بازهم دل,آشفتگی های همیشگی را تکرار میکند
آرام آرام بازهم ابری میشود این دل ناآرامم
دوباره باریدن میخواهم
از آن باریدنهای بی بهانه
پس ببار باران
تا خیس شود ورق ورق این خاطرات ترک برداشته
ببارتا صدایت تنهاییم را قلقک دهد
ببار و نوازش کن این خسته تنم را
اما ای دل بارانی
این را بدان
تنهاییم آنقدر دست نیافتنی است که
حتی اگر دریا شوی
بازهم از آن بالا
یک چاله ی کوچک آبی هستی
پس با احساس ببار
و تنهاییم را جدی بگیر...

اگر نفسی در سینه است ، تو خودت میدانی برای تو نفس میکشم

برای تویی که تمام وجودم هستی ،

تویی که به خاطرت گذشتم از همه چیز ، بی تو جای من در اینجا نیست

تمام قلبم خلاصه میشود در عشق تو ،

تمام نگاهم فدا میشود در عمق چشمان تو ،

بی وفا نشده ام که روزی دل بکنم از دنیای عاشقانه تو

دنیایی که درونش آرامم ، تا تو باشی من نیز تنها با تو میمانم ،

تا با هم برسیم به آرزوهایمان، تا نشود حسرت رویاهایمان

اگر نفسی در سینه است ،

تو هستی که بودنت برایم زندگی دوباره است

در این لحظه و همه لحظه ها ، در اینجا و همه جا تو هستی در خاطرم ،

تا چشم بر روی هم گذاشتم فهمیدم که بدجور عاشقم!

چون در همان لحظه که چشمانم را بسته بودم باز هم تو را دیدم که میدرخشی برایم...

گرفته دلم ، کجایی که آرامم کنی ، کجایی که این غم یخ زده را در دلم آب کنی

گرفته دلم ، کجایی که به درد دلهایم گوش کنی ، کجایی که مرا با بوسه هایت گرم کنی...

نیستی و من در حسرت این لحظه ها نشسته ام ، نیستی و من بیشتر از همیشه خسته ام

در لا به لای برگهای زندگی ، نیست برگی که از تو ننوشته باشم ،

نیست روزی که از تو نگفته باشم

امروز آمد و از تو گفتم ،نبودی و اشک از چشمانم ریخت و در همان گوشه نشستم ،

دلم خالی نشد و گرفته دلم ، کجایی که دلم به سراغت بیاید گلم؟

نیستی و حتی سراغی از دلم نمیگیری ، یک روز نباشم که تو مثل من نمیمیری....

نمیبینی چشمهایم را ، نمیمانی تا دلم را ، به نقطه خوشبختی برسانی ،

مرا به جایی آرام بکشانی تا خیالم راحت باشد از اینکه همیشه تو را خواهم داشت

نمیخواهی دلم را ، نمیدانی راز درونم را ، نمیگذاری تا مثل گذشته دلم تنها به تو خوش باشد ،

نگاهت هر قدر هم که دور باشد ، آرامم میکند . . .
و آوایی آمدنت را در گوشم زمزمه . . .
چقدر رسیدنت را دوست دارم . . .
آغوشم در ازدحامِ سرمای تنهایی . . .
تنها برای ” تــــــو ” ، هنوز گرم است ♥

#جهنم_سرگردان
شب را نوشیده ام.
و بر این شاخه های شکسته می گریم.
مرا تنها گذار
ای چشم تبدار سرگردان!
مرا با رنج بودن تنها گذار
مگذار خواب وجودم را پرپر کنم
مگذاراز بالش تاریک تنهایی سربردارم
و به دامن بی تارو پود رویاها بیاویزم.
سپیدی های فریب
روی ستون های بی سایه رجز می خوانند.
طلسم شکسته خوابم را بنگر
بیهوده به زنجیر مروارید چشمم آویخته.
او را بگو
تپش جهنمی مشت!
او را بگو: نسیم سیاه چشمانت را نوشیده ام.
نوشیده ام که پیوسته بی آرامم.
جهنم سرگردان!
مرا تنها گذار.
یاد بود
سایه دراز لنگر ساعت
روی بیابان بی پایان در نوسان بود:
می آمد، می رفت.
می آمد، می رفت.
و من روی شن های روشن بیابان
تصویر خواب کوتاهم را می کشیدم،
خوابی که گرمی دوزخ را نوشیده بود
و در هوایش زندگی ام آب شد.
خوابی که چون پایان یافت
من به پایان خود رسیدم.
من تصویر خوابم را می کشیدم
و چشمانم نوسان لنگر ساعت را در بهت خودش گم کرده بود.
چگونه می شد در رگ های بی فضای این تصویر
همه گرمی خواب دوشین را ریخت؟
تصویر را کشیدم
چیزی گم شده بود.
روی خودم خم شدم:
حفره ای در هستی من دهان گشود.
سایه دراز لنگر ساعت

دلم که می گیرد
کودک می شوم ...
کفش هایم تا به تا می شوند ...
دستانی می خواهم که آرامم کنند ...
مهربوونی که به فکر دلتنگی هایم شود ...
و گلویی که بغض امانش را نبرد ...
بهانه گیر می شوم...
نق میزنم که این را می خواهم ....
که آن را می خواهم....
ولی هیچکس نمیداند؛
که جز تو هیچ کس را نمی خواهم....

