#دره_سوات #پاکستان
دره سوات یکی از شهرستان‌های واقع در استان مرزی شمال غربی پاکستان است. این منطقه در 100 کیلومتری اسلام آباد پایتخت پاکستان قرار دارد. بخش علیای سوات نیز در میان رشته کوه هندو کش واقع شده است. پایتخت دره سوات سایدو شریف نام دارد اما مهم ترین شهر این منطقه مینگورا است. دره سوات پیشتر دولت سوات نام داشت و از ایالات تابع حکومت استعماری بریتانیا در هندوستان بود این منطقه در زمان استعمار بریتانیا دارای یک فرمانروای محلی بود. سوات که تا پیش از سال ۱۹۶۹ یکی از امیرنشین‌های ایالت مرزی شمال غربی بود در این سال منحل شد. دره سوات منطقه‌ای که کو‌ه‌های مترفع در آن واقع شده، این منطقه همچنین دارای مراتع سرسبز و دریاچه‌هایی با آبی صاف و زلال است. در مجموع دره سوات یک جاذبه طبیعی محسوب شده و گردشگران ‌آن را تحت عنوان سوئیس پاکستان می‌شناسند.

حس و حالم خوش نیست
همه چی داغونه
یکی باید باشه
تو رو برگردونه

گم گورم دورم
گیج و ویجم خسته ام
بس گه پای پلکمو
به دل در بسته ام

پشت سر ویرونه
رو به رو دیواره
داره از ابر سیا
درد سر میباره

دل مغرور اما
دست و پا نمیزنه
سنگ از آسمون بیاد
صخره جا نمیزنه

چشاتو به روم ببند
خدا چشمش بازه
زندگی با گره هاش
آدمو میسازه

اگه رفتن نرسیدن
توی تقدیر منه
جرم بی بخشش من
اگه عاشق شدنه


اگه نیمه جونمو
دارم از دس میرم
پامو پس نمیکشم
تو رو پس میگیرم

هر کی دل ببره از
کوچه ها قد میکشه
هر کی آسمونیه
لایقه ستایشه

این مثنوی حدیث پریشانی من است
بشنو که سوگنامه ی ویرانی من است
امشب نه این که شام غریبان گرفته ام
بلکه به یمن امدنت جان گرفته ام
گفتی غزل بگو، غزلم! شور و حال مرد
بعد از تو حس شعر فنا شد، خیال مرد
گفتم مرو که تیره شود زندگانیم
با رفتنت به خاک سیه می نشانیم
گفتی زمین مجال رسیدن نمی دهد
بر چشم باز فرصت دیدن نمی دهد
وقتی نقاب محور یکرنگ بودن است،
معیار مهرورزیمان سنگ بودن است،
دیگر چه جای دلخوشی و عشق بازی است
اصلا کدام احمق از این عشق راضی است
این عشق نیست، فاجعه ی قرن آهن است
من بودنی که عاقبتش نیست بودن است
حالا به حرف های غریبت رسیده ام
فهمیده ام که خوب تو را بد شنیده ام
حق با تو بود، از غم غربت شکسته ام
بگذار صادقانه بگویم که خسته ام
بیزارم از تمام رفیقان نا رفیق
اینها چقدر فاصله دارند تا رفیق
من را به ابتذال نبودن کشانده اند
روح مرا به مسند پوچی نشانده اند
تا این برادران ریاکار زنده اند
این گرگ سیرتان جفاکار زنده اند
یعقوب درد می کشد و کور می شود
یوسف همیشه وصله ی ناجور می شود
اینجا نقاب شیر به کفتار می زنند
منصور را هر آینه بر دار می زنند
اینجا کسی برای کسی، کس نمی شود
حتی عقاب در خور کرکس نمی شود
جایی که سهم مرد به جز تازیانه نیست
حق با تو بود، ماندنمان عاقلانه نیست
ما می رویم چون دلمان جای دیگر است
ما می رویم هر که بماند مخیر است
ما می رویم گرچه ز الطاف دوستان
بر جای جای پیکرمان زخم خنجر است
دلخوش نمی کنیم به عثمان و مذهبش
در دین ما ملاک مسلمان ابوذر است
ما می رویم مقصدمان نامشخص است
هر جا رویم بی شک از این شهر بهتر است
از سادگی است گر به کسی تکیه کرده ایم
این جا که گرگ با سگ گله برادر است
ما می رویم ماندن با درد فاجعه است
در عرف ما نشستن یک مرد فاجعه است
دیریست رفته اند امیران قافله
ما مانده ایم قافله پیران قافله
این جا دگر چه باب من و پای لنگ نیست
باید شتاب کرد مجال درنگ نیست
بر درب آفتاب پی باج می رویم
ما هم بدون بال به معراج می رویم

♫♫♫


هر چی آرزوی خوبه، مال تو
هرچی که خاطره داري، مال من

اون روزای عاشقونه، مال تو
اين شبای بيقراری، مال من

منمو، حسرت با تو ما شدن
تو ای يو، بدون من رها شدن

آخر غربت دنياست مگه نه
اول دوراهی آشنا شدن

تو نگاه آخر تو
آسمون خونه نشين بود
دلتو شکسته بودن
همه ی قصه همين بود

می تونستم با تو باشم

مثه سايه مثل رويا
اما بيدارمو بی تو
مثه تو تنهای تنها

هر چی آرزوی خوبه، مال تو
هرچی که خاطره داري، مال من

اون روزای عاشقونه، مال تو
اين شبای بيقراری، مال من

هر چی آرزوی خوبه، مال تو
هرچی که خاطره داري، مال من

اون روزای عاشقونه، مال تو
اين شبای بيقراری، مال من

♫♫♫