اينم امروز ناهار دو نفره خيلي چسبيد جاي دوستان خالي دلم نيومد از شيشليك اش عكس نندازم

ﻣﺎﺩﺭﻡ ﮔﻔﺖ ﻛﺸﻚ رﻭ ﺗﻮ ﺩﻳﮓ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﻨﻢ ﺁﺏ ﺑﺮﻳﺰﻡ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﺬﺍﺭﻡ ﺭﻭ ﺷﻌﻠﻪ ﮔﺎﺯ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺁﺏ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﻳﺨﺘﻢ ﻛﺸﻚ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺷﺐ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺸﻪ

اگه الان یه شاخه گل داشتی به چه کسی هدیه میدادی؟

همسر يکي از فرمانده‌هانِ پاسگاه،
که به تازگي ازدواج کرده،
و چندين ماه از زندگي‌شان،
دور از شهر و بستگان،
در منطقه‌ی خدمتِ همسرش مي‌گذشت،
بدجوري دلتنگِ خانواده‌ی پدري‌اش شده بود..

او چندين بار از شوهرش درخواست مي‌کند
که براي ديدنِ پدر و مادرش،
به شهرشان، به اتفاقِ هم،
يا به تنهايي مسافرت کند،
ولي شوهرش،
هربار، به بهانه‌اي از زير بارِ موضوع شانه خالي مي‌کرد..

زن که در اين مدت،
با چگونه‌گيِ برخوردِ مامورانِ زير دستِ شوهرش،
و مکاتبه‌ی آن‌ها برايِ گرفتنِ مرخصي و سایر امورِ اداری،
کم و بيش آشنا شده بود،
به فکر مي‌افتد که
حالا که همسرش به خواسته‌ی وي اهميت نمي‌دهد،
او هم به‌صورتِ مکتوب،
و همانندِ سایرِماموران،
براي رفتن و ديدار با خانواده‌اش،
درخواست مرخصي بکند.

پس
دست به کار شده و
در کاغذي،
درخواستِ کتبي‌ای، به اين شرح،
خطاب به همسرش مي‌نويسد:

از :سمیرا
به :جناب آقای حسن . . . فرمانده‌ی محترم پاسگاه . . .

موضوع : درخواستِ مرخصی

احتراما به استحضار می رساند که
اين‌جانب سمیرا
همسرِ حضرت‌عالي،
که مدت چندين ماه است،
پس از ازدواج با شما،
دور از خانواده و بستگانِ خود هستم،
حال که شما به‌دليلِ مشغله‌ی بيش از حد،
فرصتِ سفر و ديدار با بستگان را نداريد،
بدين‌وسيله از شما تقاضا دارم که با مرخصيِ اين‌جانب،
به مدتِ 15 روز،
براي مسافرت و ديدنِ پدر و مادر واقوام، موافقت فرمایيد....

با احترام
همسر دلبند شما سمیرا

و نامه را در پوشه‌ی مکاتباتِ همسرش مي‌گذارد...
چند وقت بعد،
جوابِ نامه، به اين مضمون،
به دست‌اش رسید:

سرکار خانم سمیرا همسر عزیز من

عطف به درخواستِ مرخصيِ سرکارِ عالي،
جهت سفر، برايِ ديدار با اقوام،
بدین‌وسیله اعلام می‌دارد،
با درخواستِ شما،

به‌ شرطِ تعیينِ جانشين،
موافقت مي‌شود....

فرمانده‌ی پاسگاه

روزها درگذرند

عمرها در گذرند

آدمها ، خاطرها ، مي آيند ، مي گذرند

هركسي همسفري دارد دراين راه غريب

اما دريغ ، من تنها به افق مي نگرم

به آشياني خالي ، لحظه هايي پر آه

روزها در گذرند ، عمرها مي گذرند

آنچه مي ماند ، حسرت و خاطره هاست

سقف خانه ي ما سوراخ است،،

ولي در عوض مناره هاي مسجدِ خالي سر به فلک کشیده است..،،



همسایه مان هر ساله مکه میرود،،

میگوید خدا طلبیده



خدایا،،،

خسته نمیشوي از قیافه تکراریَش؟؟

دوستانت چه قیافه هاي خاصي دارند ...،،

ریش،،

تسبیح،،

سجاده،،

با اسمت چه احترامي دارند . . .

