هر چیزی رو میشه از دو دید نگاه کرد...یه دیدش بده قبول دارم...اونم آدمای گرگ صفتی که خودشونو زیر این قدر مطلق قایم میکنن...ولی از بعد دیگه که نگاه منه اگه مخالف باشی منم باهات مخالفم...میدونم بدون چادر هم میشه حجاب داشت ..میشه تو دید نبود..ولی چادر یه احساس امنیت میده اینو قبول کن

دیدم که میگم..... حرف طلایه جونمو بخون گرچه مخت هنگ میکنه اما چندبار بخون تا بتونی تجزیه و تحلیل کنی و شاید متوجه شی

1. راز عشق در تواضع است .
این صفت به هیچ وجه نشانه تظاهر نیست.
بلکه نشان دهنده احساس و تفکری قوی است.
میان دو نفری که یکدیگر را دوست دارند،
تواضع مانند جویبار آرامی است که چشمه محبت
آنها را تازه و با طراوت نگه میدارد.

2. راز عشق در احترام متقابل است.
احساسات متغیر اند، اما احترام دو طرف ثابت می ماند .
اگر عقاید شریک زندگی ات با عقاید تو متفاوت است ،
با احترام به نظریاتش گوش کن .
احترام باعث می شود که او بتواند خودش باشد .

3. راز عشق در این است که
به یکدیگر سخت نگیرید .
عشقی که آزادانه هدیه نشود اسارت است .

4. راز عشق در این است که
هر روز کاری کنی که شریک زندگی ات را
خوشحال کند ،
کاری مثل دادن هدیه ای کوچک ،تحسین ،
لبخندی از روی محبت .
نگذار که جویبار محبت از کمی باران ، بخشکد.

5. راز عشق در این است که
رابطه تان را مانند یک باغ ، با محبت تزئین کنید .
بذر علاقه ها و عقیده های تازه را
بکار که زیبایی بروید .
ضمنا فراموش نکن که باغ را باید هرس کرد ، مبادا
غنچه های گل پوشیده از علف های هرز عادت شود .
برای اینکه عشق همواره با طراوت بماند فباید به آن
مثل هنر خلاقانه نگاه کرد .

6. راز عشق در خوش مشربی است .
شوخی با دیگران را فراموش نکن ، در ضمن
مراقب شوخی هایت هم باش .
شوخی نا پسند نکن . شوخی باید از روی حسن
نیت باشد ،نه نیشدار .


7. راز عشق در این است که
حقیقت اصلی عشق ، یعنی تفکر را از یاد نبری .
آیا یک رابطه دراز مدت ، مهم تر از اختلافات
کوچک و زود گذر نیست ؟

8. راز عشق در این است که
مانع بروز هیجانات منفی در وجودت شوی ،
و صبر کنی تا خون سردی را دوباره به دست آوری .
با این که احساس جلوه الهام است ، اما شخص
عصبانی نمی تواند چیز ها را با وضوح درک کند .
قلبت را آرام کن .
تنها به این وسیله است که می توانی چیز ها
را آنگونه که هستند ، در یابی .

مغرور - خنده رو- مهربون البته به قول برادر مصطفی دوستان باید بگن

مهربان -B

مرد تازه به خانه رسیده بود و به آرامی و اطمینان با لبخند پیروزمندانه پیراهن از تن خارج میکرد
که با صدای جیغ و کوبیده شدن کت و شلوارش به صورت اش هاج و واج همسرش را نگاه میکرد که با گریه میگفت :
بی صفت پست ! هرزه نامرد ! این یعنی چی ؟! من هیچوقت فکرش رو هم نمیکردم که تو یه زن کچل رو به من ترجیح بدی …

