- مهربونی


دیگه از مهربونی هات از این حس تو دلسردم


اگر چه پیشمی اما تو رو یه عمره گم کردم


اگر رفتی نیار یادت چه قولایی به من دادی


به فکر من نباش اصلا برو عشقم تو ازادی


همیشه بدرقه ات بودن همین چشمای مطرودم


برو هر جا بدون من تو خوش باشی منم خوبم


فقط می ری یه کاری کن که انگار از خدام بوده


یه کاری کن بگن مردم که تقصیره دو تامونه


اگر گفتم فلانی کو جواب مردم و داری


بگو رفتم سفر اصلا ازم کن آبروداری


ولی ای کاش می فهمیدی چقدر حال بدی دارم


دوباره من نمی دونم باهات چه نسبتی دارم


نمی تونم بگم حبسی نمی زارم رها باشی


نه با من فکرت آرومه نه می تونی جدا باشی


بهم خوبی نکن شاید بیفتی از سرم ساده


داره می گیرتت از من همونی که تو رو داده


چقدر باید بمونم تا بشه عشقت فراموشم


لباسم بوی تو می ده دیگه حیفه نمی پوشم


واسم عادت شده حتما که عطرت رو تنم باشه


یا حتی بعد هر دعوا گناهت گردنم باشه


دلم لک می زنه واست زمانی که ازم دوری


ولی در خاطرم هستی دیگه اینجاشو مجبوری


اگر حرف حرف من باشه هنوزم مرد و مغرورم


ولی می رم تو خوش باشی منم اینجاشو مجبورم

#نوستالوژی

#رضا_یزدانی

پشت خط قرمز ترانه ها راوی یه شعر گم شده تو دود

راوی خاطره های زخمی ام پره نوستالژی روزای کبود

پر بغضم پر بهت و انتظار ، انتظاری عبث و پوچ و محال

انتظار با تو همسفر شدن دوباره میون جاده شمال

دلم پره بیا بازم با همدیگه بریم سفر

جای ما اونجا خالیه منو ببر منو ببر

یه عمر جاده شمال منتظر عبور ماست

نمیدونه یکی از اون دو تا قناری بی صداست

من پر از خواب های نیمه کاره ام

پره یاد روزای رفته به باد

چشامو و میبندم و وا میکنم

تا شاید عطرت به خاطرم بیاد

تا شاید دوباره همسفر بشیم

توی جاده ای به مقصد جهان

با همون پیکان قراضه که یه روز

یکی جاش گذاشت کنار اتوبان

یه پیکان قراضه است ولی توی رویاش

هنوزم جوونه خیالش میتونه بازم توی جاده یه کله برونه

خیالش هنوزم موتور مانده باقی تو صندوق سینه

یه پیکان قراضه کنار اتوبان داره خواب میبینه

از کنار کودکی هام میگذرم از رهاترین روزای زندگیم

کاش میشد یه لحظه تکرار بشه اون هوای سر به زیر سادگی

کاش میشد دوباره پا به پا بشیم کاش میشد حتی شد واسه یه بار

کودکانه ها دوباره گل کنن تو عبور خیابون لاله زار

لاله زار کاش میتونستیم همیشه بچه بمونیم

عمو زنجیر باف و بازم توی کوچت بخونیم

لیمونات شیشه دو هزار لواشک هر ریال شاهی

بابا نون نداد نوشتن توی دفترای کاهی

لاله زاری که هنوز تو کوچه هاش خاطره های ما پرسه میزنه

سر کوچ ملیش مردی که داره توی رویاهاش جون میکنه

سر کوچه ملی یه مرد یه مرد که سی سال پیش ساعتش یخ زده

نمیدونه دنیا چه رنگی شده نمیدونه کی رفته کی اومده

سر کوچ ملی یه مرد یه مرد توی پالتوی کهنه اهد بوق

