ﺩﻧﯿﺎ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺗﺮﺳﻮ ﻫﺎ . ﺩﺳﺖِ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﻢ
ﻧﯿﺴﺖ. ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻢ. ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ، ﻣﺪﺭﺳﻪ،
ﻣﺴﺠﺪ، ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ، ﭘﺸﺖِ ﺗﻠﻔﻦ، ﺩﺭ ﺣﻤﺎﻡ، ﺣﺘﯽ ﺩﺭ
ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﯾﺎ ﮐﺎﺭﯼ ﺗﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﯾﻢ.
ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﭘﻨﺎﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ
ﻭ ﺩﺭﻭﻍﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺗﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﯾﻢ.
ﺑﺮﺍﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؟؟
ﺑﺎ ﺭﻭﺡِ ﻟﻄﯿﻒِ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻩ ﯾﮏ ﮐﻮﺩﮎ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﺳﺎﺩﻩ ، ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻪ ﻭ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ
ﺑﺒﯿﻨﺪ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؟؟
ﺑﺎ ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻫﻤﺎﻧﻘﺪﺭ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ
ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﯾﺸﻤﯿﻦِ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﻩِ ﺳﯿﺎﻫﺶ، ﺑﺎ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ
ﻟﺒﺨﻨﺪِ ﺑﯽ ﭘﺮﻭﺍﯾﺶ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ، ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻣﯿﻬﻤﺎﻥ
ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﮐﻨﺪ، ﺑﺎ ﺑﮑﺎﺭﺕِ ﻗﻠﺐ ﻫﺎﯼ ﺷﯿﻔﺘﻪ ﯼِ ﻣﻦ ﻭ
ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ؟؟

برای من
دوست داشتن
آخرین دلیل دانایی است
اما هوا همیشه آفتابی نیست
عشق همیشه علامت رستگاری نیست
و من گاهی اوقات مجبورم
به آرامش عمیق سنگ حسادت کنم
چقدر خیالش آسوده است
چقدر تحمل سکوتش طولانی ست
چقدر ..

برای من
دوست داشتن
آخرین دلیل دانایی است
اما هوا همیشه آفتابی نیست

عشق همیشه علامت رستگاری نیست

... و من گاهی اوقات مجبورم
به آرامش عمیق سنگ حسادت کنم
چقدر خیالش آسوده است
چقدر تحمل سکوتش طولانی ست
چقدر ...

"سید علی صالحی"

#شیون #فومنی #گیلکی
اَمی ماران گیلکی دوعا کونید
گیلانِ لبظ خودایا صدا کونید
خوشانِ جی جاکی دستانِ ذرهَ
گیله تجربه مرهَ دوا کونید
دوشمنا نفرین و دوستانا دوعا
گوشت و ناخوناَ اَجور سیوا کونید
دمبتو ابریدی آسمان جیر
عروسهِ گریه مرهَ عزا کونید
پسرِه ... دُخترِه ... خانه مرداکهِ
خوشانِ جانَ ذرهَ فیدا کونید
نیشینید پینیک پاره سر تنایی
مرداکِ نیم تنه یاَ قبا کونید
عینهو بسوخته کوسر آدمان
هفت ساله کهنه جورفاَ پا کونید
فچمید وقتی کی آب واغوشتنهِ
آسمان کمراَ دولا کونید
همه تاَ سرده زمستان شبانهِ
موشاَ نقل میانی پیچا کونید
دیهاتِ کل کچلانَ اوسانید
نقلِ من ئی چکِ پادشا کونید
وختی که جوان اونه شین جاهیله
همساده کورکی یاَ کدخودا کونید
آفتابِ زال درون بج بنی وخت
فکر مشهد ذکر کربلا کونید
غریبهَ وقتی دینید بی کس و پوشت
بمیرم یادِ ایمام رضا کونید
نیبه هیچّی اوشانهِ ویرجا اویر
حقاَ حق گید ناحقا نیگا کونید
وختی دیلخور ج سال و زمانه اید
هاَچینهِ هیچّی ر کارِها کونید
دوکونید ئیشکورِ خوردهَ طبجَه
من نانم کو چشم اَمرهَ پا کونید
هرّه پیش وختی هوا خوشی کونهِ
کیشکاناَ دانه دهید بلا کونید
اُردیک وشلختاناَ هولی هولی
ئیشمارید ئی تا ئی تا بجا کونید
تا اَمی جنگلاَ اَربادار دره
غوله چمیایاَ دوشاب پلا کونید
اَمی ماران همه روز زندگی
مرگاَ رخشن گیریدی فنا کونید
دوتا پا دارید دوتام قرضاَ کنید
خانه کاروبارا روبرا کونید
روزی صدبار میریدی زندهَ بیدی
خوشانِ دیناَ اَجور ادا کونید
آشنا غورصه بیگانه دردسر
خوشاناَ صدجوری مبتلا کونید
نیشینید نماز سر روبه خودا
شیونم آخر پسر دوعا کونید
---------------------------------------------------------------------------------------------------
برگردان فارسی
مادران ما