این بازی چجوریاست؟

خداوندا...
طپش های دلم ناله شد آهسته آهسته
رساتر گر شود این ناله ها فریاد می گردد
خداوندا خدایی کردنت ننگ است
من آزاد مرد دهاتی با شما شهری صفت ها نغمه ها دارم
من از همین جا می آیم
نیم انسان،سنبل حیوان
خرم،شغالم،روبهم،بزغاله ام
چرا بزغاله باشم؟همان بهتر که خر باشم
صبور وباربر باشم،میان اجتماع آزادتر باشم
من تنها نشستم کنجی خیره بر ماه
دگر فریادها در سینه تنگم نمی گنجد،دگر این سازها شادم نمی سازد
دگر از فرط می نوشی می هم مستم نمی بخشد
خداوندا...
اگر روزی بشر گردی،زحال بندگانت با خبر گردی،پشیمان می شدی از قصه خلقت
از اینجا از آنجا بودن
خداوندا اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی،لباس فقر به تن داری
برای لقمه نانی غرورت را به زیر پای نامردان فرو ریزی
زمین و آسمان را گفر می گویی نمی گویی؟
خداوندا...اگر با مردم آمیزی،شتابان در پی روزی،ز پیشانی عرق ریزی
شب آزرده و دل خسته،تهی دست و زبان بسته،به سوی خانه باز آیی
زمین و آسمان را کفر می گویی نمی گویی؟
خداوندا ...اگر در ظهر گرماگیر تابستان،تن خود را به زیر سایه دیوار بسپاری
و قدری آن طرف تر کاخ های مرمرین بینی،و اعصابت برای سکه ای این سو و آن سو
در روان باشد وشاید هر رهگذر هم از درونت با خبر باشد
زمین و آسمان را کفر می گویی نمی گویی؟
خداوندا...خالقا...بس کن جنایت را،بس کن تو ظلمت را. تو خود سلطان تبعیضی
تو خود یک فتنه انگیزی،اگر در روز خلقت مست نمی کردی
یکی را همچو من بدبخت یکی را بی دلیل آقا نمی کردی
جهانی را چنین غوغا نمی کردی
دگر فریادها در سینه تنگم نمی گنجد،دگر آهم نمی گیرد،دگر این سازها شادم نمی سازد
دگر از فرط می نوشی می هم مستم نمی بخشد،دگر در جام چشمم باده شادی نمی رقصد
نه دست گرم نجوایی به گوشم پنجه می ساید،نه سنگ سینه غم،چنگ صدها ناله می کوبد
اگر فریادهایی از دل دیوانه برخیزد برای نامرادی های دل باشد
خدایا گنبد صیاد یعنی چه؟فروزان اختران ثابت سیار یعنی چه؟اگر عدل است این
پس ظلمت نا هنجار یعنی چه؟
به حدی درد تنهایی دلم را رنج می دارد...که با آوای دل خواهم کشم فریاد وبر گویم
خدایی که فغان آتشینم در دل او سرد وبی اثر باشد...خدا نیست
خدایی کز سرشک شعله آلودم بدینسان بی خبر باشد خدا نیست
شما ای مولیانی که می گویید خدا هست...بگویید تا بفهمم:چرا اشک مرا هرگز نمی بیند؟
چرا بر ناله پرخواهشم پاسخ نمی گوید؟چرا او اینچنین کور وکر ولال است؟
شاید درون بارگه خویش کسی لب بر لبانش مست بنهاده
شاید دیگر پیر گشته،کنون از دست داده آن صفت ها را
چرا در پرده می گویم؟خدا هرگز نمی باشد
من امروز ناله نی را خدا دانم،من امروز ساغر می را خدا خوانم
خدای من دگر تریاک و بنگ و گرس می باشد
خدای من شراب خون رنگ می باشد
مر ا پستان گرم لاله رخساران خدا باشد
به روی پاک صحبت های گلرنگ،به داغ سینه آن لاله سوگند
به رویاهای آن دیوانه منگ...که من هر گز نه بشناسم خدا را
خدا هیچ است...خدا پوچ است...خدا یک لفظ شیرین است...خدا رویای رنگین است
شب است وماه می رقصد.ستاره نقره می پاشد
و گنجشک از لبان شهوت آلوده زنبق بوسه می گیرد
من اما سرد و خاموشم...من اما در سکوت خلوتت آهسته می گریم
اگر حق است این؟زدم زیر خدایی
زبانم لال،چشمم کور...عجب بی پرده من امروز سخن گفتم
چرا توهین به درگاه خدای خویش می کردم؟
چرا بی آنکه خود خواهم دلم راضی بیان بنمود؟
خداوندا... اگر در نئشه ی افیون،از من مست گناهی سر زد ببخشیدم
ولی نه...چرا من رو سیه باشم؟چرا قلاده تهمت مرا در گردن آویزد؟
نوای ساز رامشگر...لب مستانه دلبر...می رقصند در ساغر
همه وهمه گناه کارند...که از خویشم به در کردند وبین مست و هوشیاری
مرا وادار به این یاوه گویی ها کردند
شب است و ماه می تابد...ستاره نقره می پاشد
عروس پونه ها عطر شقایق ها...ازلبهای هوس آلوده زنبق های وحشی بوسه می گیرد
خداوندا...
تو در قرآن جاویدت هزاران وعده ها دادی...تو می گفتی که نامردان بهشتت را نمی بینند
ولی من با تو چشم خویشتن دیدم...که نامردان به از مردان ز خون پاک مردانت هزاران کاخ ها ساختند
خدایا...خالقا...بس کن جنایت را.بس کن تو ظلمت را
تو می گفتی اگر اهریمن شهوت بر انسان حکم فرماید
من اینان را در آتش عصیان خویش مغضوب می سازم
من او را مغلوب و با صلیب عصیان خویش مصلوب می سازم
ولی من با دو چشم خویشتن دیده ام...پدر با نو رسته ی خویش گرم می گیرد
برادر شبانگاهان،مستانه از آغوش خواهر کام می گیرد
چشمان شهوتران فرزندی،که بر اندام لخت مادر پیرش دزدانه می لغزد
خداوندا...تو می گفتی اگر بی عدلی بر اینان سایه افکند
من اینان را به خشم عدل درگاهم گرفتار خواهم کرد
خداوندا...من اما بی گناه بسیار دیدم،که جسمش بر طناب دار مستانه می رقصد
یا که نه...بسیار دیدم
کسانی که زیر یوق وخشم و اسارت مظلومانه
می بخشد گلویش را به تیغ بی عدلی های دوران
و چه بسیارند گنه کاران بی دین
که در زیر ردای دین و مذهب...می کنند با شیطان عشق بازی
خداوندا...
قدم ها در بستر فحشا می لغزد...پس قولت ؟
اگر مردانگی این است...
به نامردی نامردان قسم،نامرد نامردم اگر دستی به قرآنت بیالایم