دلم هوس یک دوست قدیمی کرده

یک رفیق شش دانگ

یک آرام دل

کسی که امتحان رفاقتش را پس داده

و دیگر محک زدن و زیر و رو کردنی

در کار نباشد

رفیقی که من نگویم و او بشنود

بخندم و حجم بغضم را در خنده ام ببیند

رفیقی که بگویمش برو اما بماند

که نرود

وقتی می داند ماندنش آرامم می کند...

دلم هوس يک دوست قديمي کرده
يک رفيقِ شش دانگ
يک آرامِ دل ،
کسي که امتحانش را در رفاقت پس داده
و ديگر محک زدن و زير و رو کردني در کار نباشد

رفيقي که
من نگويم و او بشنود...
بخندم و حجــم بغضم را در خنده ام ببيند...

رفيقي که بگويمش برو ، اما بماند
که نرود ،
وقتي ماندنش آرامم مي کند.

امشب شیرین تو تنهاست ....

نه دیوان حافظ آرامم می کند نه یاد آن چند خاطره ....

دلم کمی با تو بودن می خواهد ....

حتی اگر به اندازه چند لحظه قدم زدن در خیابان ...

حتی اگر به اندازه یک بار دست کشیدن میان موهات ...

شیرینم اما حاضرم برای همین چند لحظه فرهادوار تیشــ ـه به دست بگیرم...

برداشتن این کوه سخت است ...

اما ....

معجزه لبخند تو به من قدرت می دهد ....

فرهاد رویاهای شبانه ...

اینبار هم تو معجزه کن ...

باز هم حجم عظیم امید را در لبخندت جمع کردی و به چشمان تشنه ام هدیه دادی.
اما نمیدانستی که من...
بی امید آرامم.
لطفی کن..بیا و دیگر
مرداب دلم را
با نگاهی...
لبخندی...
صدایی...
طوفانی نکن...
دریاییم مکن...

ای چشم تبدار سرگردان!
مرا با رنج بودن تنها گذار.مگذار خواب وجودم را پر پر کنم.
مگذار از بالش تنهایی سربردارم و به دامن بی تارو پود رویاها بیاویزم....
اورا بگو
تپش جهنمی مست!
اورا بگو:نسیم سیاه چشمانت را نوشیده ام.
نوشیده ام که پیوسته بی آرامم.
جهنم سرگردان!
مرا تنها گذار....

اینبـــــار کــه کسی آمد ...نمــی گویم بـرو !!

حــتی نمی گــویم کس دیگـــری را می خـــواهم ...

فقـط می گــویم :

ببیـــن !

من شکــستـه ام !

خستـــه ام !

...

کمی آرامم کــــن ...

همـیـن

نغمه همرازان



نبینی در جهان دیگر، ز همرازی دمی خوش تر
که در جهان راز نهان، نماند از دست زمان
اگر یک دم، باشد از همدلی ها اثر
در این عالم خوش تر از آن نباشد دگر
که در محفل دم سازان، بود نغمه همرازان
بود نغمه همرازان
نه رازی در جهان ماند، نه بوی گل نهان ماند
در صبح خندیدن گل نه بیدارم نه در خوابم
نه آرامم، نه بی تابم
دلم تشنه دیدن گل
چه شود، ای غم که در این عالم
دل ما یک دم بشود خرم
که جهان نیست مگر شور و شرر
رود از جلوه گل رنگ دگر
گر چه از جور زمان خنده گل کوتاه است
بهر دلداه همان لحظه گل دلخواه است
قدر این لحظه بدار بر رخ جانانه نگر
جلوی گنج نهان در دل ویرانه نگر
جلوی گنج نهان در دل ویرانه نگر

صداهایی که رشته ی باریک احساسم را می درند


و ضربان سکوت...


که می خواهند چشمانم را از حدقه بیرون بیندازند


آن قدر آرامم که با خود می اندیشم شاید مرده ام


اما دریغ از ذره ای خستگی...


بی انگیزه می اندیشم


و بی هدف می نویسم


دردی نیست که مرا بیازارد


و حتی اتفاق کوچکی که مرا بخنداند...


کودکی بودم که می خواستم بزرگ باشم


و بزرگی هستم


که با خاطره ی کودکی هایم


در اندیشه ی اینم که چگونه خود را از سقف اتاق بازی کودکیم


حلق آویز کنم


شاید کودکی بودم که

با ابهام آرزوی این که می خواستم خود را حلق آویز کنم بزرگ شدم


اما برای چه بمیرم؟


همان طور که از خود می پرسم برای چه زندگی کنم؟


نه نفرتی دارم از زندگی که بخواهم بمیرم


و نه هراسی دارم از مرگ که اشتیاق به زیستنم باشد


و چرا چیزی نپرسم؟


و در این ابهام ،پنهان شده ام


که چرا باید بپرسم؟


و این جا نقطه ی انسان است ...


نقطه ای که نه آغاز است و نه پایان


نقطه ای که همان حقیقت است


حقیقتی که می گوید:


" هیچ حقیقتی وجود ندارد"


حقیقتی که فریاد زنان می گوید:


" من دروغ ام... "