نامت چه بود؟/آدم

فرزند؟/من را نه مادری نه پدری، بنویس اولین یتیم خلقت

محل تولد؟/بهشت پاک

اینک محل سکونت؟/زمین خاک

آن چیست بر گرده نهادی؟/امانت است

قدت؟/روزی چنان بلند که همسایه خدا،اینک به قدر سایه بختم به روی خاک

اعضاء خانواده؟/حوای خوب و پاک ، قابیل خشمناک ، هابیل زیر خاک

روز تولدت؟/روز جمعه، به گمانم روز عشق

رنگت؟/اینک فقط سیاه ، ز شرم چنان گناه

چشمت؟/رنگی به رنگ بارش باران ، که ببارد ز آسمان

وزنت ؟/نه آنچنان سبک که پرم دئر هوای دوست ... نه آ نچنان وزین که نشینم بر این خاک

جنست ؟/نیمی مرا ز خاک ، نیمی دگر خدا

شغلت ؟/در کار کِشتِ امیدم

شاکی تو ؟/خدا

نام وکیل ؟/آن هم خدا

جرمت؟/یک سیب از درخت وسوسه

تنها همین ؟/همین

حکمت؟/تبعید در زمین

همدست در گناه؟/حوای آشنا

ترسیده ای؟/کمی

ز چه؟/که شوم اسیر خاک

آیا کسی به ملاقاتت آمده؟/بلی

که؟/گاهی فقط خدا

داری گلایه ای؟/دیگر گلایه نه؟، ولی...حکمی چنین آن هم یک گناه!!؟

دلتنگ گشته ای ؟/زیاد

برای که؟/تنها خدا

آورده ای سند؟/بلی

چه ؟/دو قطره اشک

در آ خرین دفاع؟/می خوانمش که چنان اجابت کند دعا

بازیچه ی شبهای من
امشب چرا غرق غمی؟
از من جدايي رو نخواه
وقتی اسیر قلبمی
از من جدايي رو نخواه
وقتی که با تو ، ما شدم
وقتی که مرز عشــق من
جا میشه از تو ، تا خودم

بهترین قصه دنیا ..... قصه دو تا پرندست / هرکی که عاشقتره ..... قلبش برندست / تُو قفس اسیرن اما ..... با دو بال ِ عشق و رویا / میرسن به هم هزار بار ..... چشم به راه صبح فردا/ میکشن عکس دو تا قلب..... رو تن ِ سرد ِ یه میله/ آرزو دارن که تا صبح ..... دلاشون از غم نمیره/ کاش میشد که آرزوشون ..... جون ِ واقعی بگیره/ ولی افسوس که دلاشون ..... توی این قفس میمیره/ من به عشقت امشب اما ..... دل ِ یک قفس شکستم/ با دو خط شعر و ترانه ..... دل و از قفس گسستم/ میدونم که واقعیت ..... از یه رویا جون میگیره/ میدونم که آرزومون ..... رنگ ِ واقعی میگیره

رفتی خاطره های تو نشسته تو خیالم بی تو من اسیر دست آرزوهای محالم یاد من نبودی اما، من به یاد تو شکستم غیر تو که دوری از من ، دل به هیچ کسی نبستم یاد من باش تا بتونم، همیشه برات بخونم بی تو وعطر تن تو، یه چراغ نیمه جونم

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد<br> در دام مانده باشد صیاد رفته باشد<br> آه از دمی که تنها، با داغ او چو لاله در خون نشسته باشم<br> چون باد رفته باشد امشب صدای تیشه از بیستون نیامد<br> شاید به خواب شیرین، فرهاد رفته باشد...

غریب آمده بودم غریب خواهم رفت نچیده سیب به رویای سیب خواهم رفت میان بوسه طنابی به دار می بافند به گونه با گل سرخ فریب خواهم رفت صدای خواب براحساس شهر می پیچید وگفت با دل من بی نصیب خواهم رفت ومرگ سهم تمام حیات حـّوا بود اسیردست رسوم عجیب خواهم رفت به شوق باغ پراز یاس های شهرقدیم ازاین بهاردروغین نجیب خواهم رفت اگرچه گریه براین شهرجرم زندان داشت میان همهمه هاعن قریب خواهم رفت زمان کوچ شد افسوس،دست من خالیست غریب آمده بودم غریب خواهم رفت

وسعت درد فقط سهم من است <br>باز هم قسمت غم ها شده ام <br>دگر آیینه ز من با خبر است <br>که اسیر شب یلدا شده ام<br> من که بی تاب شقایق بودم<br> همدم سردی یخ ها شده ام<br> کاش چشمان مرا خاک کنید <br>تا نبینم که چه تنها شده ام

کاش می‏شد به شما رسید! خیابان‏ های شهرمان را به نامتان کرده‏اند، ولی من می‏گویم که جغرافیای جهان را بایدبه نام شما کردو وسعت آسمان و زمین را. دیری است زبان جز به نام شما نمی‏ چرخد. ما گم شده ایم در کوچه پس کوچه ‏های زمان. بر روی چشم ما، پرده ‏ای از خاک کشیده ‏اند؛ وگرنه شما را مرگی نیست، ما اسیران غربت خاکیم؛ ما را بیابید! پلاک زخمی تان را بر گردن گم‏شدگان رمل‏ های داغ گناه بیندازید؛ شاید پیدا شویم! شاید بوی خون به ناحق ریخته شما، ما را به سوی حق بکشاند؛ شاید فکه، نامی شود که رازهای مگو را به ما بیاموزد. ما را صدا کنید؛