اگـــــر دوست بی ریش و تسبیح قبول میکني،،

ما هم هستیم . . .



اینجا میگویند برو دعایت را به فلاني بگو،،،

پیش خدا آبرو دارد، شاید دعایت پذیرفته شود . . .

خدایا نگو که پارتي بازي به عرش هم رسیده



من به این جماعت دیوانه کـافر شده ام



فقط تورا میشناسم و بس . . .


... حسین پناهی ...

امروزم،روزي بود كه گذشت سريع تر از باد
ديروزم،روزي بود كه شكنجه داد من را در حسرت باد
امروز و ديروز
گذشته و آينده
همه هم رنگ دل تنگي هاي من
همه بيگانه با غم هاي پنهان شده در لبخند هاي من
بيگانه با افكار پوسيده در پيچ هاي پيچيده در مغز من
بيگانه با همه ي اميدهاي پوچ و توخالي در اعماق قلب من
امروز هم گذشت
از من
به مانند تو

تنهايي يعني : ذهنم پر از تو و خالي از ديگران است ،
اما کنارم خالي از تو و پر از ديگران است

Bahador با سلام لطفا هرچه زودتر اکانت جهلی بهادر ییلاقی که ساخته اید را حذف نموده وگرنه پیگیری از طریق پلیس فتا انجام میشود.

@tarane
صدای بهم خوردن بال معصوم فرشته ها می آید انگار آمدن تو نزدیکست. لمس ِبودنت مبارک ک ک

تولد ترانه جونه

تولدت مبارک ک ک ک ک ک

Noosha
نبودن ادم ها سخت نيست

فراموش يك بودن سخت است

جاي خالي و خاطرات است كه انسان را ديوانه ميكند

با تشکر از بعضي دوستاي عزيز
که هر وقت دورشون خالي ميشه يادي از ما ميکنن!!
راضي به اين همه زحمت نيستيم بخدا

من در اين خاك دمي خواهم خفت
و تو هم روز دگر خواهي خفت
همه در خاك دمي ميخوابيم
رسم دنيا اين است
بهتر آنست كه وقتي هستيم
ريشه در خاك كنيم
دل پر از آب كنيم
تا زماني كه تبر مي آيد
شانه خالي نكنيم
بپذيريم تبر را كه آيد روزي
فكر فردا باشيم
فكر خنديدن #مينا باشيم

شاعر:حسين مهدوي مقدم

zahra لمس كن كلماتي را كه برايت مي نويسم ؛
تا بخواني و بفهمي چقدر جايت خاليست ...
تا بداني نبودنت آزارم مي دهد ...

مي روي بعد تو پاي سفرم مي شكند
مهره به مهره تمام كمرم مي شكند

مرگ مي آيد و در آينه ها مي بينم
زندگي مثل پلي پشت سرم مي شكند

چار ديوار اتاق از تو و عكست خالي ست
يك به يك خاطره ها دور و برم مي شكند

من كه مغرورترين شاعر شهرم بودم
به زمين مي خورم و بال و پرم مي شكند

نقشه ها داشت برايم پدر پيرم ...آه
بغض من پاي سكوت پدرم مي شكند

هيچ كس مثل تو در سينه ي خود سنگ نداشت
بعد از اين هرچه كه من دل ببرم مي شكند
■
مي تراود مهتاب و غم اين خفته ي چند
خواب در پنجره ي چشم ترم مي شكند

دندوني رو که لقه ، بايد کشيد.
اولش درد داره بعدش حس خالي بودن جاش
چند روز رو اعصابته،
بعدش هم انگار نه انگار که
روزي دندوني اونجا بوده ،
اين حکايت بعضي از آدماي زندگيمونه .