حـالا کـه میـخـواهـی بـروی<br> لطفــا قـدمـهـایـتـــ را تنـدتـر بـردار<br> دلـم را فـرستــاده امـ <br>دنبـالـِـ نخــود سیـــاه . . . !<br> . <br><br>. .<br> نـمـی دانـمــ از کجــا نـخــودسیـــاه گیـر آورد!<br> پشتـِـ سـرتـــ افتـــاد بـه روی سنـگــ فـرشــ هـای پیـــاده رو . . .

وﻗتی ﻛﻪ دﻟﺘﻨﮓ میﺷﻢ و ﻫـﻤـﺮاه ﺗـﻨـﻬﺎﻳـی ﻣﻴـﺮم<br> داغ دﻟـﻢ ﺗﺎزه ﻣﻴﺸﻪ<br> زﻣﺰﻣﻪﻫﺎی ﺧﻮﻧﺪﻧﻢ وﺳﻮﺳﻪﻫﺎی ﻣﻮﻧﺪم ﺑﺎ ﺗﻮﻫﻢ اﻧﺪازه ﻣﻴﺸﻪ<br> ﻗـﺪ ﻫﺰارﺗـﺎ ﭘـﻨـﺠﺮه ﺗﻨﻬﺎیی آواز میﺧﻮﻧﻢ دارم ﺑﺎ کی ﺣﺮف ﻣزﻧﻢ؟ ﻧـﻤـیدوﻧـﻢ، ﻧـﻤـیدوﻧـﻢ اﻳﻦ روزا دﻧﻴﺎ واﺳﻪ ﻣﻦ از ﺧﻮﻧﻤﻮن ﻛﻮﭼﻴک ﺗﺮه ﻛـﺎش میﺗـﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨـﻮﻧﻢ ﻗـﺪ ﻫـﺰارﺗﺎ ﭘـﻨـﺠﺮه ﻃﻠﻮع ﻣﻦ، ﻃﻠﻮع ﻣﻦ وﻗتی ﻏﺮوب ﭘﺮ ﺑﺰﻧﻪ ﻣـﻮﻗـﻊ رﻓـﺘـﻦ ﻣـﻨﻪ ﻃﻠﻮع ﻣﻦ، ﻃﻠﻮع ﻣﻦ وﻗتی ﻏﺮوب ﭘﺮ ﺑﺰﻧﻪ ﻣـﻮﻗـﻊ رﻓـﺘـﻦ ﻣـﻨﻪ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ دﻟﺘﻨگی داره رﻓﻴـﻖ ﺗﻨﻬﺎﻳـﻴﻢ ﻣﻴﺸﻪ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎ ﻧﺎرﻓﻴﻖ ﺷﺪن ﺣﺎﻻ ﻛﻪ میﺧﻮام ﺷﺐ و روز ﺑـﻪ ﻫـﻢ دﻳـﮕـﻪ دروغ ﺑـﮕـﻦ ﺳـﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﻫـﻢ دﻗﻴـﻖ ﺷـﺪن ﻃﻠﻮع ﻣﻦ، ﻃﻠﻮع ﻣﻦ وقتیﻏﺮوب ﭘﺮ ﺑﺰﻧﻪ ﻣـﻮﻗـﻊ رﻓـﺘـﻦ ﻣـﻨﻪ ﻃﻠﻮع ﻣﻦ، ﻃﻠﻮع ﻣﻦ وقتی ﻏﺮوب ﭘﺮ ﺑﺰﻧﻪ <br>ﻣـﻮﻗـﻊ رﻓـﺘـﻦ ﻣـﻨﻪ

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند<br> نه هر که آینه سازد سکندری داند<br><br> نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست کلاه داری و آیین سروری داند تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن که دوست خود روش بنده پروری داند غلام همت آن رند عافیت سوزم که در گداصفتی کیمیاگری داند وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند بباختم دل دیوانه و ندانستم که آدمی بچه‌ای شیوه پری داند هزار نکته باریکتر ز مو این جاست نه هر که سر بتراشد قلندری داند مدار نقطه بینش ز خال توست مرا که قدر گوهر یک دانه جوهری داند به قد و چهره هر آن کس که شاه خوبان شد جهان بگیرد اگر دادگستری داند ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه که لطف طبع و سخن گفتن دری داند

حافظه آدم های غمگین قوی است <br>مثلا می دانند کجای <br>کدام خیابان<br> آن روز مُردند<br> آدم های غمدار<br> آدم های<br> توی تنهایی زنده<br> با همه مهربانند <br>جز با خودشان..

گفتی :گریه کن تا سبک شوی<br> اما نمیدانستی <br>در ابرستان چشم هایم پرنده ها مدفونند. <br>با کدام تمنا گریه کنم ؟<br> که آسمان شهر خاکیست

هیچ میدانی چرا چون موج در گریز از خویشتن پیوسته می کاهم ؟!<br> زانکه بر این پرده ء تاریک این خاموشی نزدیک آنچه می بینم <br>نمی خواهم آنچه می خواهم نمی بینم ! <br>" دکتر شفیعی کدکنی "

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد<br> در دام مانده باشد صیاد رفته باشد<br> آه از دمی که تنها، با داغ او چو لاله در خون نشسته باشم<br> چون باد رفته باشد امشب صدای تیشه از بیستون نیامد<br> شاید به خواب شیرین، فرهاد رفته باشد...

گاهی گمان نمی کنی و می شود، گاهی نمی شود که نمی شود...!<br>گاهی هزار دعا بی اجابت است، گاهی نا گفته قرعه به نام تو می شود...!<br>گاهی گدای شهری و بخت با تو یار نیست، گاهی تمام شهر گدای تو می شود...!<br>.