یکدفعه نفهمیدم چطور دهانم را باز کردم. اما باید به او می‌گفتم که در ذهنم چه می‌گذرد. من طلاق می‌خواستم. به آرامی موضوع را مطرح کردم. به نظر نمی‌رسید که از حرفهایم ناراحت شده باشد، فقط به نرمی پرسید، چرا؟

از جواب دادن به سوالش سر باز زدم. این باعث شد عصبانی شود. ظرف غذایش را به کناری پرت کرد و سرم داد کشید، تو مرد نیستی! آن شب، دیگر اصلاً با هم حرف نزدیم. او گریه می‌کرد. می‌دانم دوست داشت بداند که چه بر سر زندگی‌اش آمده است. اما واقعاً نمی‌توانستم جواب قانع‌کننده‌ای به او بدهم. من دیگر دوستش نداشتم، فقط دلم برایش می‌سوخت.

با یک احساس گناه و عذاب وجدان عمیق، برگه طلاق را آماده کردم که در آن قید شده بود می‌تواند خانه، ماشین، و 30% از سهم کارخانه‌ام را بردارد. نگاهی به برگه‌ها انداخت و آن را ریز ریز پاره کرد. زنی که 10 سال زندگیش را با من گذرانده بود برایم به غریبه‌ای تبدیل شده بود. از اینکه وقت و انرژیش را برای من به هدر داده بود متاسف بودم اما واقعاً نمی‌توانستم به آن زندگی برگردم چون عاشق یک نفر دیگر شده بودم. آخر بلند بلند جلوی من گریه سر داد و این دقیقاً همان چیزی بود که انتظار داشتم ببینم. برای من گریه او نوعی رهایی بود. فکر طلاق که هفته‌ها بود ذهن من را به خود مشغول کرده بود، الان محکم‌تر و واضح‌تر شده بود.

روز بعد خیلی دیر به خانه برگشتم و دیدم که پشت میز نشسته و چیزی می‌نویسد. شام نخورده بودم اما مستقیم رفتم بخوابم و خیلی زود خوابم برد چون واقعاً بعد از گذراندن یک روز لذت بخش با معشوقه جدیدم خسته بودم. وقتی بیدار شدم، هنوز پشت میز مشغول نوشتن بود. توجهی نکردم و دوباره به خواب رفتم.
صبح روز بعد او شرایط طلاق خود را نوشته بود: هیچ چیزی از من نمی‌خواست و فقط یک ماه فرصت قبل از طلاق خواسته بود. او درخواست کرده بود که در آن یک ماه هر دوی ما تلاش کنیم یک زندگی نرمال داشته باشیم. دلایل او ساده بود: وقت امتحانات پسرمان بود و او نمی‌خواست که فکر او بخاطر مشکلات ما مغشوش شود.

برای من قابل قبول بود. اما یک چیز دیگر هم خواسته بود. او از من خواسته بود زمانی که او را در روز عروسی وارد اتاقمان کردم به یاد آورم. از من خواسته بود که در آن یک ماه هر روز او را بغل کرده و از اتاقمان به سمت در ورودی ببرم. فکر می‌کردم که دیوانه شده است. اما برای اینکه روزهای آخر با هم بودنمان قابل‌تحمل‌تر باشد، درخواست عجیبش را قبول کردم.

درمورد شرایط طلاق همسرم با معشوقه‌ام حرف زدم. بلند بلند خندید و گفت که خیلی عجیب است. و بعد با خنده و استهزا گفت که هر حقه‌ای هم که سوار کند باید بالاخره این طلاق را بپذیرد.

از زمانیکه طلاق را به طور علنی عنوان کرده بودم من و همسرم هیچ تماس جسمی با هم نداشتیم. وقتی روز اول او را بغل کردم تا از اتاق بیرون بیاورم هر دوی ما احساس خامی و تازه‌کاری داشتیم. پسرم به پشتم زد و گفت اوه بابا رو ببین مامان رو بغل کرده. اول او را از اتاق به نشیمن آورده و بعد از آنجا به سمت در ورودی بردم. حدود 10 متر او را در آغوشم داشتم. کمی ناراحت بودم. او را بیرون در خانه گذاشتم و او رفت که منتظر اتوبوس شود که به سر کار برود. من هم به تنهایی سوار ماشین شده و به سمت شرکت حرکت کردم.

