دعایت می کنم،روزی خودت را گم کنی پیدا شوی در او دو دست خالیت را پرکنی از حاجت و با او بگویی: بی تو این معنای بودن،سخت بی معناست دعایت می کنم روزی نسیمی خوشه اندیشه ات را گرد و خاک غم بروباند کلام گرم محبوبی تو را عاشق کند بر نور دعایت می کنم وقتی به دریا می رسی با موج های آبی دریا به رقص آیی و از جنگل،تو درس سبزی و رویش بیاموزی بسان قاصدک ها،با پیامی نور امیدی بتابانی لباس مهربانی بر تن عریان مسکینی بپوشانی به کام پرعطش یک جرعه آبی بنوشانی دعایت می کنم روزی بفهمی در میان هستی بی انتها باید تو می بودی بیابی جای خود را در میان نقشه دنیا برایت آرزو دارم که یک شب یک نفر با عشق در گوش تو اسم رمز بگذشتن ز شبدیدار فردا را به یاد آرد

کاش می‏شد به شما رسید! خیابان‏ های شهرمان را به نامتان کرده‏اند، ولی من می‏گویم که جغرافیای جهان را بایدبه نام شما کردو وسعت آسمان و زمین را. دیری است زبان جز به نام شما نمی‏ چرخد. ما گم شده ایم در کوچه پس کوچه ‏های زمان. بر روی چشم ما، پرده ‏ای از خاک کشیده ‏اند؛ وگرنه شما را مرگی نیست، ما اسیران غربت خاکیم؛ ما را بیابید! پلاک زخمی تان را بر گردن گم‏شدگان رمل‏ های داغ گناه بیندازید؛ شاید پیدا شویم! شاید بوی خون به ناحق ریخته شما، ما را به سوی حق بکشاند؛ شاید فکه، نامی شود که رازهای مگو را به ما بیاموزد. ما را صدا کنید؛

پروردگارا ... به من بیاموز ... دوست بدارم کسانی را که دوستم ندارند ... گریه کنم برای کسانی که هیچگاه غم مرا نخوردند ... لبخند بزنم به کسانی که هرگز تبسمی به صورتم ننواخنتند ... و عشق بورزم به کسانی که عاشقم نیستند !