مررسی عزیزم...من هم برای تو و عشقت..

#زیبا

آره خیلی....

حسن روحانی در آخرین روز تبلیغات تلویزیونی کاندیداها در شبکه سوم سیما روز برگزاری جشن پیروزی‌اش را مشخص کرد.

وی با حضور در برنامه «به انتخاب شما» در شبکه سه سیما گفت: اگر من پیروز انتخابات شدم علاقه‌ای ندارم برای پیروزی در انتخابات جشن بگیرم.

من می خواهم روزی که همه جوان‌های ما شاغل بودند و بیکار نبودند آن روز جشن بگیرم؛

آن روزی که زندگی مردم در بهبود و رفاه بود آن روز من جشن می‌گیرم؛

آن روزی که غمی در چهره کارگر ندیدم آن روز جشن بگیرم؛

آن روزی که محیط دانشگاه محیط صفا و نشاط و علم و دانش بود آن روز من جشن می‌گیرم؛

آن روزی که ایران در جایگاه غرور و افتخار در سراسر جهان بود آن روز جشن می‌گیرم؛

آن روزی که تحریم را در هم شکستم و روابط خوب با دنیا برقرار کردیم آن روز من جشن می‌گیریم؛

آن روزی که صادرات غیر نفتی ما بر واردات ترجیح پیدا کرد آن روز جشن می‌گیرم؛

آن روزی که مردم ما احساس رضایت کردند آن روز، روز جشن ما است، روز پایکوبی ما هست؛

روزی که لبخند بر لب پیر و جوان، زن و مرد، روستایی و شهری و سراسری کشور ما شاهد باشیم، روز جشن ملی ما خواهد بود.

[هاله سحابی]: وقتی دکتر مصدق فوت کرد میگویند در آمریکا رادیو اعلام کرده که مصدق، نخست وزیر سابق ایران، در تبعید فوت کرد و یک استاد دانشگاه او را شست وشو داد و دفن کرد. شما خود این ماجرا را برای ما تعریف کنید.
[دکتر سحابی]: دکتر مصدق روزهای آخر به بیماری مبتلا شده بود و پزشکان تشخیص سرطان فک داده بودند و بارها به او تذکر دادند که به سفر خارج برای معالجه راضی شود. دکتر مصدق از پیشنهاد پزشکان برمی آشفت و به فرزندش مرحوم غلامحسین خان مصدق که پزشک بود با تندی میگفت شماها این همه درس خواندید که پدرتان برای معالجه به فرنگ برود؟ به هر حال بیماری لاعلاج بود و روزهای آخر عمر، او را به بیمارستان نجمیه ی تهران منتقل کرده بودند. وقتی خبر مرگ او را شنیدم به اتفاق مرحوم آقای عباس رادنیا به بیمارستان رفتیم. فرزند ایشان را دیدم که در راهرو بیمارستان ایستاده بود و در تنهایی و ناچاری تصمیم گرفته بود پیکر او را در سر قبر آقا دفن کنند.
پیش از این او خود وصیت کرده بود که در محل شهدای سی تیر به خاک سپرده شود ولی با وجود حاکمیت ساواک و ممانعت دولت چنین امکانی وجود نداشت. […] من از فرزندان دکتر مصدق خواهش کردم که او را در آنجا دفن نکنیم و با سادگی وی را به سمت خانه اش در احمدآباد تشییع کنیم و در همان منزل به امانت به خاک بسپاریم تا در شرایط بهتری در آینده او را به مقبرهی خوب و آبرومندی منتقل سازیم. سرانجام جنازه ی او با حضور چند تن از افراد خانواده و دوستان جبهه ای و آشنایان دیگر به طرف احمدآباد تشییع شد. من و آقای رادنیا هم به اتفاق آیت الله زنجانی در پی آنها رفتیم. در خانهی احمدآباد دیدیم که وفاداران وی در طبقه ی بالا دور هم جمع شده اند و بحث میکنند و جنازه هم پایین در میان چند تن از روستاییان باقی بود. من خود آستین ها را بالا زده و با آب روندهای که در آنجا بود بر روی تختی پیکر او را غسل و شست وشو دادم و کفن پوشاندم. آیتالله زنجانی هم بر جنازه نماز خواند. در اتاقی از منزل مسکونیاش قبری کندند. من خود ناظر این کار بودم تا درست انجام شود. از آنجا که خاک همه اش خاک دستی بود گفتیم آجر بیاورند و آنجا را به اندازه ی یک قبر چینی نمودند و روی آن هم چوب های ضخیم نهادیم. او را با همان تابوتی که در آن قرار داشت در قبر قرار دادیم تا روزی این امانت به قبرستان مناسبی منتقل شود، یا در همانجا بازسازی و کامل شود. ولی تاکنون متأسفانه هیچ اقدامی برای انتقال وی یا بنایی مناسب انجام نشده است.
ترکمـان، محمد، یادنامه ی دکتر یدالله سحابی: اسوه ی اخلاق و سلوک اجتماعی، تهران: قلم، ۱۳۷۷، ص ۱۲۰. شابک. ۹۶۴-۳۱۶-۱۴۸-

