گرفته مه همه ی جاده را

ـ مشخص نیست

که صاف می شود آیا هوا ؟

ـ مشخص نیست

چطور باید از این راه مه گرفته گذشت

از این مسیر که یک ردّ پا مشخص نیست

و من چقدر در این مه به گریه محتاجم

نمی شود که ببارم... چرا؟ مشخص نیست

چه حسّ خوبِ غریبی ؛ به جستجوی خودت

شبانه راه بیفتی ... کجا ؟ مشخص نیست

و تا همیشه از این شهر مرده کوچ کنی

و دورِ دور شوی ... دور... تا ... مشخص نیست

درست می روی آیا ؟ و یا ... نمی دانی

صحیح می رسی آیا ؟ و یا ... مشخص نیست

... کسی شبیه نسیم از کنار من رد شد

غریبه بود ؟ وَ یا آشنا ؟ مشخص نیست

صدای روشن او از ورای مه پیداست:

نگاه کن به افق! راه نامشخص نیست

...

تو پشت ابری و این قدر تابشت زیباست

هنوز آن طرف ابر ها مشخص نیست

وای چه روزهای خوبی ست
که تو می‌آیی
و من لابلای مسافران تشنه
دنبال تو می‌گردم
می‌دانی؟
مسافران جهان
همیشه تشنه‌اند
مسافران همه آب می‌خواهند
و من تو را.
چرا از بین این همه مسافر
یکیش تو نیستی؟
چی پوشیده‌ای که نشناسم؟
چرا چهره‌ی آدم‌های دنیا
غریب شده برای من؟
چرا از بین اینهمه آدم
تو
فقط تو
نمی‌خندی
چرا انتظارم تمام نمی‌شود؟
چرا تمام نمی‌شوم؟
کی می‌آیی؟
...
می‌دانی چی؟
اصلاً نیا
همین که به دنیا آمده‌ای
برای من کافی ست
فقط باش

مجید من نه عاشق هستم



و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من



من خودم هستم و تنهایی و یک حس غریب


که به صد عشق و هوس می ارزد

ما نسل بوسه های خیابانی هستیم…
نسل خوابیدن با اس ام اس…
نسل دردو دل با غریبه های مجازی…
نسل غیرت رو خواهر,روشنفکری رو دختر همسایه…
نسل پول ماهانه,وی پــ ی ان…
نسل عکسهای برهـ ـنه بازیگران…
نسل جمله های کوروش و شریعتی…
نسل ترس از رقص نور ماشین پلیس…
نسل استرس های کنکور و سکته های خاموش…
نسل تنهایی,نسل سوخته…
یادمان باشد هنگامی که دوباره به جهنم رفتیم مدام بگوییم:
یادش بخیر…دنیای ما هم همینجوری بود

تنم لرزید وقتی لبخندغریبه

سردی نگاهش را آب کرد

تولد چه واژه

غریبیست برای کسانی

که هیچکس جز خودشان و خدا

در دلشان نیست

تمام حکایت ما همین بود...
نه غریبی امد...
و نه اشنایی رفت...

دیگران را دوست بدار ...
دیگران را بدون اینکه به وجودشان نیاز داشته باشی ...
دوست بدار ....
کاری که خدا با تو می کند ....

شخصی که فقیر است ، در شهرش هم غریب است...

زمان غارتگر غریبی است؛که همه چیز را می‌برد جز حس دوست داشتن را...