پرستو صالحی در صفحه فیسبوکش نوشت: برای تو می نویسم، تویی که بر فراز آسمان هایی، ای سلطان قلب ها، جهان پهلوان، مردی از تهران، آقای قرن بیستم، مرد هزار لبخند، پیرِ کوهستان... از تو می نویسم، از تو که، از چشمه آب حیات آغاز کردی... طوفان نوح را برای انسان ها به نمایش درآوردی و از دنیای پر اُمید گفتی، از دهکده طلایی و راز درخت سنجد...سلام بر عشق دادی، در مسیر رودخانه، در ساحل انتظار، در زمین تلخ... فریاد نیمه شبِ، گرگ های گرسنه را می شنیدی و نعره ی طوفان را... مردان خشن را به میعادگاه خشم کشانیدی در کوچه مردها، تا ایوب وار عشق و انتقام را با شکوه جوانمردی، پاسخ گویند... به ناجورها، گفتی: مردانه بُکش.
بابا شَمل شدی و زمزمه کردی ترانه های روستایی را برای دوقلو ها و بیوه های خندان و دخترکی که فریاد می کشید: زن ها فرشته اند... گدایان تهران را حاتم طایی وار حمایت می کردی...
قصه ی شب می گفتی از مو طلای شهر ما، خوشگل خوشگلا و یک خوشگل و هزار مشکل... یاقوت سه چشم، طلای سفید، قصر زرین و گنج قارون را جهنم می پنداشتی زیر پای من، جهنم + من... سرجوخه فراری شدی جبار، با آنکه گفته بودند مواظب کُلات باش. در گردش چرخ و فلک، قهرمان قهرمانان شدی، چرا که سکه شانس در دستان تو بود و همای سعادت بر شانه ات ای امیرارسلان نامدار. شکست ناپذیر بودی در برابر طوفان بر فراز پاترا، چرا که می دانستی فرار بزرگ، کار یک جوانمرد نیست آنهم مردی از جنوب شهر...
غزل خواندی و در کنار دیگر برزخی ها ماندی، با تعصب. تو می دانستی بهشت دور نیست و می اندیشیدی که فردا روشن است. تو، یک نام را به یک صفت مبدل کردی. فردین، مترادف شد، با جوانمردی. روحت شاد و یادت گرامی باد. و من پرستو صالحی برای هزارمین بار می گویم: سلطان قلب ها مرا به سینما کشاند.

شعر از محمدرضا علی بابایی