حتے از هَمین راه دور...

شاید تو سُکـوت میـان کلامم بـاشـے...

دیـده نمی شوی!

امـــا مـن، تـو را اِحسـاس مـے كنمـ ...

شایــد تــو...

هَیاهـوی قلبـم بـاشـے ..

شنیـده نمـے شوی...

امـا مـن، تـو را نـفس مـے کشمـ ـ ـ ... دیوانه وار.

توهم...

این تنهایی نیست که از آن می ترسم

ترسم از این توهم است...

که در نبودنم

گاه دیوانه وار

سرت را از فرط بی قراری هایت

و از ترس دیدن تمام نبودنم

به دیوار خواهی کوبید...

آیا خواهی کوبید؟؟؟

سهراب :
گفتی چشمها را باید شست ! شستم ولی…..
گفتی جور دیگر باید دید! دیدم ولی…..
گفتی زبر باران باید رفت رفتم ولی…..
او نه چشم های خیس و شسته ام را
نه نگاه دیگرم را هیچکدام را ندید
فقط در زیر باران با طعنه ای خندید و گفت :
دیوانه باران زده

یادت هست که گفتی : دوست دارم
سرم رو پایین انداختمو گفتم : نظر لطفته
سرم رو بالا آوردی و تو چشام نگاه کردی و گفتی : نظر لطفم نیست ٬ نظر دلمه
تکرار اون نگاه نافذ و اون جمله که هیچوقت برام تکراری نمی شه باعث شد که دل منم صاحب نظر بشه و منو مجبور کنه که بگم : منم دوست دارم
مگر نگفته بودی :" دوست دارم "
مگر دوستت نداشتم؟
پس چرا حالا تنها هم آغوش من یاد توست؟
یکی از ما دو تا دروغ میگفت.....
ولی هنوز همانقدر برایم عزیز هستی که نمی توانم تهمت این دروغگویی را به تو بزنم
آره ... من دروغ می گفتم...
دروغی به وسعت تمام بی تو ماندن هایم
من دوستت نداشتم
من دیوانه وار عاشقت بودم
من تو را با ذره ذره وجودم می پرستیدم

برای خریدن عشق هر کس هر چه داشت اورد. دیوانه که هیچ نداشت

گریست....گمان کردند چون هیچ ندارد می گرید!!هیچ کس به قدر دیوانه

ندانست عشق اشک است و قیمت اشک عشق.

سهراب : گفتی چشمها را باید شست ! شستم ولی….. گفتی جور دیگر باید دید! دیدم ولی….. گفتی زبر باران باید رفت رفتم ولی….. او نه چشم های خیس و شسته ام را نه نگاه دیگرم را هیچکدام را ندید فقط در زیر باران با طعنه ای خندید و گفت دیوانه باران زده

هنگامی که مردم بگویند:
هر روز با خدا سخن میگویند..
مومن خوانده میشوند
اما هنگامی که مردم بگویند:
خداوند هر روز با آنها گفتگو میکند..
دیوانه خطاب می شوند.

این بار از عشق نمینویسم عشق تو دلم مرده
سرنوشت منو به عشقی که میخواستم نرسوند
تا تهش بخون کنار تو نرو تا بگم داستان هزار توامنو
هزاری که بابتش جون هدیه کنی
هزاری که نباشه باید خون گریه کنی
خون گریه کنی وختی کرده خستت زمونه
وختی از خدا میخوای گرسنه بچت نمونه
وختی زنت تو جونی داره حس یه پیر زن
وختی از بی پولی داره حسه بیوزن
مثل بیوای که نداشت قرص اعصاب سرشو
واسه خرید اون قرص فروخت اعظای تنشو
اون زن از دسه بیچاره گی کلیشو فروخت...
و دختر بی خونه ای که دربست پا میده
سر هزاری کثیف با هر کس خوابیده
و خونواده ای که اونو از قسط ندیده
گرفتنش اونم خستس از بس نالیده
اون دختر قوربونی مردای کزای شد
اون دختر بازیچیه دستان کسانی شد
که ابروی ایرانو از تو ریشه کندند
سر هزاری خون مردمو تو شیشه کردند
بوی هزاری بیاد از دم بیهوشن
باهاشون باشه خداوپیغمبر کیلو چند
سر هزاری مردومو به قسم میکشند
داری منو میبینی که از زمونه بیزارم با وجود خستگیو دستای سست
قلم برمیدارم مینویسم شبونه بیدارم
کاغذ خطخطیه از درون بیمارم بهم تهمت میزنن میگن شرور دیوانه
ولی مهم نیس چون من جوونه ایرانم

من باختــــــــــــــــــــم ...
من پذیرفتم شكست خویش را ...
پندهای عقل دوراندیش را ...
من پذیرفتم كه عشق افسانه است...
این دل درد آشنا دیوانه است ...
میروم شاید فراموشت كنم ...
در فراموشی هم آغوشت كنم ...
می روم از رفتن من شاد باش...
از عذاب دیدنم آزاد باش ...
آرزو دارم بفهمی درد را ...
تلخی برخوردهای سرد را ...