به احترام حضورت می گریم،

می دانم که هرروزاشک می ریزی،

ببخش که معذورم ازدیدن

اماهنوزهم پایت جشمان من نیز ترند

این گونه است که آتش درونم

خاموش خواهدشد

چشمانم را

ودلم رابرای توآورده ام

ازمن بپذیر

میخواهم دلم راخانه ات کنم وتوصاحب خانه ام باشی.

از پنجره جاده را می پیمایم ، به امید آنکه تو بیایی
با خود در اندیشه ی سلامی هستم که میخواهم تقدیمت کنم
اما نجوایی از درونم میگوید : به چه می اندیشی ؟
به تمنای کدامین وصال این چنین بی قراری !

نگاه کن... من که گریه نمی کنم هق هق بی صدایم را میگویی؟ چیزی نیست نگران نباش شاید چیزی در درونم برای همیشه شکسته باشد نگاهم کن.... هرچند که به پهنای صورتم اشک می ریزم ولی لبهایم میخندند ببین که شادم!!! من که گریه نمی کنم!!!

کاش کسی حرفی بزند
تا جهان به حال خودش برگردد
و زمان عقب کشیده در کوچه ها از دودهای موسمی به سرفه نیفتد!
جهان هم پر از شکوفه نباشد، درخت که دارد
تا از شاخه هایش آسمان بالا برود
و پرنده را با خودش به اینجا بیاورد
کاش همین کلمه شاعرانه باقی مانده بود
تا من
به زنهای درونم بفمانم
که تنهایی،
خط کشی های مورب کنار چشم های خیابان نیست
و واقعیت عنصر همیشه خنثای گرما گرمی همین فصل ؟نه
جغرافیای خانه سراغ پرنده ای را از آن سوی مرزها می گیرد
که فقط دو بال داشت
و قسمتی از نقشه را با خودش به جزیره ای لا به لای موهای کوچه برد
کاش کسی حرفی بزند
کاش کسی حرفی بزند....

حالت بدون مـن چطور است..؟!!

آرامتـری..؟شادتـری..؟دغدغه هایت کمتر شده..؟!.....

من حالم خوب است اما تو باور نکن...

من دل نگرانم و بـی تاب ...

و فقط یک سوال از درونم مرا به دار میکشد و

آن این است....چرا اینقدر راحت گذاشتی بِروم...

من دلم مے خواهد ساعتے غرق درونم باشم

عارے از عاطفـﮧ ها...
تهے از موج و سراب...
دورتر از رفقا...
خالے از هرچـﮧ فراق!!
من نـﮧ عاشق هستم ؛
و نـﮧ محتاج نگاهے کـﮧ بلغزد بر من...
من خودم هستمو یک حس غریبکه بـﮧ صد عشق و هوس میارزد..

من دلـم می خواهد

ساعتی غرق درونم باشم !!

عاری از عاطفـه ها…

تهی از موج و سراب…

دورتر از رفــقا…

خالی از هر چه فراق..!!

من نه عاشــق هستم ؛

و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من…

من دلـم تنگ خودم گشته و بس...!!!

من دلم می خواهد
ساعتی غرق درونم باشم!!
عاری از عاطفه ها
تهی از موج و سراب
دورتر از رفقا…
خالی از هرچه فراق!!
من نه عاشق هستم ؛و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من
من دلم تنگ خودم گشته و بس…

خدایا چگونه می توانم روی به سوی تو بیاورم و زبان به حمد و ثنایت بگشایم در حالی که خود از کرده خویش آگاهم
چگونه می توانم دوستار تو باشم در حالی که بر عهد و پیمانی که با تو بسته‌ام وفادار نبوده‌ام
چگونه می توانم طلب عفو و بخشش کنم در حالی هنوز شعله‌های عصیان در درونم فروزان است

هر بار که کسی مخاطبم قرار میدهد که

"تو بهترینی، فوق العاده، حرف نداری، خوش به حالِ نزدیکانت..."

صدایی آشنا، در درونم نجوا میکند:

"جدی نگیر! تو همونی هستی که یه کی، یه روزی، یه جایی، تو رو

نخواست، واسه هیچوقت."

هوای دم کرده ی ظهر با جسارت می خورد ب پشت پنجره ی اتاقم

.

و می شکافد مرز خنکی درونم را. . .

.

و ب دنبال حس مرموزی ک می تراود از درونم گه گاه

.

و میل دارد ب با تو بودن. . .

.

خودی نشان میدهم

.

و تا بیام حسش کنم

.

سَر میکشد از دل بی قرارم شتاب زده. . .

.

و آری حال من آشفته بی هیچ هیجان .

خداوندا...!

دنیای آشفته ی درونم را که تنها از نگاه تو پیداست ،

با لالایی مهربان خود ، آرام کن

تا وجود داشتن و بودن را به زیبایی احساس کنم . .