هفت جا، نفس خویش را حقیر دیدم: نخست، وقتی دیدمش که به پستی تن می داد تا بلندی یابد. دوم، آن گاه که در برابر از پا افتادگان ،می پرید. سوم، آن گاه که میان آسانی و دشوار مختار شد و آسان را بر گزید. چهارم، آن گاه که گناهی مرتکب شد و با یاد آوری این که دیگران نیز همچون او دست به گناه می زنند،خود را دلداری داد. پنجم، آن گاه که از ناچاری، تحمیل شده ای را پذیرفت و شکیبایی اش را ناشی از توانایی دانست. ششم، آن گاه که زشتی چهره ای را نکوهـش کرد، حال آن یکی از نقاب های خودش بود. هفتم، آن گاه که آوای ثنا سر داد و آن را فضیلت پنداشت. (جبران خلیل جبران)