در روز دوم هر دوی ما برخورد راحت‌تری داشتیم. به سینه من تکیه داد. می‌توانستم بوی عطری که به پیراهنش زده بود را حس کنم. فهمیدم که خیلی وقت است خوب به همسرم نگاه نکرده‌ام. فهمیدم که دیگر مثل قبل جوان نیست. چروک‌های ریزی روی صورتش افتاده بود و موهایش کمی سفید شده بود. یک دقیقه با خودم فکر کردم که من برای این زن چه کار کرده‌ام.

در روز چهارم وقتی او را بغل کرده و بلند کردم، احساس کردم حس صمیمیت بینمان برگشته است. این آن زنی بود که 10 سال زندگی خود را صرف من کرده بود. در روز پنجم و ششم فهمیدم که حس صمیمیت بینمان در حال رشد است. چیزی از این موضوع به معشوقه‌ام نگفتم. هر چه روزها جلوتر می‌رفتند، بغل کردن او برایم راحت‌تر می‌شد. این تمرین روزانه قوی‌ترم کرده بود!

یک روز داشت انتخاب می‌کرد چه لباسی تن کند. چند پیراهن را امتحان کرد اما لباس مناسبی پیدا نکرد. آه کشید و گفت که همه لباس‌هایم گشاد شده‌اند. یکدفعه فهمیدم که چقدر لاغر شده است، به همین خاطر بود که می‌توانستم اینقدر راحت‌تر بلندش کنم.

یکدفعه ضربه به من وارد شد. بخاطر همه این درد و غصه‌هاست که اینطور شده است. ناخودآگاه به سمتش رفته و سرش را لمس کردم.

همان لحظه پسرم وارد اتاق شد و گفت که بابا وقتش است که مامان را بغل کنی و بیرون بیاوری. برای او دیدن اینکه پدرش مادرش را بغل کرده و بیرون ببرد بخش مهمی از زندگیش شده بود. همسرم به پسرمان اشاره کرد که نزدیکتر شود و او را محکم در آغوش گرفت. صورتم را برگرداندم تا نگاه نکنم چون می‌ترسیدم در این لحظه آخر نظرم را تغییر دهم. بعد او را در آغوش گرفته و بلند کردم و از اتاق خواب بیرون آورده و به سمت در بردم. دستانش را خیلی طبیعی و نرم دور گردنم انداخته بود. من هم او را محکم در آغوش داشتم. درست مثل روز عروسیمان.

اما وزن سبک‌تر او باعث ناراحتیم شد. در روز آخر، وقتی او را در آغوشم گرفتم به سختی می‌توانستم یک قدم بردارم. پسرم به مدرسه رفته بود. محکم بغلش کردن و گفتم، واقعاً نفهمیده بودم که زندگیمان صمیمیت کم دارد. سریع سوار ماشین شدم و به سمت شرکت حرکت کردم. وقتی رسیدم حتی در ماشین را هم قفل نکردم. می‌ترسیدم هر تاخیری نظرم را تغییر دهد. از پله‌ها بالا رفتم. معشوقه‌ام که منشی‌ام هم بود در را به رویم باز کرد و به او گفتم که متاسفم، دیگر نمی‌خواهم طلاق بگیرم.

او نگاهی به من انداخت، تعجب کرده بود، دستش را روی پیشانی‌ام گذاشت و گفت تب داری؟ دستش را از روی صورتم کشیدم. گفتم متاسفم. من نمی‌خواهم طلاق بگیرم. زندگی زناشویی من احتمالاً به این دلیل خسته‌کننده شده بود که من و زنم به جزئیات زندگیمان توجهی نداشتیم نه به این دلیل که من دیگر دوستش نداشتم. حالا می‌فهمم دیگر باید تا وقتی مرگ ما را از هم جدا کند هر روی او را در آغوش گرفته و از اتاق خوابمان بیرون بیاورم. معشوقه‌ام احساس می‌کرد که تازه از خواب بیدار شده است. یک سیلی محکم به گوشم زد و بعد در را کوبید و زیر گریه زد. از پله‌ها پایین رفتم و سوار ماشین شدم. سر راه جلوی یک مغازه گل‌فروشی ایستادم و یک سبد گل برای همسرم سفارش دادم. فروشنده پرسید که دوست دارم روی کارت چه بنویسم. لبخند زدم و نوشتم، تا وقتی مرگ ما را از هم جدا کند هر روز صبح بغلت می‌کنم و از اتاق بیروم می‌آورمت.

