دربت خانه ی خیالم از تو بتی ساختم که هیچ ابراهیمی راضی به شکستن آن نیست

در انتهاي نگاهت كلبه ميسازم تا مبادا بگويي از دل برود هر آنكه از ديده برفت.

چو عاشق میشدم گفتم ربودم گوهر مقصود را ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد

از ماضی ها و مضارع ها خسته ام / دلم حال ساده ی با تو بودن را می خواهد

اگه انگور سیاه بودی ازت شرابی میساختم که تا آخر عمر مست تو باشم.

شاديهايم هديه به تو ، كم بودنش را بر من خرده مگير ، اين تمام سهم من از دنياست

برای دیدن تو چشم میکند گدایی / به خدا که این گدایی ندهم به پادشاهی

دوستت دارم ها رو بگین قبل از اینکه به دوستت داشتم تبدیل بشن ...

اگر احساس به خاموشی مطلق برسد / باز هم عاطفه ای هست میان من و تو .

غمگینم ، مثل پیرزنی که آخرین سرباز برگشته از جنگ ، پسرش نیست .

بغض هایم را به آسمان سپرده ام ، خدا به خیر کند باران امشب را

کاش وقتی آسمان بارانی است ، چشم را با اشک باران تر کنیم کاش وقتی که تنها میشویم ، لحظه ای را یاد یکدیگر کنیم . . .

وانمود کردم نشنیدم گفته ات را ... با این کار خواستم فرصتی بدهم تا حرفت را اصلاح کنی .... نمیدانستم قرار است آن را بلند تر بشنوم . . . . .