نمیدانم چرا یادم نیست
که چگونه محوتماشای بازی روزگار شدم
فقط می دانم
درجریان باخت قلبم
به صداقت وجود تو
بازنده نهایی هردویمان بودیم
چون تو هم پس از قهرمانی
صداقتت را در میدان مسابقه جاگذاشتی....

زندگی کن به شیوه خودت…

بآ قوآنینـ ـ خودتـ ـ … !!!

مردمـ دلشانـ ـ می خوآهـ ـد موضوعیـ برایـ ـ گفتـگو دآشتهـ بآشنـد …

برآیشانـ ـ فرقـ ـی نمی کنـ ـد چگونهـ هستیـ ـ …

چه خوبــ … چه بـ ـد …

موضوعـ ـ صحبتشآنـ ـ خوآهـی شـ ـد …!

پسـ ـ زندگیـ کنـ ـ به شـیوه خودتـ ـ …

چه خوبــ … چه بـد …

انسانهای قوی می دانند چگونه به زندگی شان نظم دهند . حتی زمانی که اشک در چشمانشان حلقه می زند همچنان با لبخندی روی لب می گویند "من خوب هستم"

همه چیز را یاد گرفتم..... یاد گرفتم که چگونه بی صدا بگریم..... یاد گرفتم که هق هق گریه هایم را با بالشم بی صدا کنم.... تو نگران نشو.... همه چیز را یاد گرفتم..... یاد گرفتم چگونه با تو باشم بی آن که تو باشی..................................

نگاه کن... چگونه روز ها از پی هم می آیند

و می روند آهسته رو به پایانم

اما چنان غرق زندگی که گویا این راه را پایانی نیست!

عادت کرده ام به تنهایی

به نگفتن

به ندیدن

و دردناک تر از همه به سکوت.

خسته ام...
از صبوري خسته ام...
از فريادهايي كه در گلويم خفه ماند...
از اشك هايي كه قاه قاه خنده شد...
و از حرف هايي كه زنده به گور گشت در گورستان دلم
آسان نیست در پس خنده های مصنوعی گریه های دلت را ،
در بی پناهیت در پشت هزاران دروغ پنهان کنی . . .
این روزها معنی را از زندگی حذف کرده ام ...
برایم فرق نمی کند روزهایم را چگونه قربانی کنم

خواهر سهراب سپهری تعریف می کند که سهراب هیچگاه از سوپ پیاز خوشش نمی آمد. حدود دو ماهی بود که در خارج از کشور در منزل یکی از دوستانش که همسر فرنگی داشت، بسر می برد.

من برای دیدارش رفتم. وقت نهار دیدم سوپ پیاز آوردند و سهراب با آرامشی شگرف آن را میل کرد. بعد اتمام از سهراب پرسیدم :

تو که اینقدر از سوپ پیاز بدت می آمد، چگونه این مدت و همه روزه آن را می خوری؟

و سهراب با آرامش لطیف همیشگی اش رو به من کرد و گفت:

«بعد از صرف سوپ یک قاشق اغماض می خورم!»

گفتم خدایا از همه دلگیرم !

گفت حتی من !

گفتم نگران روزیم !

گفت آن با من .

گفتم خیلی تنهایم !

گفت تنها تر از من ؟

گفتم درون قلبم خالیست .

گفت پرش کن از عشق من !

گفتم دست نیاز دارم

گفت بگیر دست من !

گفتم از تو دورم !

گفت خودت را نزدیک کن به من !

گفتم چگونه آرام بگیرم ؟

گفت با یاد من .

گفتم با این همه مشکل چه کنم ؟

گفت توکل به من !

گفتم هیچ کس کنارم نمانده !

گفت به جز من !

گفتم خدایا چرا این قدر می گویی من ؟

گفت چون من از تو هستم و تو از من !

خدایا به تو پناه میبرم !

بانو کاش این باطن پاکی که می گویی

ظاهرش هم خدایی بود...

بانو کاش می دانستی خدایی که دلت با اوست

حجاب را چقدر دوست می دارد...

و می دانم که می دانی خدا تو را چگونه بیشتر دوست دارد..

دل آدم ...

دل آدم ...چه گرم می شود گاهی ساده... به یک دلخوشی کوچک...
به یک احوالپرسی ساده...
به یک دلداری کوتاه ...
به یک "تکان سر"...یعنی...تو را می فهمم...
... به یک گوش دادن خالی ...بدون داوری!
به یک همراهی شدن کوچک ...
به حتی یک همراهی کردن ممتد آرام ...
به یک پرسش :"روزگارت چگونه است ؟"

به یک دعوت کوچک به صرف یک فنجان قهوه !
... به یک وقت گذاشتن برای تو...
به شنیدن یک "من کنارت هستم "...
به یک هدیه ی بی مناسبت ...
به یک" دوستت دارم "بی دلیل ...

به یک غافلگیری :به یک خوشحال کردن کوچک ...
به یک نگاه ...
به یک شاخه گل...
دل آدم گاهی ...چه شاد است ...
به یک فهمیده شدن ...درست !

به لبخند!
به یک سلام !
به یک تعریف به یک تایید به یک تبریک ...!!!

و ما چه بی رحمانه این دلخوشی های کوچک و ساده را از هم هم دریغ میکنیم و تمام محبت و دوست داشتن مان را گذاشته ایم کنار تا به یک باره همه آنها را پس از مرگ نثار هم کنیم ...

می گویند یک روزی هست؛

یک روز که چرتــــکه بدست می گیرند و حساب کتاب می کنند.

آن روز ..

تـــو باید تـــاوان بدهی ..

تـــاوان آن چه با من کرده ای را..

فقط نمی دانم

چگونه تاب آورم

تـــاوان دادنت را

يکي را دوست ميدارم ولي او باور ندارد ! يکي را دوست ميدارم همان کسي که شب و روز به يادش هستم و لحظات سرد زندگي را با گرما ي عشق او مي گذرانم ! کسي را دوست ميدارم که ميدانم هيچ گاه به او نخواهم رسيد و هيچ گاه نميتوانم دستانش را بفشارم يکي را دوست ميدارم بيشتر از هر کسي , همان کسي که مرا اسير قلبش کرد يکي را دوست ميدارم که ميدانم او ديگر برايم يکي نيست او برايم يک دنياست يکي را براي هميشه دوست ميدارم کسي که هرگز باور نکرد عشق مرا , کسي که هرگز اشکهايم را نديد و نديد که چگونه از غم دوري و دلتنگي اش پريشانم ...