داره عابرا رو نگاه میکنه که رد میشن از کوچه های شلوغ

حیف نمیشه به عقب برگردیم به شبای پرسه در به دری

کافه چی دکمه برگشت بزن به روزای خوب کافه نادری

چشم تو چش ستاره ها همیشه بردیم یادته

واسه تنهایی شب غصه میخوردیم یادته

من مثل سایه تو تو واسه من مثل نفس

هر دو برای هم میمردیم یادته

آن شب که
ماه عاشقانه هایمان را
تماشامیکرد
آن شب که شب پره ها
عاشقانه تر
نوررامی جستند....!
واتاقم
سرشارازعطرترانه بود
دانستم
توپژواک تمام عاشقانه های تاریخی

چقد باید بمونم
تابشه عشقت فراموشم،
لباسم بوی تو میده
دیگه حیفه نمیپوشم،

واسم عادت شده حتما
که عطرت روتنم باشه،
یاحتی بعد هردعوا
گناهت گردنم باشه...

دلم لک میزنه واست
زمانی که ازم دوری،
ولی درخاطرم هستی
دیگه اینجاشومجبوری،

اگرحرف حرفه من باشه
هنوزم مرد و مغرورم،
ولی میرم تو خوش باشی
منم اینجاشو مجبورم...




اما کاش اشکام نبودن تورو باز به

نرفته قولم از یادم، هنوزم ساده و صافم
دارم اندازه‏ی قلبت، با اشکام، عشق می بافم
تا روزی که تو برگردی، به این در خیره می مونم
اگرچه دوری از دستم، تو دوستم داری، می دونم
هنوز خالیه جات اینجا، هنوزم من وفادارم
هنوزم توی این خونه، من از هرچی دوتا دارم
یه وقتایی دوتا بشقاب میچینم، تو میگی سیرم
یه وقتایی بدون تو، باهات مهمونی می گیرم
منم کابوس شبهات، تویی رویای هر روزم
واسه هرشب دعا کردن، دارم سجاده می دوزم
اگر پای درختی خشک، با اشکام، آب می‏ریزم
خودم حالیمه بی جونه، ولی از عشق، لبریزم
همش حس می کنم هستی، نمی خوام دیگه تنها شی
یه حسی می گه که باید، همین دور و ورا باشی
تو از شمعی، من از بادم، تو از شیشه، من از سنگم
ولی برگردی قول می دم، دیگه باهات نمی جنگم
درخت خشک این خونه، با اشکام خیس و نم داره
اگرچه جون نمی گیره، دلم تنهاش نمی ذاره
از اون روزی که تو رفتی، هوای خونمون سرده
دیگه چند روز که، عطرت، از این خونه، سفر کرده
بذار بد باشه رفتارت، بهم بی مهری کن بازم
فقط برگرد که من بی تو، با این دنیا نمی سازم
تو پیشم نیستی اما من، می خندم توی تنهایی
تو رویاهام یا من اونجام، یا تو، همیشه اینجایی

آهـــــــــای فلانی !
یـــادت باشــد ...
کـــم حوصلـه ســت ..
ظـاهـــرش جـــدیست ..امـا دلـــی دارد کـه مــهربـانـی اش بـه وسعـت یک اقــیـانــوس است !

بــد قـول نــیـست .. امـــا گرفتار است
با او راه بیا....!
خــستـه کـه بــاشـد ..
تــنهـایش بــگــذار ...!
تودار است ..
اما صبر کن خودش بعد حرفهایش رامی گوید !
او تمام دنیای من است ...
مبادا بیازاریش ....

مــ♥ـاבر(!)
בرωـتایش בنیاے پرمهرت ، ترانـﮧ اے از اخلاص خواهم

ωـروב وگلـבωـتـﮧ اے از مهر بر گرבنت خواهم آویخت.

شکوه عشـ♥ـق را בر زمزمـﮧ هاے ماבرانـﮧ ات می یابم

وانگیزه خلقت را از قلـ♥ـب پرمهرت مے خوانم.