شب که به خانه رسیدم، با گلها دست‌هایم و لبخندی روی لبهایم پله‌ها را تند تند بالا رفتم و وقتی به خانه رسیدم دیدم همسرم روی تخت افتاده و مرده است! او ماه‌ها بود که با سرطان می‌جنگید و من اینقدر مشغول معشوقه‌ام بودم که این را نفهمیده بودم. او می‌دانست که خیلی زود خواهد مرد و می‌خواست من را از واکنش‌های منفی پسرمان بخاطر طلاق حفظ کند. حالا حداقل در نظر پسرمان من شوهری مهربان بودم.

جزئیات ریز زندگی مهمترین چیزها در روابط ما هستند. خانه، ماشین، دارایی‌ها و سرمایه مهم نیست. اینها فقط محیطی برای خوشبختی فراهم می‌آورد اما خودشان خوشبختی نمی‌آورند.

سعی کنید دوست همسرتان باشید و هر کاری از دستتان برمی‌آید برای تقویت صمیمیت بین خود انجام دهید.

نگو مرا نمیخواهی ، که اگر نخواهی من نیز دنیا را نمیخواهم ، اگر مرا نخواهی همه دنیا را زیر پا میگذارم و دیوانه میشوم ....
حالا بیا و ببین دل عاشقم را ، نگو مرا نمیخواهی ، تو خوب میشناسی این دل دیوانه ام را....
که اگر دیوانه شد ، دنیا را بهم میریزد....حالا بیا و آرامش کن ، به عشق و محبتهایت گرفتارش کن...

