شبی با بید می رقصم، شبی با باد می جنگمکه چون شب‌بو به وقت صبح، من بسیار دلتنگم



مرا چون آینه هر کس به کیش خود پنداردو الّا من چو می با مست و هشیار یکرنگم



شبی در گوشه ی محراب قدری ربّنا خواندمهمان یک بار تار موی یار افتاد در چنگم



اگر دنیا مرا چندی برقصاند ملالی نیستکه من گریانده‌ام یک عمر دنیا را به آهنگم



به خاطر بسپریدم دشمنان! چون نام من عشق استفراموشم کنید ای دوستان! من مایۀ ننگم



“مرا چشمان دل سنگی به خاک تیره بنشانید”همین یک جمله را با سرمه بنویسید بر سنگم

بگذار سر به سینه ی من تا که بشنوی
آهنگ اشتیاق دلی درد مند را

شاید که بیش از این نپسندی به کار عشق
آزار این رمیده ی سر در کمند را

بگذار سر به سینه ی من تا بگویمت
اندوه چیست، عشق کدامست، غم کجاست

بگذار تا بگویمت این مرغ خسته جان
عمریست در هوای تو از آشیان جداست

دلتنگم، آنچنان که اگر بینمت به کام
خواهم که جاودانه بنالم به دامنت

شاید که جاودانه بمانی کنار من
ای نازنین که هیچ وفا نیست با منت

تو آسمان آبی آرامو روشنی
من چون کبوتری که پرم در هوای تو

یک شب ستاره های تو را دانه چین کنم
با اشک شرم خویش بریزم به پای تو

بگذار تا ببوسمت ای نوشخند صبح
بگذار تا بنوشمت ای چشمه ی شراب

بیمار خنده های توام ، بیشتر بخند
خورشید آرزوی منی ، گرم تر بتاب
شاعر: فریدون مشیری

غمگین مشو عزیز دلم
مثل هوا در کنار توام
نه جای کسی را تنگ می‌کنم
نه کسی مرا می‌بیند
نه صدایم را می‌شنود
دوری مکن
تو نخواهی بود
من اگر نباشم

هَـمیشه بـآید کَسـی باشد کـــہ مــَعنی سه نقطه‌هاے انتهاے جمله‌هایَتـــ را بفهمد هَـمیشه بـآید کسـی باشد تا بُغض‌هایتــ را قبل از لرزیدن چانه ات بفهمد بـآید کسی باشد کـــہ وقتی صدایَتــ لرزید بفهمد کـــہ اگر سکوتـــ کردے، بفهمد کسی بـآشد کـــہ اگر بهانه‌گیـر شدے بفهمد کسی بـآشد کـــہ اگر سردرد را بهـآنه آوردے برای رفتـن و نبودن بفهمد به توجّهش احتیآج داری بفهمد کـــہ درد دارے کـــہ زندگی درد دارد بفهمد کـــہ دلت برای چیزهاے کوچکش تنگــ شده است.

سه چیز را با احتیاط بردار : قدم ، قلم ، قسم !
سه چیز را پاک نگه دار : جسم ، لباس ،خیال !
از سه چیز کار بگیر : عقل ، همت ، صبر !
از سه چیز خود را دور نگهدار: افسوس ، فریاد ، نفرین !
سه چیز را آلوده نکن : قلب ، زبان ، چشم !
اما سه چیز را هیچ گاه فراموش نکن : خدا ، مرگ و دوست …

ﺑﻬﻢ ﻧﺨﻨــﺪﯾﺪ ﻭﻟـﯽ ....

ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﯾﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﻣﻨﻔﺠـﺮ ﺑﺸﻪ ...

ﻫﻤﻮ ﮔﻢ ﮐﻨﯿــﻢ ﻣﻦ ﻭﺍﺳﻪ ﮐﯿﺎ ﺩﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ ...!

ﺯﻣﺎﻥ ﻣﯿﮕﺬﺭﻩ ﻣﺎ ﺩﻫﻪ 60 ﻭ 70 ﻫﺎ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻌﺪ ﺩﯾﮕﻪ 80 ﻭ 90 ﺟﺎﻣﻮﻥ ﻣﯿﺎﺩ ..!

ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ ....

ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﯿﺎﻣﻮﻥ ...

ﻫﻤﻮ ﮔﻢ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...!

ﺍﻣﺎ ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﯾﺎﺩ ﻫﻢ ﻣﯿﻔﺘﯿﻢ ....!

ﯾﺎﺩ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﻣﻮﻥ ...

ﮐﻞ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺎﻣﻮﻥ ...

ﺷﺎﺥ ﺑﺎﺯﯾﺎﻣﻮﻥ ...

ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻨﺎﻣﻮﻥ ...

ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﻫﻤﺪﯾﮕﻤﻮﻥ .....

ﺟــﻮﻭﻧﯿـﻤﻮﻥ .......

