به سـلـامتــی اون رفــــیقی که مــــجازیـه ...

امـــــــــّــا یـه جوری واســــت سنـگ صـــــبوره

که هیـــچ کـدوم از رفیــــقای واقـعـیت

بـه گَـــــــرد پاش نمـــــیرسـن !
l

انـدوه ڪــہ از حــد بــگــذرد
جــايــش را مـے‌دهــد بــہ يــڪـ بــے‌‌اعتنــايــے مــزمــن
ديــگــر مـهـّـم نـيست
بــودن يــا نـبــودن ...
دوست داشـتــن يـــا نـداشتـن ...
ديـگــر حـســے تـو را بـــہ احـســــاس ڪـردن نمــے ڪـشــانــد ...
در آن لحظـــــہ فـقــط درسـڪـــوت غــرق مي شــوے
و فـقـط نـگــاه مـيـڪـنــے

شیخــــــی به زنی فاحشـــه گفتـــا مستــــــی
هــــــر لحظـــه بـــه دام دگــــــری پــا بستــــــی
گفتـــــا شیخـــا هـــر آن چـــه گویـــی هستـــم
آیــا تـــو چنـــان کـــه مـــی نمـــایی هستــــــی!

گـاهی بـاید بخــــــندی …

با صــِدای ِ بــُلـَند …

که کــَر شود آســمـــآن ؛

و فـَریــاد بــزنی : دُنیــا …

نامردم اگه با این صـدای خنده نرقصــــونمــت …

گــــرمـــی دستهـــای تــــو
آتشـــــی است که بـا آن
تمـــــام وجــــودم را گــــرم خواهــــم کـــرد
حتـــی در سرمـــای زمستــــان
وایــن یعنـــی همـــان دوســــت داشــــــتن
و مـــن بـــرای دوســــت داشــــــتن

دلیــــل نمـــی خواهــــم
همـــین دستهـــای تـــو کـــافــــــی است

امروز
بــ ِ پایان مـے رسد
از فردا برایمـــ چیزے نگو !
من نمـے گویمـــ " فردا روز ِدیگرے ستـــ "
فقط مـے گویمــــ

" تو روز دیگرے ـهستـے "
تو
فردایـے
ـهمان کــ ِ باید بخاطرش زنده ِ بمانمـــ.

دلــم مي خــواهد بـــاور کنم..
زندگــي مــن و تــو بــه هم ربـط دارد ...
اگــر بي ربــط بــود ..
هيــچ وقت خــدا ما را به هــم نشــان نمــي داد ...

دیــــــــــــگر آمــــــدن

نیــــامـــــــــــــــــــــدن

یا رفتن فرقی نمی کند

حالا تنــــــها یک چیز مـــهم است

این من دیگر آن من قدیمی نمــــــــیشود !!!!