به اندازه یی که گاهی وقت ها میترسیدم نکند همه ی اینها خواب باشد .
اما محسن از من مشتاق تر بود و به قدری در وصال مان عجله داشت که میخواست قبل از
رفتن به سربازی به خواستگاری ام بیاید و با هم نامزد بشویم.
ولی پدرم با این تعجیل مخالفت کرد و موضوع به بعد از اتمام دوران خدمت محسن موکول شد.
محسن که به سربازی رفت ، پیوندمان محکم تر شد . چرا که داغ دوری ، آتش عشق را در
وجودمان شعله ورتر کرده بود و اگر قبل از آن هفته یی یک بار با هم تماس داشتیم ، حالا هر
روز محسن به من تلفن میکرد و مرتب برایم نامه مینوشت.
هر بار که به مرخصی می آمد آن قدر برایم سوغاتی می آورد که حتی مرجان هم حسودی
اش میشد !
اما درست زمانی که چند روزی به پایان خدمت محسن نمانده بود و من از نزدیکی وصال مان در
پوست خود نمیگنجیدم ، ناگهان حادثه یی ناگوار همه چیز را به هم ریخت .
انفجار یک مین باز مانده از جنگ منجر به قطع یکی از پاهای محسن شد
این خبر تلخ را مرجان برایم آورد همان کسی که اولین بار پیام آور عشق محسن بود .
باورم نمیشد روزهای خوشی ام به این زودی به پایان رسیده باشند .چقدر زود آشیان آرزوهایم
ویران شده بود و از همه مهمتر سوالاتی بود که مرا در برزخی وحشتناک گرفتار کرده بود . آیا
من از شنیدن خبر معلولیت محسن برای خودش ناراحت بودم یا اینکه . . .
آیا محسن معلول ، هنوز هم میتوانست مرد رویاهایم باشد ؟ آیا او هنوز هم در حد و اندازه
های من بود ؟!
منی که آن قدر ظاهر زیبای شوهر آینده ام برایم اهمیت داشت !!
محسن را که آوردند هنوز پاسخ سوالاتم را نیافته بودم و با خودم در کشمکش بودم .
برای همین تا مدتها به ملاقاتش نرفتم تا اینکه مرجان به سراغم آمد .
آن روز مرجان در میان اشک و آه ، از بی وفایی من نالید و از غم محسن گفت . از اینکه او
بیشتر از معلولیتش ، ناراحت این است که چرا من ، به ملاقاتش نرفته ام .
مرجان از عشق محسن گفت از اینکه با وجود بی وفائی من ، هنوز هم دیوانه وار دوستم دارد و
از هر کسی که به ملاقاتش می رود سراغم را میگیرد.
هنگام خداحافظی ، مرجان بسته یی کادو پیچی شده جلویم گرفت و گفت:
این آخرین هدیه یی است که محسن قبل از مجروحیتش برایت تهیه کرده بود . دقیقا نمیدونم
توش چیه اما هر چی هست ، محسن برای تهیه ی اون ، به منطقه ی مین گذاری شده رفته
بود و . . . این هم که می بینی روی کادوش خون ریخته ، برای اینه که موقع زخمی شدن ، کادو
دستش بوده و به خاطر علاقه ی به تو ، حاضر نشده بود اون رو از خودش دور کنه .
بعد نامه یی به من داد و گفت :
این نامه رو محسن امروز برای تو نوشت و گفت که بهت بگم :
( نامه و هدیه رو با هم باز کنی )
مرجان رفت و ساعت ها آن کادوی خونین در دستم بود و مثل یک مجسمه به آن خیره مانده
بودم اما جرات باز کردنش را نداشتم .
خون خشکیده ی روی آن بر سرم فریاد میزد و عشق محسن را به رخم میکشید و به طرز فکر
پوچم ، میخندید.
مدتی بعد یک روز که از دانشگاه بر میگشتم وقتی به مقابل خانه مان رسیدم ، طنین صدای
آشنائی که از پشت سرم می آمد ، سر جایم میخکوبم کرد .
_ سلام مژگان . . .
خودش بود . محسن ، اما من جرات دیدنش را نداشتم .
مخصوصا حالا که با بی وفائی به ملاقاتش نرفته بودم .
چطور میتوانستم به صورتش نگاه کنم !
مدتی به همین منوال گذشت تا اینکه دوباره صدایم کرد
و این بار شنیدن صدایش لرزه بر اندامم انداخت .
_ منم محسن ، نمی خوای جواب سلامم رو بدی ؟
