زیبا...
چون همیشه...

به زبان چرب جانا بنواز جان ما را

به زبان چرب جانا بنواز جان ما را
به سلام خشک خوش کن دل ناتوان ما را
ز میان برآر دستی مگر از میانجی تو
به کران برد زمانه غم بی‌کران ما را
به دو چشم آهوی تو که به دولت تو گردون
همه عبده نویسد سگ پاسبان ما را
ز پی عماری تو چه روان کنیم مرکب
چو رکیب تو روان شد چه محل روان ما را
به سرا و مجلس خود مطلب نشانی ما
چو تو بر نشان کاری چه کنی نشان ما را
گله‌ی فراق گفتم که نه نیک رفت با
به کرشمه مهر برنه پس از این زبان ما را
به تو درگریخت خاقانی و جان فشاند بر تو
اگرش مزید خواهی بپذیر جچان ما را

و اما مادر زن:
وزیر جنگ، مسئول براندازی نرم، حاکم خانواده ی همسر، مخرج مشترک نظر اعضای خانواده ی همسر که از نفوذی ویژه برخوردار بوده و اگر با سیاست دم او را ببینید همهی مشکلات سهل میشوند و در غیر این صورت زندگی به کامتان تلخ گشته و به این نتیجه خواهید رسید که ازدواج بزرگترین اشتباه یک مرد است!
.
و سر انجام عروس:
موجودیست لطیف و دوست داشتنی که به ناز و کرشمه شهره ی آفاق است، لباسی سپید در بر کرده و به سان فرشته ها میماند، بدی در او جایی ندارد و هر چه بدیست از اعضای خانواده ی اوست، سلاحی مرگبار دارد که مهریه نامند و به اراده ای داماد را از گیتی ساقط کرده و روزگارش سیاه کند.

یک نگاه یار من
می برد صبر و قرار من
کند به راحتی شکار من
دهد آزار من

زلف ِسیه اش ببین
روی زیبا و مه اش ببین
با نازنین نگه اش ببین
که چه بی گناه است

شادی آن است که گیری دلبری نکو
فروشی هر دو جهان بر یک تار مو
مهرش عشق است و روح است و جان است
عشقش کامی ز هر دو جهان است

روی ماهش یک سو
با نگاهش بر او
تاب سنبل بوی گل دارد آن گیسو

دیدم چشم مست یار
روی مهوش نگار
برده هوش و روانم
ترکش کی توانم

چه بود ای چرخ کهن
گر می دانست عشق من
پر از ناز و کرشمه یارم
می گفت دوستت دارم