امشب میزنم به سلامتیه اون لامصبی که از زندگیم رفت...

اما هنوز از این دل لعنتی نرفته....!!!

به سلامتی اونیکه تا بود؛ امید بود ...

آرامش بود...

رویا بود ...

ولی خاطره شد ...

بغض شد ...

درد شد ...

کابوس شد ...

به سلامتیه کسی که عادت کردم به نبودنش، ولی....

ولی باز دلم بودنشو میخواد ....

سلامتی اون بی معرفتی که پا پیش گذاشتم واسه برگشتش

اما فهمیدم دیگه ازم سیر شده...!!!!!

بغض های مرطوب مرا باور کن ،


این باران نیست که می بارد....


صدای خسته ی قلب من است که از چشمان


آسمان بیرون می ریزد......!

برایت خواهم نوشت ...
از ابهام لحظه ها
از تردید..
از حجم مرگ آور نبودنت..
از کسانی‌ که ردّ می‌‌شوند و بوی تو را می‌‌دهند...

برایت خواهم نوشت ...
از حدیث تلخ بغض‌های تا ابد
از قناعت به یک خاطره ، یک یاد ،یک شب مهتاب...
از صبوری من و جای خالی‌ تو ..

برایت خواهم نوشت ...

ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ...
ﺍﻭﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﺰﺭﮔﯽ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!
ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺗﺒﺎﻩ ﺷﺪﻥ ﺯﻧﺪﮔﯿﺖ . . . !
ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﻭﺍﻧﻤﻮﺩ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯿﺪﯼ . . .
ﺑﻐﺾ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ . . .
ﻭ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﺭﻭ ﻟﺒﺎﺕ ﯾﺦ ﻣﯽ ﺯﻧﻪ:
ﭼﻄﻮﺭ ﺩﻟﺖ ﺍﻭﻣﺪ؟!!!

بغضی که در گلوی من چادر زده
نه رها میشود ...
نه کَنده !!!
حتی با یک مَشک ، اَشک هم فرو نمیرود
گاهی تیز میشود نگاهش
زخم میزند بر قلبم
این مستبد ِ بیگانه
هم چون پادشاهان عصر یخبدان ِ احساس ها
قلمرو ِ جسم و روحم را مالکیت میکند
اما هنوز هم :
من از جشن تولد های یک نفره
دلم نمیگیرد
من از قدم زدن با رد ِ پای خودم
دلم نمیگیرد
من از پژواک هق هق گریه در کنج ِ اتاق
دلم نمیگیرد
من از خاموشی یک روزنه
دلم نمیگیرد
من فقط من از این عادت های بی رحم
عادت زده شده ام