در حالی که به نفس نفس افتاده بودم بدون اینکه به طرفش برگردم گفتم
_ س . . . . سلام . . .
_ چرا صدات میلرزه ؟ چرا بر نمی گردی ! نکنه یکی از پاهای تو هم قطع شده که نمیتونی این
کار رو بکنی ؟
یا اینکه نکنه اونقدر از چشات افتادم که حتی نمی خوای نگام کنی ! . . .
این حرفها مثل پتک روی سرم فرود می آمدند . طوری که به زور خودم را سر پا نگه داشته
بودم .
حرفهایش که تمام شد . مدتی به سکوت گذشت و من هنوز پشت به او داشتم .
تا وقتی که از چلق و چلق عصایش فهمیدم که دارد میرود .
آرام به طرفش برگشتم و او را دیدم ، با یک پا و دو عصای زیر بغلی . . . کمی به رفتنش نگاه
کردم ، ناگهان به طرفم برگشت و نگاهمان به هم گره خود .
وای ! که چقدر دوست داشتم زمین دهان باز میکرد و مرا می بلعید تا مجبور نباشم آن نگاه
سنگین را تحمل کنم .
نگاهی که کم مانده بود ستون فقراتم را بشکند !
چرایش را نمیدانم . اما انگار محکوم به تحمل آن شرایط شده بودم که حتی نمیتوانستم
چشمهایم را ببندم .
مدتی گذشت تا اینکه محسن لبخندی زد و رفت . . .
حس عجیبی از لبخند محسن برخاسته بود . سوار بر امواج نوری ، به دورن چشمهایم رخنه
کرد و از آنجا در قلبم پیچید و همچون خون ، از طریق رگهایم به همه جای بدنم سرایت کرد .
داخل خانه که شدم با قدمهای لرزان ، هر طور که بود خودم را به اتاقم رساندم و روی تختم ولو
شدم . تمام بدنم خیس عرق شده بود . دستهایم می لرزید و چشمهایم سیاهی میرفت . اما
قلبم . . .
قلبم با تپش میگفت که این بار او میخواهد به مغزم یاری برساند و آن در حل معمائی که از
حلش عاجز بودم کمک کند .
بله ، من هنوز محسن را دوست داشتم و هنوز خانه ی قلبم از گرمای محبتش لبریز بود که
چنین با دیدن محسن ، به تپش افتاده بود و بی قراری میکرد.
ناخودآگاه به سراغ کادو رفتم و آن را گشودم . داخل آن چیزی نبود غیر از یک شاخه گلی
خشکیده که بوی عشق میداد .
به یاد نامه ی محسن افتادم و آن را هم گشودم .
( سلام مژگان ، میدانم الان که داری نامه را میخوانی من از چشمت افتاده ام ، اما دوست دارم
چیز هائی در مورد آن شاخه گل خشکیده برایت بنویسم . تا بدانی زمانی که زیبائی آن گل مرا
به هوس انداخت تا آن را برایت بچینم ، میدانستم گل در منطقه خطرناکی روییده ، اما چون تو
را خیلی دوست داشتم و میخواستم قشنگترین چیز ها برای تو باشد . جلو رفتم و . . .
بعد از مجروحیتم که تو به ملاقاتم نیامدی ، فکر کردم از دست دادن یک پا ، ارزش کندن آن گل را
نداشته .
اما حالا که درام این نامه را می نویسم به این نتیجه رسیده ام که من با دیدن آن گل ، نه فقط
به خاطر تو ، که درواقع به خاطر عشق خطر کردم و جلو رفتم ، عشق ارزش از دست دادن جان
را دارد ، چه برسد به یک پا و … )
گریه امانم نداد تا بقیه ی نامه را بخوانم . اما همین چند جمله محسن کافی بود ، تا به تفاوت
درک عشق ، بین خودم و محسن پی ببرم و بفهمم که مقام عشق در نظر او چقدر والا است و
در نظر من چقدر پست ….
چند روزی گذشت تا اینکه بر شرمم فایق آمدم . به ملاقات محسن رفتم و گفتم که ارزش
عشق او برای من آن قدر زیاد است که از دست دادن یک پایش در برابر آن چیزی نیست و از او
خواستم که مرا ببخشد.
اکنون سالها ست که محسن مرا بخشیده و ما درکنار یکدیگر زندگی شیرینی را تجربه میکنیم.
ما ، هنوز آن کادوی خونین و آن شاخه گل خشکیده را به نشانه ی عشق مان نگه داشته

