واسترس تنهاسوغات مردم این کلان شهربودکه باخودشان به هرجامی بردند
همه برای بقاتلاش میکردندودرکل زندگی نمکردندمیجنگیدندتا

زنده باشند,آری زندگی یابهتربگم بقا به هرقیمتی.آیااینهاکه تنهاگوشه ای از
وصف این کلان شهراست توصیف ناکجاآبادنیست.nima

زنده باشند,آری زندگی یابهتربگم بقا به هرقیمتی.آیااینهاکه تنهاگوشه ای از
وصف این کلان شهراست توصیف ناکجاآبادنیست.nima

زنده باشند,آری زندگی یابهتربگم بقا به هرقیمتی.آیااینهاکه تنهاگوشه ای از
وصف این کلان شهراست توصیف ناکجاآبادنیست.nima

وشایان ذکراست که تمام فامیل پدرم ازقلهک تاسعادت آباداملاک بیشمار
دارندوهمگی خلبان ونظامی های عالیرتبه هستندولی باهمه

این اوصاف این دلیل نمیشودکه بخواهم ازحقیقت طفره رفته وتهران را مدینه فاضله بدانم,من نویسنده ای هستم که واقعیات رادیده و

می نگارم,همه جای ایران سرای من است.nima

عالی بود نیمای عزیز .

سلام رضای عزیزفدات شم نظرلطفتونه

البته کسی رومیشناسم گرافیسته خیلی تمرکزروکاراش میکنه حالایادم اومداونم به نوعی توخواب وبیداری دنبال طرح جدیده...

جالبه .

یه بارسوئیتش دعوت بودیم به صرف شام شب موندیم,نصف شب هراسون بلندشدچراغ مطالعه روروشن کردشروع کردبه نوشتن.فرداش که ازش

مثل من . همیشه کنار دستم کاغذ و خودکار برای یادداشت هست حتی وقت خواب

پرسیدم گغت:باورنمیکنی ولی من اکثرطرح هامو توخواب تکمیل میکنم

آقارضااین موضوع درموردخودمن هم صدق میکنه البته توزمینه شعرسرودن
اگه چه توخواب وچه بیداری شعری بهم الهام شدبایدسریع

یه جایادداشت کنم وگرنه سریع ازذهنم میپره

خیلی خوبه نیما حان پس منتظر شعرهای شما هم باید باشیم .

مادرخدمتیم آقارضا.سعادتی ست در رکاب حضرت دوست بودن وغزل سرودن.

فکر میکنم عمق درد و احساس مرا فهمید، چون که گفت: عزیزم، همیشه به خاطر داشته باش که دنیای دیگری هم هست که میشود در آن آواز خواند، و من حس کردم که حالم بهتر شد.

وقتی که نه ساله شدم از آن شهر کوچک رفتیم. دلم خیلی برای دوستم تنگ شد. اطلاعات لطفا متعلق به آن جعبه چوبی قدیمی بر روی دیوار بود و من حتی به فکرم نمی رسید که تلفن زیبای خانه جدیدمان را امتحان کنم.

وقتی بزرگتر و بزرگتر می شدم، خاطرات بچگیم را همیشه دوره میکردم. در لحظاتی از عمرم که با شک و دودلی و هراس درگیر میشدم، یادم می آمد که در بچگی چقدر احساس امنیت میکردم.

احساس میکردم که اطلاعات لطفا چقدر مهربان و صبور بود که وقت و نیرویش را صرف یک پسر بچه میکرد.
سالها بعد وقتی شهرم را برای رفتن به دانشگاه ترک میکردم، هواپیمایمان در وسط راه جایی نزدیک به شهر سابق من توقف کرد. ناخودآگاه تلفن را برداشتم و به شهر کوچکم زنگ زدم : اطلاعات لطفا!

صدای واضح و آرامی که به خوبی می شناختمش پاسخ داد: اطلاعات!
ناخودآگاه گفتم: میشود بگوئید تعمیر را چگونه مینویسند؟

سکوتی طولانی حاکم شد و بعد صدای آرامش را شنیدم که می گفت: فکر میکنم تا حالا انگشتت خوب شده!
خندیدم و گفتم: پس خودت هستی، میدانی آن روزها چقدر برایم مهم بودی؟

گفت: تو هم میدانی تماسهایت چقدر برایم مهم بود؟ هیچ وقت بچه ای نداشتم و همیشه منتظر تماسهایت بودم.
به او گفتم که در این مدت چقدر به فکرش بودم. پرسیدم آیا میتوانم هر بار که به اینجا می آیم با او تماس بگیرم؟

گفت: لطفا این کار را بکن، بگو میخواهم با ماری صحبت کنم.
سه ماه بعد دوباره به آن شهر رفتم. یک صدای نا آشنا پاسخ داد: اطلاعات!

گفتم که میخواهم با ماری صحبت کنم.
پرسید: دوستش هستید؟
گفتم : بله، یک دوست بسیار قدیمی.

گفت: متاسفم، ماری مدتی نیمه وقت کار میکرد، چون این اواخر سخت بیمار بود و متاسفانه یک ماه پیش درگذشت.

بغض شدیدی گلویم را گرفت. قبل از اینکه بتوانم حرفی بزنم گفت: صبر کنید، ماری برای شما پیغامی گذاشته، یادداشتش کرد که اگر شما زنگ زدید برایتان بخوانم، بگذارید بخوانمش.

صدای خش خش کاغذی آمد و بعد صدای ناآشنا خواند:

"به او بگو دنیای دیگری هم هست که میشود در آن آواز خواند، خودش منظور مرا می فهمد ..."

زیباااااااااا بود.

خیلی قشنگ بود داداشی بازم ازین داستانهای تکان دهنده بگو

حتما 3 تا گل برای 3 تا گل