یادت هست مــــادر . . . ؟

اسم قاشق را گذاشتی قطار، هواپیما، كشتی ...

تا یك لقمه بیشتر بخورم !!!

یادت هست : ا

شدی خلبان، ملوان، لوكوموتیوران ...

می گفتی بخور تا بزرگ بشی

و من عادت كردم كه هر چیزی را بدون اینكه دوست داشته باشم قورت بدهم ...

حتی بغض های نتركیده ام را...!

این چنین گریه این چنین بارون..
سهم من از تو آغوش ناودون..
خسته ازدنیا بیکس و تنها..
این چنین بوده رسم این دنیا..
من ودل تنگی مثل یک بوسه..
روگونه های خیس این کوچه..
اون که میدونه تنها میمونه..
اون منم که واست داره میخونه..
مثل ترانه بی پیچ و تابه..
قصه ی عشقت راز چشامه..
این چنین غصه این چنین گریه..
تا ته دنیا همش باهامه..
مثل یک بغضه که توی گلومه..
این همه تاوون سهم نگامه..
اگه این دلم بی توباز تنهاست..
نگو که این هم مرام دنیاست..

نشانی تو فقط
بغض همه ی سنگ ها و
یک دلِ سیر گریه کردن ابرهاست٬
و سرخی نشکفته یک خاک٬
پریدن اولین سهره ی بیدار٬
و دستخطی ساده٬ پریده رنگ
از نامه ای که هیچگاه به مقصد نرسید.
…
نشانی تو...
راستی نشانی تو کجاست؟!

یک روز میرسد...

یک ملافه ی سفید پایان میدهد...

به من...

به شیطنت هایم...

به بازیگوشی هایم...

به خنده های بلندم...

روزی که همه با دیدن عکسم بغض میکنند و میگویند:

دیوانه، دلمان برای مسخره بازی هایت تنگ شده.

بغض میکنم….


درد دارد……


نبودنت را میگویم….


آخر شبی این بغض راه نفس کشیدنم را میبندد


تاوان عشقت مرگ است.

بغض دارم...
ولی نه٫
بغضی داشتم
که ترکید...
اما
هرچقدرگونه هایم رالمس میکنم؛
خبری ازترشدن نیست!
میخواهم
چشمهایم را
طلاق بدهم
اجاقشان کورشده است!!