مادرانمان به لهجه ی گیلکی دعا می کنند
و خدا را بهمان لهجه صدا می کنند
زخمهای دستانش را با تجارب
داروی گیاهی دوا می کنند

دشمن را نفرین و دوست را دعا
اینگونه گوشت را از ناخن جدا می کنند

در زیر آسمان ابر دلگرفته اند
گریه هایشان عروسی را عزا می کنند

بخاطر پسر و دختر و مرد خانه ی خود
جان شیرینشان را فدا می کنند
بر سر وصله پاره دوزی که تنهائی می نشینند
قبای مردخانه را کلاه می کنند
همچون آدمهای کوه نشین قحطی دیده
جوراب کهنه ی هفت ساله را بپا می کنند

بگاهی که برای برداشتن آب از چاه خم می شوند
کمر آسمان را میشکنند

ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻢ ﺩﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﺭﻭ
ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ ، ﺍﺯﺵ ﯾﻪ ﻏﻮﻝ ﺍﻭﻣﺪ ﺑﯿﺮﻭﻥ
ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﺁﺭﺯﻭ ﮐﻦ
ﮔﻔﺘﻢ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ , ﮔﻔﺖ ﺧﺐ ﻣﻦ
ﺍﮔﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ
ﻣﯿﺨﻮﺍﺑﯿﺪﻡ !!؟؟
ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮﺩ ﻻﻣﺼﺐ !

زندگیِ من آرام می گذشت. اتفاقی نمی افتاد..!

تا این که سکوتی تمامِ وجودم را دگرگون کرد!

بی صدا آفتابی شد.. و دستِ مرا گرفت و به راهِ نوشتن کشید!
آری سکوت!
سکوتی که مشحونِ تحمل هاست..
سکوتی که از دنیا بریده است!
کاش نبود.. اما وجودِ من آن را شدیدتر می کند.
آی..! ای سکوتی که بی رحمانه مرا غرقِ محبت می کنی!
نمی خواهم.. محبت نمی خواهم!
آی صدای آشنا!... بد آمدی..چند روزی جرقه زدی رفتی.
تماشای تو وقت می خواست
گوشِ من پاسخی ندید
دلم می خواهد صدایت را بشنوم..
همین!