ﻭ ﺍﯾﻦ ﻭﺳﻂ ﻓﻘﻂ ، ﺧﺎﻃــﺮﻫﺎﻣﻮﻥ ﻣﯿﻤﻮﻧـــــﻪ ...

ﻣﺎ ﺍﺑﺪﯼ ﻧﯿﺴﺘﯿـــﻢ ﻭ ﯾـــــﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﯿﺮﯾــــﻢ ﺩﻧﺒـــــﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﺗﻬﻤﻮﻥ ...

ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﻣﻦ ...

ﺁﺩﻣﻬﺎﯼ ﻣﺠــــــﺎﺯﯼ ﻣﻦ ...!

همینای که نمیدونم کدوم شهر کدوم کوچه کدوم خونه نشستین پا حرفام....

ﺍﺯ ﻫـﻤﯿـﻦ ﺍﻻﻥ ﺩﻟﺘﻨﮕﺘــﻮﻧﻢ ...!

ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸـﺪ ﻣﻮﻗـﻊ ﺭﻓﺘـﻦ ﺧﺎﻃـﺮﺍﺗﺘﻮﻥ ﺭﻭ ﭘــﺎﮎ ﮐﻨﯿــــﺪ ﻭ ﺑﺮﯾــد .....

ترجیحا پرنده داشته باشد برای تنهاییِ سوت و کورمان
خبره باشد در امور مربوط به رفع دلتنگی
آشنا به عصر دلگیر جمعه‌هابه غروب‌های دونفره‌ آبان
به وقت گریه
به حجم درد بیاید و در دفترِ دلِ ما،
بی‌بها و اجاره اسباب بچیند
بیاید و کشتی‌هایمان را از غرق شدن نجات دهد
بیاید و بخندد
عادتمان بدهد به خنده

به یک مورد شادی بی‌منت نیازمندیم
بیاید که بماند حتی اگر گاهی که با اشتیاق
زانوی غم را بغل کرده باشیم !
--

فریدون مشیری: عاشقم..... اهل همین کوچه ی بن بست کناری ، که تو از پنجره اش پای به قلب منِ دیوانه نهادی ، تو کجا ؟ کوچه کجا ؟ پنجره ی باز کجا ؟ من کجا ؟ عشق کجا؟ طاقتِ آغاز کجا ؟ تو به لبخند و نگاهی ، منِ دلداده به آهی ، بنشستیم تو در قلب و منِ خسته به چاهی...... گُنه از کیست ؟ از آن پنجره ی باز ؟ از آن لحظه ی آغاز ؟ از آن چشمِ گنه کار ؟ از آن لحظه ی دیدار ؟ کاش می شد گُنهِ پنجره و لحظه و چشمت ، همه بر دوش بگیرم جای آن یک شب مهتاب ، تو را تنگ در آغوش بگیرم.

فریدون مشیری: عاشقم..... اهل همین کوچه ی بن بست کناری ، که تو از پنجره اش پای به قلب منِ دیوانه نهادی ، تو کجا ؟ کوچه کجا ؟ پنجره ی باز کجا ؟ من کجا ؟ عشق کجا؟ طاقتِ آغاز کجا ؟ تو به لبخند و نگاهی ، منِ دلداده به آهی ، بنشستیم تو در قلب و منِ خسته به چاهی...... گُنه از کیست ؟ از آن پنجره ی باز ؟ از آن لحظه ی آغاز ؟ از آن چشمِ گنه کار ؟ از آن لحظه ی دیدار ؟ کاش می شد گُنهِ پنجره و لحظه و چشمت ، همه بر دوش بگیرم جای آن یک شب مهتاب ، تو را تنگ در آغوش بگیرم.

گیله مرد میگفت : نداشته ها و تنهایی های کوچک با چیزها و آدمهای کوچک پر میشوند ؛

نداشته ها و تنهایی های خیلی خیلی خیلی بزرگ ، فقط با خدا ...

مهم نیست در این زمین خاکی چقدر تنها باشیم و چقدر حرفهایمان برای دیگران غیر قابل فهم باشد و وقت انسانها برایمان کم ...

شکر که خدا هست و او جبران تمام دلتنگی ها و مرهم تمام زخمهاست ...

هر وقت دلت خواست ، مهمانش کن در بهترین جایی که او می پسندد ، در قلبت ...

و به دستان خالی ات نگاه نکن ، تو فقط خانه ی دلت را برایش نگهدار ، اسباب پذیرایی با اوست ...

به سلامتی خودم,,,,
چون هرجا پامیذارم انقدر شلوغ بازی و شیطنت میکنم که اگه دوروز غیبت کنم همه دلشون واسم تنگ میشه,,,
سلامتی دلم که پره از غصه اما هیچکی نه میتونه درکش کنه نه کسی میدونه توش چه خبره