جغدی روی كنگره‌های قدیمی دنیا نشسته بود. زندگی را تماشا می‌كرد. رفتن و رد پای آن را. و آدم‌هایی را می‌دید كه به سنگ و ستون، به در و دیوار دل می‌بندند. جغد اما می‌دانست كه سنگ‌ها ترك می‌خورند، ستون‌ها فرو می‌ریزند، درهامی‌شكنند و دیوارها خراب می‌شوند. او بارها و بارها تاج‌های شكسته، غرورهای تكه پاره شده را لابه‌لای خاكروبه‌های قصر دنیا دیده بود. او همیشه آوازهایی درباره دنیا وناپایداری‌اش می‌خواند؛ و فكر می‌كرد شاید پرده‌های ضخیم دل آدم‌ها، با ا ین آواز كمی بلرزد. روزی كبوتری از آن حوالی رد می‌شد، آواز جغد را كه شنید، گفت:« بهتر است سكوت كنی و آواز نخوانی. آدم‌ها آوازت را دوست ندارند.غمگینشان می‌كنی. دوستت ندارند. می‌گویند بدبینی و بدشگون و جز خبر بد، چیزی نداری.»
قلب جغد پیرشكست و دیگر آواز نخواند.
سكوت او آسمان را افسرده كرد. آن وقت خدا به جغد گفت: آواز‌‌خوان كنگره‌های خاكی من!
پس چرا دیگر آواز نمی‌خوانی؟ دل آسمانم گرفته است.
جغد گفت: خدایا! آدم‌هایت مرا و آوازهایم را دوست ندارند.
خدا گفت: آوازهای تو بوی دل كندن می‌دهد و آدم‌ها عاشق دل بستن‌اند. دل بستن به هر چیز كوچك و هر چیز بزرگ. تو مرغ تماشاو اندیشه‌ای! و آن كه می‌بیند و می‌اندیشد، به هیچ چیز دل نمی‌بندد؛
دل نبستن سخت‌ترین و قشنگ‌ترین كار دنیاست. اما تو بخوان و همیشه بخوان كه آواز تو حقیقت است و طعم حقیقت، تلخ.
جغد به خاطر خدا باز هم بر كنگره‌های دنیا می‌خواند.
و آن كس كه می‌فهمد، می‌داند
آواز او پیغام خداست كه می‌گوید:
آن چه نپاید، دلبستگی را نشاید

ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻣﺰﻩ ﺍﯼ ﻫﺴﺘﯿﻦ...؟
ﺍﻟﮑﯽ ﻧﺨﻮﻧﯿﻨﺎﺍﺍﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﯾﻦ...؟؟

ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ : ﺗﺮﺵ
ﺍﺭﺩﯾﺒﻬﺸﺖ : ﺷﻮﻭﻭﻭﺭ
ﺧﺮﺩﺍﺩ : ﺗﺮﺵ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﺷﯿﺮﯾﯿﻦ
ﺗﯿﺮ : ﻣﺰﻩ ﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ
ﻣﺮﺩﺍﺩ : ﺷﯿﺮﯾﯿﯿﯿﻦ
ﺷﻬﺮﯾﻮﺭ : ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ
ﻣﻬﺮ : ﻭﺍﻧﯿﻠﯽ
ﺁﺑﺎﻥ : ﺗﻠﺦ
ﺁﺫﺭ : ﺗﺮﺵ ﻭ ﺷﻮﺭ
ﺩﯼ : ﺑﺎﻧﻨﻨﻤﮏ ﺗﺮﯾﻦ
ﺑﻬﻤﻦ : ﮐﺎﮐﺎﯾﻮﻭﻭﻭﯼﯼ
ﺍﺳﻔﻨﺪ : ﻃﻌﻤﯽ ﺧﻨﮏ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﻭ

با یک فنجان قهوه

قورت می دهم همه دلتنگیهایم را
و تلخ نوشته هایم را سر می كشم
لج كرده ام كه برایت بنویسم
گریه كنم
عاشقت بمانم
لج كرده ام دوستت داشته باشم
گویا این فنجان قهوه هم با من لج کرده است
طعم شیرین دوست داشتن می دهد...

دوستت دارم هایم بوی تکرار گرفته اند و طعم ماندگی
منی که لحظه لحظه زندگیم با تو عاشقی کردم
وتمام عشقم را دروجودت رها
میخواهم کمی نباشم
ب*اران

@SamanjonjonI
من باشم و توباشی و دریا
چشمانم عشق را ازچشمانت بخواند
و لبانم طعم شیرینش را ازلبانت بچشد
می ماند صدای دریا و آغوشت
سکوت می کنم به صدای بوسه های موج و ساحل گوش می سپارم
و آرامشت را لمس میکنم

ین روزها...
دستم به نوشتن نمیــــــــــــرود
تقصیر من نیست
نوک مدادم شکسته است
دلم هم ...
چه بگویم؟
آن هم شکستـــــــه است!!!

این روزها...
زندگی را سرد
... سر میکشم
طعم بیهودگــــــــــی میدهد
و اجبار!

این روزها...
میل و رغبتم را
چیزی شبیه به مرگ
جویده است!

نیت کرده ام بہِ " بے خیالے " ....
تا " فراموشے " عادت ِ روزمرگے ہِایم شود !

اما باز ، وقتے ، خیس ِ" خاطره ے ِ خیالت " مے شوم

....بی شعورانہِ....

" پرسہِ ہِای بی خیالی " را ،

...بہِ جرم ِ یادت ، دار مے زنم!

و دوباره وصلہِ مے شوے به سرم !

با طعمے تلخ!!!

تلخ مزه اے ِ تو ،روحم را می جود ...

و تلخ مزه اے ام ، سکوتت را بالا نمے آورد

برگشت گفت: "پیر شوی مادر!"

با خودم گفتم: بد هم نمی گوید؛

پیر شوم،

آلزایمر بگیرم،

از کنار کوچه تان که رد می شوم، چشمم به پنجره اتاقت نیفتد... دلم هزار راه نرود.



پیر شوم،

آلزایمر بگیرم

و هیچ وقت یادم نیفتد که طعم آخرین بوسه ات چقدر روی دلم سنگینی می کند!