هفت نصيحت مولانا
گشاده دست باش، جاري باش، كمك كن (مثل رود)
باشفقت و مهربان باش (مثل خورشيد)
اگركسي اشتباه كرد آن رابه پوشان (مثل شب)
وقتي عصباني شدي خاموش باش (مثل مرگ)
متواضع باش و كبر نداشته باش (مثل خاك)
بخشش و عفو داشته باش (مثل دريا )
اگر مي‌خواهي ديگران خوب باشند خودت خوب باش (مثل آينه)

من
چه دو حرفیه وسوسه انگیزیست …
این من!
نه در پی عشق است نه تشنه ی مهربانی
فراری از پسران مانکن پرست و دختران آهن پرست …
فقط برای خودم هستم…خود خودم ! مال خودم !
صبورم و عجول !!
سنگین و سرگردان !!
مغرور …
با یک پیچیدگی ساده و مقداری بی حوصلگیه زیاد !!!
و برای تویی که چهره های رنگ شده را می پرستی نه سیرت آدمی ؛ هیچ ندارم
راهت را بگیــر و بـــــــرو
حوالی ما توقف ممنــــوع است !

یک شمع می تواند بدون آنکه خاموش شود
هزاران شمع دیگررا روشن کند
مثل مهربانی که هیچ وقت با
تقسیم شدن کم نمی شود
زیباست که ببینی کسی میخندد
و زیباتر اینکه بدانی خودت
باعث خنده اش شده ای....

روزی مردی خواب دید که مرده و پس از گذشتن از پلی به دروازه بهشت رسیده است. دربان بهشت به مرد گفت: برای ورود به بهشت باید صد امتیاز داشته باشید، کارهای خوبی را که در دنیا انجام داده اید، بگویید تا من به شما امتیاز بدهم.
مرد گفت: من با همسرم ازدواج کردم، 50 سال با او به مهربانی رفتار کردم و هرگز به او خیانت نکردم.
فرشته گفت: این سه امتیاز.
مرد اضافه کرد: من در تمام طول عمرم به خداوند اعتقاد داشتم و حتی دیگران را هم به راه راست هدایت می کردم.
فرشته گفت: این هم یک امتیاز.
مرد باز ادامه داد: در شهر نوانخانه ای ساختم و کودکان بی خانمان را آنجا جمع کردم و به آنها کمک کردم.
فرشته گفت: این هم دو امتیاز.
مرد در حالی که گریه می کرد، گفت: با این وضع من هرگز نمی توانم داخل بهشت شوم مگر اینکه خداوند لطفش را شامل حال من کند.
فرشته لبخندی زد و گفت: بله، تنها راه ورود بشر به بهشت موهبت الهی است و اکنون این لطف شامل حال شما شد و اجازه ورود به بهشت برایتان صادر شد!

در وجـــود هــــر مــــرد،
پسربچه‌ ی چهارساله‌ ی ببین ...
که از تو فقط مهربانی و توجه می‌خواهد،
در آغوشش گیر، نوازشش کن...
خیالش را راحت کن که هستی،
جایی نمی‌روی،
طوری رفتار کن که اطمینان حاصل کند !!!
مردهای دیگر برایت مهم نیستند،
وقتی با نگرانی مسیر نگاهت را دنبال می‌کند
برگرد و به لبخندی مهمانش کن و بگو، به زبان بیاور:
من فقط تو را می‌بینم !

زن زیبائی نیستم*...!!
موهائی دارم سیاه که فقط تا زیر گردنم می‌‌آید...!!
و نه شب را به یادت می‌‌آورد...!!
نه ابریشم...!!
نه سکوتِ شاعرانه...!!
نه حتی خیال یک خوابِ آرام...!!
پوستِ گندمی دارم...!!
که نه به گندم میماند...!!
نه کویر...!!
و چشم هائی‌...!!
که گاهی‌ سیاه میزند...!!
گاهی‌ قهوه ای...!!
دست‌هایم...!!
دست هایم مهربانند...!!
و هر از گاهی‌...!!
برایِ تو...!!
به یادِ تو...!!
به عشقِ تو...!!
شعر می‌‌نویسند...!!
مرا همینطور ساده دوست داشته باش...!

من این روزها به دنبال راهی و دلیلی برای زیباتر زندگی کردن هستم...
حس می کنم خدا پیش تر ها بیشتر دوستم داشت،
البته این فقط حس من است،
و واقعیت چیزی است که خدا می داند و من نمی دانم...
دلتنگ مهربانی های عجیب و غریبش شده ام نه فقط مهربانی های همیشگی اش...
هم آن همیشگی ها را می خواهم ، هم معجزه هایش را...
اگر در مسیر جاده ای که می روی راه سرسبزی دیدی دست مرا هم بگیر و
با خودت ببر به میهمانی گل ها...