چقدر کم 30 سانتیمتر

با سرخ کردن و تفت دادن برنج در روغن برنج بو داد( وابیشته برنج) درست می کنندکه آجیل کودکان است و ان را با شیره و دوشاب قاطی می کنند و نوعی شیرینی می سازند.
در خانه سازی روستایی فرآوردهای برنج نقش بسیاری دارد. دیوارهای خانه ی زگالی از گِل است، گِل را با ساقه ، پوسته ی زِِبر و پوسته ی نازک برنج (سوبsub) قاطی می کنند و دیوارها را با آن می سازند. به گِدا برنج می دهند، به مُلا نیز ، برای فطریه و نذری.
برنج در مراسم و آیین ها، بیشترین نقش را دارد:
اولین خوشه ی برنج بریده شده را به در و دیوار انبار (تلنبار) به نیّت افزایش برکت می آویزند، آخرین مشت ساقه ی برنج (ورزا موشته) را به نشانه تیمُن و تبرک نگه می دارند و در آغاز کشت سال دیگر به گاو نر (ورزا) می دهند.
هنگامی که عروس پا به خانه ی داماد می گذارد ، روی سرش دانه یبرنج می ریزند ، به بیمار آش برنج می دهند.

پس از پایان کلاس ، پسر به سراغ دختر رفت و متوجه که دختر اهل جنوب است و تحمل آب و هوای خشک شمالی را ندارد و به همین دلیل صدایش نیز تغییر کرده است . روز بعد ، دختر متوجه فنجان آبی شد که روی میزش گذاشته شده بود . آب را نوشید . سپس ابرو در هم کشید و گفت : چقدر تلخ است . اما پسر متوجه شد که صدای دختر پس از نوشیدن آب بهتر شده است . زیرا او این آب را از جوانه نیلوفر تهیه کرده بود که با خوردن آن درد انسان کاهش می یابد . پسر هر روز به این کار ادامه می داد و پس از چیدن جوانه ها ، دوایی آماده کرده و قبل از کلاس مخفیانه روی میز دختر می گذاشت . روزی از روزها ، دختر زودتر از پسر به کلاس آمد و در پشت در پنهانی به تماشای حرکات پسر پرداخت و به ماجرا پی برد . در همین جا از پسر پرسید : پس تو هر روز جوانه نیلوفر را برای من تهیه می کنی ؟ پسر سری تکان داد و با لکنت زبان جواب داد : بله ، بله ، متوجه شدم صدای شما تغییر کرده است و این دوا برای کاهش درد شما مناست است . از آن به بعد ، پسر هر روز تخم نیلوفر را می چید و دوای دختر را آماده می کرد . روزی از روزها ، پسر از معلم روستایی پرسید : تو دیگر از تلخی این دوا نمی ترسی ؟ دختر لبخندی زد و گفت : این شیرین ترین دارو جهان است .

