تر از تنگ نگاه من و توست
عشق سرمایه تفسیر گناه من و توست

از دست عزیزان چه بگویم ؟ گله ای نیست



گر هم گله ای هست ، دگر حوصله ای نیست



سرگرم به خود زخم زدن در همه عمر



هر لحظه جز این دست مرا مشغله ای نیست



دیریست که از خانه خرابان جهانم



بر سقف فروریخته ام چلچله ای نیست

گفتی:که مرادوست نداری٫گله ای نیست
بین من وعشق توولی فاصله ای نیست
گفتم:که کمی صبرکن وگوش بمن کن
گفتی:که نه بایدبروم حوصله ای نیست
پروازعجب عادت خوبیست ولی حیف!
تورفتی ودیگراثرازچلچله ای نیست
گفتی:که کمی فکرخودم باشم وآنوقت
جزعشق تودرخاطرمن مشغله ای نیست
رفتی توخداپشت وپناهت به سلامت
بگذاربسوزددل من مسأله ای نیست

#پنجرهها
پنجره ها رو وا کن
عشقو بیار تو خونه
تا که قناری عشق
بخونه عاشقونه
غما رو رها کن
به فردا نگاه کن
عشقو صدا کن
عشقو صدا کن
پنجره ها رو وا کن
تا که بتابه خورشید
تا بزنه جوونه
گلای سرخ امید
غما رو رها کن
به فردا نگاه کن
عشقو صدا کن
عشقو صدا کن
سپیده سر زده از پس کوه بلند
تو مثل شقایق به روی دنیا بخند
عمر دو روزه ی ما ارزش غم نداره
باخته کسی که هر روز غم روی غم می ذاره
به شادی چلچله اومد رو سقف ایوون
خوش خبر قاصدک اومد دوباره مهمون
عمر دو روزه ی ما ارزش غم نداره
باخته کسی که هر روز غم روی غم می ذاره
پنجره ها رو وا کن
عشقو بیار تو خونه
تا که قناری عشق
بخونه عاشقونه
غما رو رها کن
به فردا نگاه کن
عشقو صدا کن
عشقو صدا کن
ای تو چشمات رنگ بهاره
بودن با تو عمر دوباره
معنی هستی توی نگاته
زندگی بی عشق فایده نداره
وقتی یه دونه گندم میشه هزار تا دونه
وقتی رو شاخه ی عشق پر شده از جوونه
وقتی خدای عالم عاشق عاشقونه
وقتی پرستو با عشق می سازه آشیونه
می سازه آشیونه
پنجره ها رو وا کن
عشقو بیار تو خونه
تا که قناری عشق
بخونه عاشقونه
غما رو رها کن
به فردا نگاه کن
عشقو صدا کن
عشقو صدا کن
«شهره صولتی»{-35