ایم..! “

آخرین کاری که ازشاهکاردیدم
tv prshiaمیدادبایه ارکستربزرگ
بایه دخترspanishمیخوند..دختره ایرونی میخوندشاهکارspanish

خداوندا...
طپش های دلم ناله شد آهسته آهسته
رساتر گر شود این ناله ها فریاد می گردد
خداوندا خدایی کردنت ننگ است
من آزاد مرد دهاتی با شما شهری صفت ها نغمه ها دارم
من از همین جا می آیم
نیم انسان،سنبل حیوان
خرم،شغالم،روبهم،بزغاله ام
چرا بزغاله باشم؟همان بهتر که خر باشم
صبور وباربر باشم،میان اجتماع آزادتر باشم
من تنها نشستم کنجی خیره بر ماه
دگر فریادها در سینه تنگم نمی گنجد،دگر این سازها شادم نمی سازد
دگر از فرط می نوشی می هم مستم نمی بخشد
خداوندا...
اگر روزی بشر گردی،زحال بندگانت با خبر گردی،پشیمان می شدی از قصه خلقت
از اینجا از آنجا بودن
خداوندا اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی،لباس فقر به تن داری
برای لقمه نانی غرورت را به زیر پای نامردان فرو ریزی
زمین و آسمان را گفر می گویی نمی گویی؟
خداوندا...اگر با مردم آمیزی،شتابان در پی روزی،ز پیشانی عرق ریزی
شب آزرده و دل خسته،تهی دست و زبان بسته،به سوی خانه باز آیی
زمین و آسمان را کفر می گویی نمی گویی؟
خداوندا ...اگر در ظهر گرماگیر تابستان،تن خود را به زیر سایه دیوار بسپاری
و قدری آن طرف تر کاخ های مرمرین بینی،و اعصابت برای سکه ای این سو و آن سو
در روان باشد وشاید هر رهگذر هم از درونت با خبر باشد
زمین و آسمان را کفر می گویی نمی گویی؟
خداوندا...خالقا...بس کن جنایت را،بس کن تو ظلمت را. تو خود سلطان تبعیضی
تو خود یک فتنه انگیزی،اگر در روز خلقت مست نمی کردی
یکی را همچو من بدبخت یکی را بی دلیل آقا نمی کردی
جهانی را چنین غوغا نمی کردی
دگر فریادها در سینه تنگم نمی گنجد،دگر آهم نمی گیرد،دگر این سازها شادم نمی سازد
دگر از فرط می نوشی می هم مستم نمی بخشد،دگر در جام چشمم باده شادی نمی رقصد
نه دست گرم نجوایی به گوشم پنجه می ساید،نه سنگ سینه غم،چنگ صدها ناله می کوبد
اگر فریادهایی از دل دیوانه برخیزد برای نامرادی های دل باشد
خدایا گنبد صیاد یعنی چه؟فروزان اختران ثابت سیار یعنی چه؟اگر عدل است این
پس ظلمت نا هنجار یعنی چه؟
به حدی درد تنهایی دلم را رنج می دارد...که با آوای دل خواهم کشم فریاد وبر گویم
خدایی که فغان آتشینم در دل او سرد وبی اثر باشد...خدا نیست
خدایی کز سرشک شعله آلودم بدینسان بی خبر باشد خدا نیست
شما ای مولیانی که می گویید خدا هست...بگویید تا بفهمم:چرا اشک مرا هرگز نمی بیند؟
چرا بر ناله پرخواهشم پاسخ نمی گوید؟چرا او اینچنین کور وکر ولال است؟
شاید درون بارگه خویش کسی لب بر لبانش مست بنهاده
شاید دیگر پیر گشته،کنون از دست داده آن صفت ها را
چرا در پرده می گویم؟خدا هرگز نمی باشد
من امروز ناله نی را خدا دانم،من امروز ساغر می را خدا خوانم
خدای من دگر تریاک و بنگ و گرس می باشد
خدای من شراب خون رنگ می باشد
مر ا پستان گرم لاله رخساران خدا باشد
به روی پاک صحبت های گلرنگ،به داغ سینه آن لاله سوگند
به رویاهای آن دیوانه منگ...که من هر گز نه بشناسم خدا را
خدا هیچ است...خدا پوچ است...خدا یک لفظ شیرین است...خدا رویای رنگین است
شب است وماه می رقصد.ستاره نقره می پاشد
و گنجشک از لبان شهوت آلوده زنبق بوسه می گیرد
من اما سرد و خاموشم...من اما در سکوت خلوتت آهسته می گریم
اگر حق است این؟زدم زیر خدایی
زبانم لال،چشمم کور...عجب بی پرده من امروز سخن گفتم
چرا توهین به درگاه خدای خویش می کردم؟
چرا بی آنکه خود خواهم دلم راضی بیان بنمود؟
خداوندا... اگر در نئشه ی افیون،از من مست گناهی سر زد ببخشیدم
ولی نه...چرا من رو سیه باشم؟چرا قلاده تهمت مرا در گردن آویزد؟
نوای ساز رامشگر...لب مستانه دلبر...می رقصند در ساغر
همه وهمه گناه کارند...که از خویشم به در کردند وبین مست و هوشیاری
مرا وادار به این یاوه گویی ها کردند
شب است و ماه می تابد...ستاره نقره می پاشد
عروس پونه ها عطر شقایق ها...ازلبهای هوس آلوده زنبق های وحشی بوسه می گیرد
خداوندا...
تو در قرآن جاویدت هزاران وعده ها دادی...تو می گفتی که نامردان بهشتت را نمی بینند
ولی من با تو چشم خویشتن دیدم...که نامردان به از مردان ز خون پاک مردانت هزاران کاخ ها ساختند
خدایا...خالقا...بس کن جنایت را.بس کن تو ظلمت را
تو می گفتی اگر اهریمن شهوت بر انسان حکم فرماید
من اینان را در آتش عصیان خویش مغضوب می سازم
من او را مغلوب و با صلیب عصیان خویش مصلوب می سازم
ولی من با دو چشم خویشتن دیده ام...پدر با نو رسته ی خویش گرم می گیرد
برادر شبانگاهان،مستانه از آغوش خواهر کام می گیرد
چشمان شهوتران فرزندی،که بر اندام لخت مادر پیرش دزدانه می لغزد
خداوندا...تو می گفتی اگر بی عدلی بر اینان سایه افکند
من اینان را به خشم عدل درگاهم گرفتار خواهم کرد
خداوندا...من اما بی گناه بسیار دیدم،که جسمش بر طناب دار مستانه می رقصد
یا که نه...بسیار دیدم
کسانی که زیر یوق وخشم و اسارت مظلومانه
می بخشد گلویش را به تیغ بی عدلی های دوران
و چه بسیارند گنه کاران بی دین
که در زیر ردای دین و مذهب...می کنند با شیطان عشق بازی
خداوندا...
قدم ها در بستر فحشا می لغزد...پس قولت ؟
اگر مردانگی این است...
به نامردی نامردان قسم،نامرد نامردم اگر دستی به قرآنت بیالایم

این بار تمام کلماتم فــریاد بود؟!