پرستو صالحی در صفحه فیسبوکش نوشت: برای تو می نویسم، تویی که بر فراز آسمان هایی، ای سلطان قلب ها، جهان پهلوان، مردی از تهران، آقای قرن بیستم، مرد هزار لبخند، پیرِ کوهستان... از تو می نویسم، از تو که، از چشمه آب حیات آغاز کردی... طوفان نوح را برای انسان ها به نمایش درآوردی و از دنیای پر اُمید گفتی، از دهکده طلایی و راز درخت سنجد...سلام بر عشق دادی، در مسیر رودخانه، در ساحل انتظار، در زمین تلخ... فریاد نیمه شبِ، گرگ های گرسنه را می شنیدی و نعره ی طوفان را... مردان خشن را به میعادگاه خشم کشانیدی در کوچه مردها، تا ایوب وار عشق و انتقام را با شکوه جوانمردی، پاسخ گویند... به ناجورها، گفتی: مردانه بُکش.
بابا شَمل شدی و زمزمه کردی ترانه های روستایی را برای دوقلو ها و بیوه های خندان و دخترکی که فریاد می کشید: زن ها فرشته اند... گدایان تهران را حاتم طایی وار حمایت می کردی...
قصه ی شب می گفتی از مو طلای شهر ما، خوشگل خوشگلا و یک خوشگل و هزار مشکل... یاقوت سه چشم، طلای سفید، قصر زرین و گنج قارون را جهنم می پنداشتی زیر پای من، جهنم + من... سرجوخه فراری شدی جبار، با آنکه گفته بودند مواظب کُلات باش. در گردش چرخ و فلک، قهرمان قهرمانان شدی، چرا که سکه شانس در دستان تو بود و همای سعادت بر شانه ات ای امیرارسلان نامدار. شکست ناپذیر بودی در برابر طوفان بر فراز پاترا، چرا که می دانستی فرار بزرگ، کار یک جوانمرد نیست آنهم مردی از جنوب شهر...
غزل خواندی و در کنار دیگر برزخی ها ماندی، با تعصب. تو می دانستی بهشت دور نیست و می اندیشیدی که فردا روشن است. تو، یک نام را به یک صفت مبدل کردی. فردین، مترادف شد، با جوانمردی. روحت شاد و یادت گرامی باد. و من پرستو صالحی برای هزارمین بار می گویم: سلطان قلب ها مرا به سینما کشاند.

امروز زاد روز زنده یاد محمد علی فردین است. در سال 1358 در چنین روزی ما به اتفاق فردین در روستای رچی گوهمره سرخی شیراز مشغول فیلمبرداری بودیم که زنده یاد ایرج قادری و دوست عزیزم سعید مطلبی به من گفتند: امروز تولد فردین است و قرار شد جشن کوچکی برای سلطان قلب ها بر پا کنیم. آن روز از روستا برای تهیه کیک تولد تو به شیراز آمدیم و سفارش تهیه کیک را دادیم وقتی سفارش گیرنده متوجه شد که کیک برای فردین است، گفت: اجازه بدهید من با سلیقه خودم کیک را طراحی کنم و شب بیارم گفتیم، ما در روستایی که باید یک ساعت رانندکی کرد تا به آنجا رسید زندگی می کنیم خوشحال تر شد گفت: اجازه دهید مراسم جشن تولد را ما اهالی شیراز انجام دهیم. شب ساعت حدود هفت بود که چندین ماشین از شیراز با ساز و آواز به روستا آمدند و با کیکی که عکس فردین در آن طراحی شده بود و روی آن نوشته شده بود: سلطان قلیها تولدت مبارک، جشنی بر پا کردند که خاطره آن همیشه در ذهنم خواهد ماند. و امسال باز می گویم سلطان قلبها زاد روزت خجسته باد.

آموزنده بود