نیما یوشیج در جشن یک سالگی فرزندش نوشت:
پسرم، یک بهار، یک تابستان، یک پاییز، و یک زمستان را دیدی؟
از این پس همه چیز جهان تکراریست جز مهربانی....

مهربانی تا کی؟!

بگذار سخت باشم و سرد

باران که بارید چتر بگیرم و چکمه

خورشید که تابید پنجره را ببندم و تاریک

اشـــک که آمد دستمالی بردارم و خشــــــک

او کـــــه رفـــــــت نیشـــــــخندی بزنــم و ســــــوت

رفتی؟!...به درکـــــــ

وعده ما آنروزی باشد که

برای نوازش دستهایم،آغوشم...

بوسه ها و مهربانی هایم

مثل سگ له له بزنی!

آنروز اگر پشت گوشت را دیدی

مرا هم خواهی دید...!

برای دلم، گاهی مادری مهربان میشوم

دست نوازش بر سرش میکشم میگویم: «غصه نخور، میگذرد …»

برای دلم، گاهی پدر میشوم

خشمگین میگویم: «بس کن دیگر بزرگ شدی ….»

گاهی هم دوستی میشوم مهربان

دستش را میگیرم میبرمش به باغ رویا …

دلم ، از دست من خسته استــ

با دو چشمان قشنگت هر شب سخنی خواهم گفت. سخن از این دل تنها و غریب که پر از خاطره هاست. و به اندازه پیراهن پر وصله آن طفل گدا غم دارد. با خیالت هر شب میروم تا دهن تنگ افق و جدا خواهم کرد تن خورشید خدا را از خاک. و صدا خواهم کرد مهربانیهایت را.

کلافه کرده ای مرا.... چرانگاهـــــــــت،ازنوشته های من قشنگتراست؟؟؟؟ قطره قطره ی وجودم راهدیه ی بودن پاکت میکنم تاباتوبه دریاهابرسم وبی کرانه هاراتجربه کنم!! هستم...اگرچه خستگیهایم بهانه ای است برای لحظه های بارانی ام ودلتنگیهایم نشانی است برای رسیدن به رویاهایم..... واین صفحه ؛جاده سبزی است که تمامی عشق رادرپیچ پیچکهایش برایت معناکرده ام.... من تشنه ی بودنی سبزم ؛گاه گاهی دل تنگم رابابودنت روشن سازوچشمان مهربانت رامهمان لحظه های کودکیم کن!!! هرچندهنوزهم اندرخم آن کوچه هاهستم......

مادرمــــ میگفت:شنیده ام پـــسرهمسایه خیلـــی مومن است...

نمازش ترکـــ نمیشود،زیارت عاشورامیخواند،روزه میگیرد،مسجدمیروم...خیلی با خداســـت

لحظه ای دلــــم گرفت...دردل فریاد زدم...

باورکنـــیدمـــن هم ایمان دارم،نماز نمیخوانــــم

ولـــی لبخندروی لبهای مادرم خـــدارابه یادم می اورد

دستهای پینه بسته پـــدرم رادستهای خدا میبینـــم...

زیارت عاشورانمیخوانم ولــی گریه یتیمی در دلـــم عاشوراب پــا میکند...

مـــن روزه نمیگیرم....

ولـــی هرروز از آن دخترک فال فروش فالی میخرم که هیچوقت نمیخوانــم...

مســــجدمن خانه مادربزرگ پیروتنهایم است که با دیدن مــــن کلی دلش شاد

میشود...

خــــدای من نگاه مهربان دوستی است که در غمهـــا تنهایم نمیگذارد...

بــترای من تولد هرنوزادی تــــولد خـــــــــداست......

وهربوســـه ی عاشقانه ای تجــــلی او........

مادرم...خدای من و خدای پسرهمسایه یکیســــت...

فقط من جوردیگری اورامیشناسم وبه او ایمان دارمـــــــ....

خدای مـــن دوست انسانهاست.....نــــــه پادشاه انهــــا..

دست داده ام به دست شب

دوستیمان را با زمزمه هایم

و قلب صبورش مُهر کرده است

مهربانترین است ...

نهان دارد راز سال ها بوسه بر اشک زدن هایم را

در سیاهی خود