داستان زندگیم
سلا خوبی.
منم یار فدیمی.
میشنوی چیزی نیست صدای هق هق گریه های هفتگی منه
آخه میدونی هنوزم عاشقتم.
خیلی تنها شدم.
بعضی وقتا انقد دلم برات تنگ میشه که خدا هم حریفم نمیشه
چه عاشقانه سوختم خورد شدم ریختم آب شدم شکستم اما هیچ کدام از این
کار هارو بلد نبودم.

خواب دیدم خوابت را.......
دیدم که نجاتت دادم اما سوختم
دیدم که در آغوشت میگرییدم اما تو میخندیدی
دیدم با چشمان خودم دیدم که دست تکان دادیو رفتی
خداحافظ ای یار قدیمی....

#آلــبوم_شــب #ســکوت #کــویر
#اســتاد_شجــریــان

#دیدگــاه

آمدی چه زیبا ، گفتم دوستت دارم چه صادقانه ،
پذیرفتی چه فریبنده ، نیازمندت شدم چه حقیرانه ،
به خاطر یک کلمه مرا ترک کردی چه ناجوانمردانه ،
واژه غریب خداحافظ به میان آمد چه بی رحمانه ،
و من سوختم چه عاشقانه.........

چه زیبا! گفتم دوستت دارم !چه صادقانه پذیرفتی!
چه فریبنده ! آغوشم برایت باز شد !چه ابلهانه! با تو خوش بودم !
چه كودكانه ! همه چیزم شدی ! چه زود ! به خاطره یك كلمه مرا ترك كردی !
چه ناجوانمردانه ! نیازمندت شدم ! چه حقیرانه! واژه غریبه خداحافظی به من آمد!
چه بیرحمانه! من سوختم


این واژها گرچه غم دارد تقصیر من نیست دل من درد دارد.....

غزل ۲۵۵
تکیه کردم بر وفای او غلط کردم ,غلط *** باختم جان در هوای او غلط کردم ,غلط
عمر کردم صرف او فعلی عبث کردم , عبث *** ساختم جان را فدای او غلط کردم ,غلط
دل به داغش مبتلا کردم خطا کردم ,خطا *** سوختم خود را برای او غلط کردم , غلط
اینکه دل بستم به مهر عارضش بد بود ,بد *** جان که دادم در هوای او غلط کردم , غلط
همچو وحشی جانم رفت در هوای او حیف ,حیف *** خو گرفتم با جفای او غلط کردم,غلط
از برای خاطر اغیار خارم می کنی***من چه کردم کین چنین بی اعتبارم می کنی
روزگاری آنچه با من کرد استغنای تو***گر بگویم گریه ها بر روزگارم می کنی
سوی بزمت نگذرم از بس که خارم کرده ای***تا نداند کس که چون بی اعتبارم کرده ای
ناامیدم بیش از مگذار, خون من بریز***چون به لطف خویشتن امیدوارم کرده ای

مخاطب خاصم:::::::::

چه زیبا گفتم دوستت دارم
چه صادقانه پذیرفتی
چه فریبنده آغوشم برایت باز شد
چه ابلهانه با تو خوش بودم
چه کودکانه همه چیزم شدی
چه زود به خاطره یک کلمه مرا ترک کردی
چه ناجوانمردانه نیازمندت شدم
چه حقیرانه واژه غریبه خداحافظی به من آمد
چه بیرحمانه من سوختم

سوختم در آتش عشقت سراپا سوختم

در ره وصلت بتا پروانه آسا سوختم

شمع نذر عاشقانم اختیار از من نبود

در شبستان حرم یا در کلیسا سوختم

در شب هجر تو دل داند که در معراج عشق

جلوه دلدار دیدم چون مسیحا سوختم

از جفای یار هر شب اشک ریزان همچو شمع

آتش اندر دل زدم لرزان سراپا سوختم

وادی عشق ترا گفتم که باشد کوه طور

راز و رمز عشق می گفتم چو موسی سوختم

شمع را از خانه بیرون بر نمی خواهم رقیب

تا ببیند همچو او گریان بهرجا سوختم

سوختم و شکستم ، به تو که رسیدم

همچو یه یک شاخه خشکیده دوباره شکفتم

در اینجا نه هوایی است نه بارانی ،

عشق من ببار که تو یک فرشته نجاتی

مگر میشود بی تو این زندگی را سر کرد

، این درد دوری ات بود که چشمهایم را تر کرد…

چه زیبا! گفتم دوستت دارم !چه صادقانه پذیرفتی!

چه فریبنده ! آغوشم برایت باز شد !چه ابلهانه! با تو خوش بودم !

چه كودكانه ! همه چیزم شدی ! چه زود ! به خاطره یك كلمه مرا ترك كردی !

چه ناجوانمردانه ! نیازمندت شدم ! چه حقیرانه! واژه غریبه خداحافظی به من آمد!

چه بیرحمانه! من سوختم ....

یک شب آتش در نیستانی فتاد
سوخت چون عشقی که بر جانی فتاد
شعله تا سرگرم کار خویش شد
هر نی ای شمع مزار خویش شد
نی به آتش گفت : کاین آشوب چیست؟
مر تو را زین سوختن مطلوب چیست؟
گفت آتش بی سبب نفروختم
دعوی بی معنی ات را سوختم
زانکه می گفتی نیم با صد نمود
همچنان در بند خود بودی که بود
مردی را دردی اگر باشد خوش است
درد بی دردی علاجش آتش است

مجذوب علیشاه

کاش از اول می دونستم
واسه من موندنی نیستی

یادته موقع رفتن
از ته دل می گریستی

یادت تو پر از فریبه
واست از جونم گذشتم

حرمت و شکستی رفتی
هنوزم غریبه نیستی

کاش از اول می دونستم
که تو هم تنهام میذاری

تو بودی بود و نبودم
اما نه دوسم نداری

الهی که یه آب خوش
از تو گلوت پایین نره

الهی توی زندگیت
بیفته صد هزار گله

الهی چشمای سیات
وفا از هیچکس نبینه

نفرین و لعنتت کنن
لیاقت تو همینه

چشمای خیس و به راهت
بگو دوختم یا ندوختم

عمری تو زخم زبون هات
بگو سوختم یا نسوختم

دلتو پر از فریبه
واست از جونم گذشتم

الهی که یه آب خوش
از تو گلوت پایین نره

الهی توی زندگیت
بیفته صد هزار گله

الهی چشمای سیات
وفا از هیچکس نبینه

نفرین و لعنتت کنن
لیاقت تو همینه

الهی تنهات بذارن
الهی در به در بشی

الهی آتیش بگیری
بسوزی خاکستر بشی

می دونی فرقی نداره
واسم بودو نبود تو

الهی آتیش بگیره
تمام تار و پود تو

من همون تک درخت خشکیده توی کویر داغ تنهایی ام که همه بردنم ازیاد گاهی گم کرده راهی از کنارم میگذشت تکیه بر ساقه خشکیده ام می دادو با خنجری در دستانش ساقه ام را نوازش میکرد ولی چه زود از من خسته میشدو می رمید اه گرمای کویر تنهایی ریشه ام را خشکانده شاید رهگذر دیگری در شب ساقه ام را به آتش زند ولی اگر سوزاندن ساقه ام خاطر تنهای او را پر کند پس به او می گویم بسوزانم چرا که زخم خنجر دیرینه بر ساقه دارم خشکیده ام تنها و بی پناهم بسوزان و جودم را خاکستر کن ....... بسوزان که بدادم رسیده ای سوختم سوختم ای قوم رهایم نکنید سر به صحرا زدم از ننگ سر عاقل خویش