خــــــ ــدایــا آنـقــدر خـــــ ــرابـم کهـ هیـچ مــرهمی آرامم نمیکنـد.


مــرا در آغوش خـــ ــود بـگیـر ،


دلمــــ ــ آرامشــی خـــ ــــــدایی میخواهــد...

این تو هستی که بعد از رفتنت خاطره هایت آرامم نمیکند

چرا خاطره هایت را جا گذاشتی ، چرا اینگونه مرا تنها گذاشتی ،

چرا بر روی قلبم پا گذاشتی !

حال من از این بدتر نمیشود...

اینبـــــار کــه کسی آمد ...نمــی گویم بـرو !!
حــتی نمی گــویم کس دیگـــری را می خـــواهم ...
فقـط می گــویم :
ببیـــن !
من شکــستـه ام !
خستـــه ام !
کمی آرامم کــــن ...
همـیـن... .

بی تو خشکیدند پاهایم کسی راهم نبرد
درد دل با سایه و دیوار آرامم نکرد

خواستم دیگر فراموشت کنم، اما نشد
خواستم، اما نشد، این کار آرامم نکرد...

با تو نیستم
تو نخوان
با خودم زمزمه میکنم

.
.
.
.

من خوبم ....من آرامم......من قول داده ام


فقط کمی

تو را کم اورده ام

بَـرنیامــــد از تـمنّای لـبَت کــــامــم هـنوز
بَر امیدِ جامِ لَعلَت دُردی آشامم هنوز

روز اوّل رفــت دینــم، بــر سـر زلـفین تــو
تا چه خواهد شد درین سودا سرانجامم هنوز

ساقیا یک جرعه‌ای زان آبِ آتشگون , که من
در میان پختگان عشق او خامم هنوز

از خطا گفتم شبی زلف ترا مشک خُتَن
میزند هر لحظه تیغی مُو بر اندامم هنوز

پــرتـو روی تـو تـا در خلوَتم دیـد آفـتــاب
میرود چون سایه هر دَم بر دَر و بامَم هنوز

نام من رفته‌ست روزی بر لبِ جانان به سَهو
اهل دل را بوی جان می‌آید از نامَم هنوز

در ازل داده‌ست مــا را ســاقیِ لعل لبت
جرعه‌ی جامی که من مدهوش آن جامم هنوز

ای که گفتی جان بده ، تا باشدت آرام جان
جان به غمهایش سپُردم نیست آرامم هنوز


حافــــظ