ز عطرِ حـریم تـو اگر دوریم ،

دلخوشیم به نسیمِ گاه گاهِ نگاهـت ...

خوب میدانم از هر که تـــو دل بـردی ، خرابِ عشـقت شد ...

پس بنگر ما را ؛ به نگاهی ...

که دلها، خراب آیاد تـــوست ...

دلم برای یک نفر تنگ است…

نه میدانم نامش چیست…

و نه میدانم چه می کند …

حتی خبری از رنگ چشم هایش هم ندارم…

رنگ موهایش را نمی دانم…

فقط میدانم که باید باشد و نیست

میدانم
که نمی دانی
حال بی تو بودن ام را

زمانی که از من دوری
... حتا
کبوتر خیال ات هم
این اطراف نمی پرد

که بفهمی
چگونه بی تو
زنده ام

پس بدان
یادت
جان بخش روح و احساس منست
که هنوز نفس می کشم
تراای بهانه بهانه هایم

نمیدانم چرااینگونه هست..؟!
وقتی نگاه عاشق کسی به توست
میبینی
اما
دلت بسته به مهردیگری است..
بی اعتنامیگذری
وعاشقانه
به کسی مینگری
که دلش پیش تونیست..!

صبح بخیرعشقم..
میدانم
که
کنون
که
سپیده دمان است
دربسترخویش
درخوابی نازآرمیده ای
ومن
به امیددیدارتو
دوش تاکنون بیدارم...
بیادآن سحرگه
که
باهم دمی رابه عشق گذراندیم..
صبح بخیرعشقم..
آ ری!
عشقم
درست شنیدی
توراعشق خویش خواندم
بی آنکه
خطابه ات قراردهمم
انگارسنت شکنی کرده ام
مراببخش
که به رسم دیرینه
تورابی خطابه
خطاب کردم
عشقم
من توراعشقم میخوانم
وازهیچ بی سروپایی
باکم نیست
واگر
نامت رانمیبرم
تنها
بدین خاطراست
که
ترسم
کوس رسواییت رابزنند
یاوه گویان
بیهوده سرا..
و
شهره خاص وعام کنند
به رسوایی...
صبح بخیرعشقم
صبح بخیر....یم...
نیما

حرفهای زیادی داری
سکوت علامت چیست
نمیدانم علامت رضایت است یا همان جواب ابلهان خاموشی است
معنی جدیدی به سکوت داده ای
سکوتت را میفهمم
یعنی انتظار

میگویند یک روزی هست ..

که چرتکـه دست میگیرند و حساب و کتاب میکنند ...

و آن روز تـــو باید تــــاوان آن چه با من کردی را بدهی!

فقط نمیدانم ....

تاوان دادن آن موقع تـــو ، به چه درد من میخورد!؟!

قلــــــب
مهـــمانخانه نیست ،
که آدمــــها بیایند ...
دو سه ساعت ، یا دو سه روزی توی
آن بمانند و بعد بروند !
قلب لانه ی گنجشک نیست که در بهـــار
ساخته بشود ،
و در پائـــیز ، باد آن را با خودش ببرد !
قلــــــــــــــــــــب ؟!
راستش نمیدانم چیست !
امــــا این را میدانم ...
که جای آدمـــــهای خیلی خوب است ... آدمهـــــــــــای خوب !!!!!!

ﻫﯽ ﺗﻮ…
ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﻧﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ…
.ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﺎﺹ!
.ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ!
. ﺩﻟﯿﻞ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻥ!
. ﻫﻤﻪ ﯼ ﻭﺟﻮﺩ …ﯾﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺸﻘﻢ…
… ﺑﻪ ﻫﺮﻧﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺪﺍﻥ…
… آﺭﺍﻡ…
…ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺟﺎﻥ ﻣﯿﺪﻫﻢ

پروانه ها
مَغـــرور می شوند
بی وفا می شوند
وَ هیــــچ گاه از پیله هایشان یادی نِمی كننـــد
میدانم این یكـ قانون است
هَـمواره باقی ست
به مَـــن پیله كرده بودی
پَروانـــه كه شُـــدی
پیله اَت را به فراموشـــــی سپُردی.

هی تو…


نمیدانم نامت را چه بگذارم…


.مخاطب خاص!


.تمام زندگی!


.دلیل نفس کشیدن!


.همه ی وجود…یا تنها عشقم…


…به هرنامی که باشی بدان…


…ارام…


…برایت جان میدهم…

رشت
نام قدیم رشت دارالمرز بود. نمیدانم از کی به رشت تغییر یافت. روایتی است که چون این شهر یکی از مراکز بزرگ ابریشم ریسی بود نام رشت که مشتق از ریسیدن و رشتن است روی آن گذاشته شد. به روایتی دیگر کلمه رشت از دوبخش “رش” یا وارش که به معنی باران ریز است و پسوند “ت” که تداوم را میرساند تشکیل شده است، و مجموع آن می شود شهر باران های همیشگی. به عقیده دهخدا کلمه رشت به حساب ابجد سال ۹۰۰ هجری می شود و چون شهر در این سال ساخته شده است آنرا رشت نامیدند