شنیـدی رفیق ؟!

و در آخــر پســرک قصهـ امـ

گریهـ نکن ...؟!

مگــر نشنیــدی؟!

جــواب تمــام اشکــهایمان فقط یک جملهـ شد :

" قسمت هم نبــودید "

و آنها بودند که قلم خودخواهی را در دست گرفتند

بر روی تمام آرزوهای قشنگمــآن پرده ای مشکی آویختند :

و خودخواهی خود را بر گردن تقدیر انداختند...

خــدای من هیچگــآه شمـآ را نخواهد ببخشیـد...

ولی تقدیر آن قدر ها هم بی رحم نیست

درست است که تو را مجبـور به زندگانی با دخترکی کرد که من نبودمـ

ولــی عشقت را یادت را خاطراتت را

حتی مرگــ هم نخواهد توانست از قلبم پاک کند...

سه نقطهـ ... و دیگــر هیچ نمیگویم کهـ

این بزرگترین اعتراض دل من است...

آیــا دستــی هست که اشکهای رنگ شفق من را

از گونه هایم پاک کند...!؟!

+ از قدیم گفتن هر اومدنی یه رفتنـی داره...

من خیلی وقت پیش از دنیــا رفتمـ

فقط محکومم به نفس کشیدن...

بهتره از این دنیای مجازی هم برمـــ...

دوستـان :

دلمـ بهـ کمـا رفتهـ و برنگشته است...

برای مردنش دست بهـ دعـاشوید...

برای مردنم کسی را خبر نسازید

نمیخواهم پدر برهم زند چشمان بازم را!

نمیخواهم مادر ببیند سختی جان کندم را!

نامه ای نوشتم که گر افتد به دست خواهرم از دل کشد آهی

وگر افتد به دست دلبرم اشکش فرو ریزد...

مادر:اگر رفیق مهربانی روزی آمد سراغ من..

بگو فرزندم به ناکامی جان داد ...

و تا آخرین لحظه به سختی سخن میگفت:

خداحافظ عزیزانم

خداحافظ !

خداحافظ! !!!

شبی دیگربدون توبه سرشد\چو شبهای دگرامشب سحرشد\دگرامیدوصل توندارم\دلم ازدوری تو دربدرشد\شدم بیمارهجران توای یار

من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه
صد بار تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه

در شهر یکی کس را هشیار نمی‌بینم
هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه

جانا به خرابات آ تا لذت جان بینی
جان را چه خوشی باشد بی‌صحبت جانانه

هر گوشه یکی مستی دستی ز بر دستی
و آن ساقی هر هستی با ساغر شاهانه

تو وقف خراباتی دخلت می و خرجت می
زین وقف به هشیاران مسپار یکی دانه

ای لولی بربط زن تو مستتری یا من
ای پیش چو تو مستی افسون من افسانه

از خانه برون رفتم مستیم به پیش آمد
در هر نظرش مضمر صد گلشن و کاشانه

چون کشتی بی‌لنگر کژ می‌شد و مژ می‌شد
وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه

گفتم ز کجایی تو تسخر زد و گفت ای جان
نیمیم ز ترکستان نیمیم ز فرغانه

نیمیم ز آب و گل نیمیم ز جان و دل
نیمیم لب دریا نیمی همه دردانه

گفتم که رفیقی کن با من که منم خویشت
گفتا که بنشناسم من خویش ز بیگانه

من بی‌دل و دستارم در خانه خمارم
یک سینه سخن دارم هین شرح دهم یا نه

در حلقه لنگانی می‌باید لنگیدن
این پند ننوشیدی از خواجه علیانه

سرمست چنان خوبی کی کم بود از چوبی
برخاست فغان آخر از استن حنانه

شمس الحق تبریزی از خلق چه پرهیزی
اکنون که درافکندی صد فتنه فتانه


#مولانا

خندیدم گفتند:دیوانه شده
گریستم:گفتند:عاشق شده
پس هم خندیدم
هم گریستم
تابگویند:
دیوانه وارعاشق شده