آرزویم این است
که این بهار جورِ دیگری بیاید
آسمان نه مثل هر سال ، امسال جورِ دیگری آبی
آفتاب بر بام خانه هامان جورِ دیگری بتابد
ابری اگر بارانیست ، جورِ دیگری ببارد
روزگار جورِ دیگری با ما
آدمها جورِ دیگری باهم
زندگی جورِ دیگری باشد
آرزویم این است
یک روز حالِ من جورِ دیگری باشد

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم

عاشق نمی شوی که ببینی چه می کشم

با عقل آب عشق به یک جو نمی رود

بیچاره من که ساخته از آب و آتشم

دیشب سرم به بالش ناز وصال و باز

صبحست و سیل اشک به خون شسته بالشم

پروانه را شکایتی از جور شمع نیست

عمریست در هوای تو میسوزم و خوشم

خلقم به روی زرد بخندند و باک نیست

شاهد شو ای شرار محبت که بی غشم

باور مکن که طعنه طوفان روزگار

جز در هوای زلف تو دارد مشوشم

سروی شدم به دولت آزادگی که سر

با کس فرو نیاورد این طبع سرکشم

دارم چو شمع سر غمش بر سر زبان

لب میگزد چو غنچه خندان که خامشم

هر شب چو ماهتاب به بالین من بتاب

ای آفتاب دلکش و ماه پری وشم

لب بر لبم بنه بنوازش دمی چونی

تا بشنوی نوای غزلهای دلکشم

ساز صبا به ناله شبی گفت شهریار

این کار تست من همه جور تو می کشم

خاک ایران یکسر از دکتر پر است
هرکه دکتر نیست نانش آجر است
ملک ایران سرزمین دکتران
این‌قدر دکتر نباشد در جهان
شهر دکتر، کوچه دکتر، باغ دک
کبک دکتر، فنچ دکتر، زاغ دک


عابران هر خیابان دکترند
دانه‌های برف و باران دکترند
هم وزیران هم مدیران دکترند
بیشتر از نصف ایران دکترند
هرکه پستی دارد اینجا دکتر است
دیپلم ردی‌ست، اما دکتر است

هرکه شد محبوب از ما بهتران
هرکه شد منصوب بالا دکتر است
هرکه رد شد از در دانشکده
یا گرفته دکتری، یا دکتر است
شعر نو مدیون دکترها بوَد
تو ندانستی که نیما دکتر است؟



شاعر تیتراژهامان دکتر است
مجری اخبار سیما دکتر است
آن‌که مثل آفتاب نیمه‌شب
سر زد از صندوق آرا دکتر است
شاد باش ای دکتر آرای ما
دکترای جمله دانش‌های ما

ای تو افلاطون و جالینوس ما
دکترایت نخوت و ناموس ما
در جهانی که پر است از نابغه
دکتری چندان ندارد سابقه
بی‌سبب افسرده‌ای، غم می‌خوری
سرزمین ماست مهد دکتری

خط‌مان وقتی شبیه میخ بود
ای‌بسا دکتر در آن تاریخ بود
این‌همه آدم که در عالم نبود
آدمی کم بود و دکتر کم نبود
من نگویم، شاعران فرموده‌اند
رخش و رستم هردو دکتر بوده‌اند

گرچه باشد قصه‌ها پشت سرش
دکتری دارند ملا و خرش
شاعران از رودکی تا عنصری
بی‌گمان دارند هریک دکتری
شعله‌های عشق چون گر می‌گرفت
آتشی در خیل دکتر می‌گرفت

عشق با دکتر نظامی قصه‌گو
عشق با دکتر سنایی رازجو
عارف شوریده دکتر مولوی
نام پایان‌نامه او مثنوی
حافظ و سعدی و خواجو دکترند
سروقدان لب جو دکترند
وحشی و اهلی و صائب دکترند
تاجر و دهقان و کاسب دکترند

عالمان را خود حدیثی دیگر است
حجت‌الاسلام دکتر بهتر است
بحث‌های جعل مدرک نان‌بری‌ست
بهترین سرگرمی ما دکتری‌ست
عده‌ای مشغول دکترسازی‌اند
عده‌ای سرگرم دکتر‌بازی‌اند

اگه كسي رو دوس داري ...

نه براش ستاره باش نه آفتاب

چون هر دوشون مهمون زودگذرن !!!

براش" آسمون باش" كه هميشه بالاي سرش باشي