سردم بود باز لعنتیا نمیرفتن

قشنگ بود نیما جونی
بچه بودم از این کارا خدایی میکردم

نگفتم...شیطونی...دخمل چوچولوی شیطون..لجباز...ماهی هاخودشون دلتنگن..اونوقت تواکس هم براشون میترکونی..ای شیطون بلا...

بچه بودم دیگه الان که دیگه نمیکنم
یه بارم با بچه ها یه قورباغه گرفتیم بعد با سرنگ تو دهنش اب میکردیم اینقد باد کرد ترکید بعد 2 روز گریه کردم براش

شقایی من توهمین بزرگیام..یه بچه لاک پشت داشتم..باخودم میبردمش حموم..هی ولش میکردم میرفت تو وان دست وپامیزدجیغ میکشید

ای جون منم 3 تا بچه لاک پشت داشتم اسماشونو گذاشته بودم ایشتک.خشتک.پشتک
دیدم دارن بزرگ میشن دادمش به دوستم شیوا

میومدبالا..حواسم نبودداشتم موهامو شامپومیکردم..دیدم صداش نمیاد...
تووان دهنش بازمونده بودسرموسریع خشک کردم اوردمش بیرون

کمی زنده بودولی مرد...دوروزودوشب یادش می افتادم گریه میکردم..مامانم یواشکی بردانداختش دوراین بدترین خاطره زندگیمه شقایی.

الهی اخه پسل خوف ادم لات پوشتو میبله حمام اونم تو وان پر از کف
فدا سلت عزیزم

نمیتوانستم بگویم...آری!اوعشق من بود ولیکن!اومراداداشی میخواند...تا اینکه دل رابه دریازده ورازدلم رابه او گفتم:درحالی که

اشک دردیدگان معصومش حلقه زده بودگفت:داداشی منم دوستت دارم...
گفتم:پس چرایکبار,تنهایکبارمراعشقت نخواندی...درحالی که

ازکیف دستی اش چیزی بیرون می آوردعکسی دردستش توجهم راجلب کرد:عکسی که بی شباهت به من نبود درحالی که خیره اورامینگریستم

گفتم:که این عکس چه کسی است؟
درحالی که میگریست گفت:برادرم..
شهیدشده...لحظاتی بعددرحالی که به سوی خانه میرفتم:به این

می اندیشیدم..که میتوانستم خلااش را اینگونه پرکنم..وداداشیش باشم....
ولی چه میکردم بادلم؟بی اختیاراشک دردیدگانم حلقه زده

وبه سمت مقصدی نامعلوم گام برمیداشتم...قسمتهایی ازنمایشنامه
کوچ عاشقانه...nima rad

خودت نوشتیش نیمایی؟

گاهی لازمه آدم چیزهایی رو فراموش کنه و بگذره .

باهات بدجوری موافقم...
بعضی مواقع تنهافراموشی چاره کاره..

اگه فراهانی رضایی رو نمیزد اون همینجوری میرفت تو کرنر با شناختی که از غلامرضا رضایی دارم

اخه خوب بازی می کنیم نتیجه نمیگیریم , خیلی اعصاب خوردی داره

اشکال نداره ایشالا تا آخر فصل بازیهای بهتری میکنن .

حالا چرا داغ کردی
به بازی خوب که امتیاز نمیدن
جام حذفی ببینیم چی کار میکنین

زن بدبختش

یادش بخیر آره .

به آسمان نگریستم:آهی ازنهادم برآمد
آخرآسمان ابری بود....
ONLY FOR ANOSHKA

بابا شرمندم نکن دیگه

انوشکا:گاهی آنقدرامیدوارم که به اونایی که ناامیدن میخندم ولی گاهی آنقدرناامیدم که به اونایی که امیدوارند میگم الکی خوش.

گاهی وقتادرعین امیدواری ناامیدم وگاهی بالعکس...آری اینست واقعیت زندگی من....چه میشودکردبه جرم نفس محکومیم به زندگی ....

اون که اره اولشو ببینی بچه ام باشی موتونی آخرشو حدس بزنی

خب خدارو شکر ما خوش شانس بودیم میرفتیم حیاط هفت سنگ بازی میکردیم

ما هم نداشتیم معلم رو به موتم بود میومد

اومیرفت ومن رفتنش رامینگریستم,او دورمیشدومن میگریستم,رفتنش بهانه ای بودبرای نگریستن ودورشدنش بهانه ای برای گریستن

شعری بودازخودم تقدیم به شما

قشنگ بود..