کارامروزم نیست که بغض می کنم به حرفهایی که نمی فهممشان!

لج میکنم باخاطره هایی که نمی خواهمشان!

ومی شکنم

زیربارنگاههایی که نمی شناسمشان!

تومی دانی٬

چرافاصله اینهمه دور و

گریه اینهمه فراوان و

خانه اینهمه سوت و کوراست؟

تو می دانی

چه شدراه دریا را گم کردیم؟

چه شدنفسهایمان بوی غربت گرفت؟

ازمن نپرس!!!

من سالهاست تنها چشمان تورا می خوانم.

بامن از دریا

ازباران

ازخواب خوش کبوتران مهاجر

بامن از هرآنچه در سینه داری سخن بگو.

من نیزخواهم گفت.

برایت ازدل بیقرار و

پای جامانده در راه و

خوابهای بی توکابوس و

هرآنچه در سینه دارم خواهم گفت.

خواهم گفت:

عطردریا که در کوچه می پیچد

می فهمم آمده ای.

واعتراف خواهم کرد:

چشمان تو اگر نبود

کافر می شدم به خدایی که سیاه را آفرید!

بیا سیب را با هــــــــم گاز بزنیم...
..گـــــــــور پدر بهشت..!..
بهشت من آنجاست کــــــــــــه تورا به آغوش می کشم و.....
ساعت ها در هـــــــــــــرم نفسهایت حبس می شوم

نویسنده ها “سیگار” می کشند
شاعرها “هجران”
نقاش ها “تابلو”
زندانی ها “تنهایی”
دزدها “سرک”
مریضها “درد”
بچه ها “قد”
و من برای کشیدن ، “نفسهای تو” را انتخاب می کنم …

تو با منی و من تنها هستم ، در قلب منی و من به عشق تنهایی زنده هستم،
تو همنفسم هستی و نفسهایم عطر تنهایی را میدهد
توهمسفرم هستی و جاده زندگی رسم غریبگی را به من یاد میدهد

پر میکرد یادت، همه حجم خالی فضایم را

و خواستنت شیطنت میکرد، در مسیر نبض رگهایم

بوته نورس احساسم، ریشه دوانده بود در تری اشکهایم

همه روزه، میشنیدم صدای عشق را

حتی در قیژ قیژ، لولای در قدیمی

همه شب;

پشت پرده، سایه ای از جنس تو اردو زده بود

رویای هم آغوشیت نخ بادبادکی بود

که مرا بالا میکشاند تا دب اکبر

و در مجادله ناکوک دل و عشق،

کوچکتر از باخته شده بود "عقلم"

تو میدانستی;

رویای شیرینم، یخیست

"هایش" کردی

چه ساده تبخیر شد از گرمی نفسهایت

هوا سنگین بود ، نفسهایم به سختی بالا می آمد ،


دل آسمان هم مانند دل من گرفته بود ؛


کاش بغض آسمان بترکد تا مثل بغض من آزارش ندهد .


دلش پر بود ، داشت میغرید ، انگار از همه گلایه داشت ،


میخواست خود را خالی کند ؛


خوش بحال آسمان ، خود را چه راحت خالی میکند ،


چه راحت میگرید و چه راحت آرام میشود ؛


کاش چشمانم آسمانی بود ؛


تمام فضای جنگل پر بود از آواز باران ؛


گاه گاهی صدای کوفتن نوک دارکوبی به تن خسته درختی


کهنه به گوش میرسید.


آسمان هنوزم گریه میکرد ، انگار تمامی نداشت .


من هم بارانی شدم ، بغضم را شکستم ، چشمانم را آسمانی کردم ،


فریاد زدم ، دلم را از گلایه ها خالی کردم ،


دلم را با دل آسمان پیوند زدم .


حال هردو آبی شدیم ، کینه ها را پاک کردیم و آرام گرفتیم ...

.
.
نمیدانم خواب بود یا

در بیداری

صدای آهنگ نفسهایت

بر جان من پیچید

و من

چه دیوانه وار

عطر نفسهاتو نوشیدم
.

بوی نفسهای لبت جان و دلم وا می کند / اما نمی دانم چرا امروز و فردا می کند / با بودنت کنار من ، غم های عالم می رود / فکر تو در این قلب من هر لحظه غوغا می کند .