مــ♥ـاבر، بوωــﮧ بر בωـتاטּ خـωـتـﮧ تـو جانم را زنـבه می کنـב

و בیـבار تو عشـ♥ـق را בر בلـ♥ـم بـﮧ ارمغاטּ مے آورב.

ایمانم از בعاے توωـت و خـבایم را از زباטּ تو شناختـﮧ ام ،

عباבت را تو بـﮧ مـטּ آموختـﮧ ای ، مــ♥ـاבر(!) ای الهـﮧ مهر.

تو گـ❀ـلے خوشبو از بهشت خـבایے کـﮧ گلخانـﮧ בلـ♥ـم از عطرتو

ωـرشار است ،

از تبار فاطمـﮧ اے وگویے وجوב تو را با مهر فاطمـﮧ ωـرشته انـב

پس همیشـﮧ בعایم کـטּ چراکـﮧ בعایت ωـرمایـﮧ فرבاے مـטּ است.

... مــ♥ـاבرم ! بـﮧ پاس آنچه بـﮧ مـטּ בاבه اے ،

بـﮧ ωـتایش محبتهاے بے انـבازه ات ،

و بـﮧ وωـعت همـﮧ خوبیهایت
בوωـتت בارم

برخلاف آنچه که تصور می شود:

یاد امام حسین علیه السلام فقط مخصوص یک روز ، یک دهه و یک ماه نیست ...

یک زندگی، او را در قلب و ذهنت داشته باش ؛

بگذار پیام و عطر گل سرخی بی نظیر ، یک عمر معطرت کند .

نرفته قولم از یادم، هنوزم ساده و صافم
دارم اندازه‏ی قلبت، با اشکام، عشق می بافم

تا روزی که تو برگردی، به این در خیره می مونم
اگرچه دوری از دستم، تو دوستم داری، می دونم

هنوز خالیه جات اینجا، هنوزم من وفادارم
هنوزم توی این خونه، من از هرچی دوتا دارم

یه وقتایی دوتا بشقاب میچینم، تو میگی سیرم
یه وقتایی بدون تو، باهات مهمونی می گیرم

منم کابوس شبهات، تویی رویای هر روزم
واسه هرشب دعا کردن، دارم سجاده می دوزم

اگر پای درختی خشک، با اشکام، آب می‏ریزم
خودم حالیمه بی جونه، ولی از عشق، لبریزم

همش حس می کنم هستی، نمی خوام دیگه تنها شی
یه حسی می گه که باید، همین دور و ورا باشی

تو از شمعی، من از بادم، تو از شیشه، من از سنگم
ولی برگردی قول می دم، دیگه باهات نمی جنگم

درخت خشک این خونه، با اشکام خیس و نم داره
اگرچه جون نمی گیره، دلم تنهاش نمی ذاره

از اون روزی که تو رفتی، هوای خونمون سرده
دیگه چند روز که، عطرت، از این خونه، سفر کرده

بذار بد باشه رفتارت، بهم بی مهری کن بازم
فقط برگرد که من بی تو، با این دنیا نمی سازم

تو پیشم نیستی اما من، می خندم توی تنهایی
تو رویاهام یا من اونجام، یا تو، همیشه

خوبِ من؛

در پایانه ی شلوغ دنیا، بی تو خسته و سرگردانم

در این ناکجاآباد ، بدنبال بلیطی می گردم که من را به تو برساند ...

قیمتش را محبت تو درج کرده اند

نمیدانم این قلب سیاه را قابل میدانند یا نه !

خوبِ من

اشکهایم کوچکند و سیاهی هایم بزرگ

آه که در این گستره چه ناتوانم

خوبِ من

دستی برآر و قلبم را از غیر خودت بتکان؛

میدانم ، دستان مهربانت سیاه نمیشوند ،

اما قلبی را درخشان خواهی کرد

قلبی که آن را خرج رسیدن به تو خواهم کرد

وه که عطرِ دستانِ معطرت چقدر نزدیکند ،

انگار همیشه اینجا بوده اند ...