به نام خدا......... چند کلمه در مورد روز قدس عصر عصر ارتباطات است . خبرها به سرعت به صورت متنی صوتی و تصویری بخوبی به جهانیان می رسد ... کیست که اینک بزرگترین ظلم دنیا را در این عصر ندیده باشد ... کیست که جنایات صهیونیست های ملعون را ندیده باشد ... کیست که به خاک و خون کشیده شدن مردم مظلوم فلسطین را در سرزمین و وطن خودشان ، توسط غاصبان گرگ صفت اسرائیلی ندیده باشد ... هر کس که ساده از سر این مسئله بگذرد و آن را نادیده بگیرد و یا سعی کند آن را به نوعی کمرنگ نشان دهد حال با هر اقدامی ، باید در انسانیتش تجدید نظر کرد ...... روز قدس ،روزی است که بنای مقدس آن را حضرت امام خمینی رحمة الله علیه بر پا نمودند و تا ابد این روز بسیار مهم را گرامی خواهیم داشت ...این روز علاوه بر حمایت قاطع ما از مردم ستمدیده فلسطین ، در نگاهی دیگر انسجام اسلامی و اتحاد ملی را به خوبی نشان خواهد . امیدوارم همه احزاب و سیاسیون کشور در این روز بزرگ ، غیرت ، وطن دوستی ، ظلم ستیزی ، رهروی امام و شهدا و پایبندی به نظام جمهوری اسلامی کشورشان را به دشمنان اسلام و همه کفار زورگو و خونخوار ، نشان دهند .

دلم گرفته است از بي عفتي ها از بي غيرتي ها از تمام آنهائي كه اين دو روز دنيا را جدي گرفته اند دلم گرفته است از بي دردها آنهائي كه دردناكترين دردشان دير شدن سفر اروپاست و جلوتر از نوك بيني عمل كرده شان را نمي بينند *** دلم گرفته است از زناني كه عروسك اند نه عروس از زناني كه چون نقاشي درهم و برهم كودكي چهره هايشان رنگين است قرمز ، سياه ، بنفش ، قهوه اي ، آبي همه رنگ ها به غير از رنگ سبز خدا زناني كه محتاج اند محتاج به به و چه چه بيماردلان هرزه زناني كه به علت كمبود پارچه اندازه روسري هايشان از يك دستمال كاغذي تجاوز نمي كند با مانتوها و شلوارهائي كه آب رفته و تنگ و كوتاه شده كوتاهِ كوتاه به كوتاهي فكرشان و تنگ تنگ به تنگي زاويه ديدشان به جهان هستي تنگ اما نه به تنگي گودال قبر و اي كاش گودال قبر به يادمان بود دلم گرفته است از زنان مرفه بي دردي كه از سر بي پول!! در سرما و گرما جوراب ندارند! و صداي قهقه هايشان در خيابان صداي قهقة شيطان را به ياد مي آورد.........

هفت جا، نفس خویش را حقیر دیدم: نخست، وقتی دیدمش که به پستی تن می داد تا بلندی یابد. دوم، آن گاه که در برابر از پا افتادگان ،می پرید. سوم، آن گاه که میان آسانی و دشوار مختار شد و آسان را بر گزید. چهارم، آن گاه که گناهی مرتکب شد و با یاد آوری این که دیگران نیز همچون او دست به گناه می زنند،خود را دلداری داد. پنجم، آن گاه که از ناچاری، تحمیل شده ای را پذیرفت و شکیبایی اش را ناشی از توانایی دانست. ششم، آن گاه که زشتی چهره ای را نکوهـش کرد، حال آن یکی از نقاب های خودش بود. هفتم، آن گاه که آوای ثنا سر داد و آن را فضیلت پنداشت. (جبران خلیل جبران)

با کوله باری از گناه به دوش وارد مهمانی ات می شوم ....وتو با آغوشی باز مرابایه بغل گناه می پذیری... آمده ام ...چون توخود مرا دعوت کردی .....برمن بال دادی تا بال بزنم واوج بگیرم وتو دستای خستمو بگیری ....اومدم تا آغوشت باشه تکیه گاه دل شکستگی هام ...اومدم تا به وعده وفا کرده باشم ....دوباره مثل هر سال مهمون باغت باشم از درخت دوستیت بالا برم ..میوه های بخششت رو بچینم .......اومدم تا کارت دعوت سال دیگم رو هم بهم بدی و با دلی پاک راهیم کنی ....اومدم بگم خدایا:اون پائین آدمایی هستن که خیلی دلشون می خواد یه روزی جای من بیان وکنارت بشینن و باهات دردودل کنن ....اون پائین آدمایی هستن که می خوان کارت دعوت سال دیگشون و من از دستات بگیرم ..... خدا دعوتم کرد به جمع دیگر مهمونا برم ....وقتی رفتم توی جمعشون ....دیدم نه !!!!!!!!!همه یک رنگن ....همه یه جورویه شکلن پائین تر از ما اونجا کسی نیست وبالا تر از ما تنها خداست ...اما خدا خودش اونقدر به ما نزدیک شده بود که فکر می کردیم خودش هم یکی مثل ماست....اما ما کجاو خداکجا؟به بالای مجلس راهنمایی شدم از ما پذیرایی شد بشقابی از نزدیکی خدا خوردیم وجرعه ای ..