ازدست عزیزان چه بگویم ؟ گله ای نیست

گرهم گله ای هست، دگر حوصله ای نیست

سرگرم به خود زخم زدن در همه عمرم

هرلحظه جزاین دست مرا مشغله ای نیست

دیری است که از خانه خرابان جهانم

بر سقـف فروریختـــــه ام چلچله ای نیست

درحســـــرت دیـدار تو آواره ترینم

هرچند کـه تــا خانه تو فاصله ای نیست

بگذشته ام از خویش ولی از توگذشتن

مرزی است که مشکل تر از آن مرحله ای نیست

سرگشته ترین کشتـی دریای زمانم

می کوچم و در رهگذرم اسکله ای نیست

من سلسله جنبان دل عاشق خویشم

بر زندگیم سایه ای از سلسله ای نیست

یخ بسته زمستان زمان در دل بهمن

رفتند عزیزان و مرا قافلـــه ای نیست



بهمن رافعی

قول داده ام گاهی هرازگاهی؛


فانوس یادت را میان این کوچه های


بی چراغ و بی چلچله، روشن کنم؛

خیالت راحت، من همان منم؛

هنوز هم در این شب های بی خواب و بی خاطره؛

میان این کوچه های تاریک پرسه می زنم؛

اما به هیچ ستاره ای دیگر، سلام نخواهـم کرد ...............@

من که رفتم بنویسید دمش گرم نبود

بنویسید صدا بود ولی نرم نبود

خانه در خاک خدا داشت،تماشایی بود

بنویسید دو خط مانده به تنهایی بود

بنویسید که با ماه ،کبوتر می چید

از لب زاغچه ها بوسه ی باور می چید

بنویسید که با چلچله ها الفت داشت

اهل دل بود و با فاصله ها نسبت داشت

دلش از زمزمه ی نور ،عطش میبارید

ریشه در ماه ،ولی روی زمین میجوشید

بنویسید زبان داشت ولی لال نشد

بنویسد که پوسید ولی کال نشد

پرطوفان غزل بود ولی سیل نداشت

بنویسید که دل داشت ولی میل نداشت

پنجه بر پنجره ی روشن فردا میزد

وسعت حوصله اش طعنه به دریا میزد

بنویسید به قانون عطش ،آب نداد

و کسی کودک احساسش را تاب نداد

سرد و سرمازده از سمت کویر آمده بود

کودکی بود که در هیات پیر آمده بود

تا صدای دل خود چند تپش فاصله داشت

گاه با فلسفه ی عشق کمی مساله داشت

من که رفتم بنویسید دمش گرم نبود / بنویسید صدا بود ولی نرم نبود / خانه در خاک و خدا داشت ، تماشایی بود/ بنویسید دو خط مانده به تنهایی بود / بنویسید که با ماه ،کبوتر می چید / از لب زاغچه ها بوسهء باور می چید / بنویسید که با چلچله ها الفت داشت / اهل دل بود وَ با فاصله ها نسبت داشت / دلش از زمزمهء نور عطش می بارید / ریشه در ماه ، ولی روی زمین می جوشید / بنویسید زبان داشت ولی لال نشد/ بنویسید که پوسید ولی کال نشد / پُرِ طوفان غزل بود ولی سیل نداشت/ بنویسید که دل داشت ولی میل نداشت / پنجه بر پنجرهء روشن فردا می زد/ وسعت حوصله اش طعنه به دریا می زد/ بنویسید به قانونِ عطش ، آب نداد/ و کسی کودک احساسش را تاب نداد /

همه مي پرسند: چيست در زمزمه مبهم آب؟ چيست در همهمه دلکش برگ؟ چيست در بازي آن ابر سپيد، روي اين آبي آرام بلند که ترا مي برد اين گونه به ژرفاي خيال؟ چيست در خلوت خاموش کبوترها؟ چيست در کوشش بي حاصل موج؟ چيست در خنده جام که تو چندين ساعت، مات و مبهوت به آن مي نگري؟ نه به ابر، نه به آب، نه به برگ، نه به اين آبي آرام بلند، نه به اين آتش سوزنده که لغزيده به جام، نه به اين خلوت خاموش کبوترها، من به اين جمله نمي انديشم. من مناجات درختان را هنگام سحر، رقص عطر گل يخ را با باد، نفس پاک شقايق را در سينه کوه، صحبت چلچله ها را با صبح، نبض پاينده هستي را در گندم زار، گردش رنگ و طراوت را در گونه گل، همه را مي شنوم؛ مي بينم. من به اين جمله نمي انديشم. به تو مي انديشم. اي سرپا همه خوبي! تک و تنها به تو مي انديشم. همه وقت، همه جا، من به هر حال که باشم به تو مي انديشم. تو بدان اين را، تنها تو بدان. تو بيا؛ تو بمان با من، تنها تو بمان. جاي مهتاب به تاريکي شبها تو بتاب. من فداي تو، به جاي همه گلها تو بخند. اينک اين من که به پاي تو در افتادم باز؛