چندوقتی هست چهارگوشه دانلودو بوسیدم گذاشتم کنار

زنِ مغرور شعرهای من! حسرتم را ببین و باور کن تو اگر در کنار من بودی این همه غم نبود، می فهمی؟ مثلا فکر کن تو «آرژانتین»، مثلا فکر کن که من «ایران» مثلا فکر کن خدا «داور»... باخت حقم نبود! می فهمی؟

امید صباغ نو

#برزیل2014

عجب ادمیه هااا
حالا تا همین دیروز داشت واسه تابستون له له میزداااا

مرسی نیما
اول بهت بگم که دیگه خطاب رو واسم با اسم bamy نذار ، چون عوضش کردم ، همون bamdad گذاشتمش
آخه بعضیا بامی صدام میزدن مه خوشم نمیاد
دوم اینکه ممنونم منم بد نیستم
خدا رو شکر
سوم: یعنی چی دیدگاه میذاری جواب نمیده؟!!!!!!
چهارم: بزرگواری کردی داداش ، باعث خوشحالیمون شد...

وعلیکم اقا مدیر

سلام همشهری تبل و غرغروی من

خوبی؟
آدم یا کاری رو قبول نمیکنه یا وقتی قبول کرد دیگه غر غر نمیزنه ، آخه میدونی چیه؟ این باعث میشه که از ارزش کاری که میکنه کم بشه...
خب حالا:
خسته نباشی
چه خبرا؟

چرا شیعیان به هنگام ذکر نام امام زمان (عج) دستان خود را بر روی سر خود گذاشته و از جای بلند می شوند؟

آیا حدیثی در این زمینه وارد شده است؟


در روایت معروف دعبل خزاعى شاعر اهل بیت (ع)، آمده است که وقتى قصیده مشهوری را خدمت امام على بن موسى الرضا (ع) مى خواند، هنگامى که به این بیت رسید:

خروج امام لامحالة خارج
یقوم على اسم اللّه والبرکات

ظهور امام (عج) قطعی است که ظهورش با نام خداوند و همراه با خیر و برکات است.

امام رضا (ع) دست بر سر نهاد و به عنوان احترام برخاست و از خداوند متعال فرج حضرت ولى عصر (عج) را در خواست نمود.[1]


2. درباره فلسفه برخاستن و دست در سر گذاشتن، روایتی ذکر شده است که علت آن را هم بیان می کند، (البته خود این روایت دلیل و منبع برای اصل این کار هم می تواند باشد):
از امام صادق (ع) سؤال شد که چرا به هنگام شنیدن نام «قائم» لازم است برخیزیم؟
فرمود: براى آن حضرت غیبت طولانى است و این لقب یادآور دولت حقه آن حضرت و ابراز تأسف بر غربت او است. لذا آن حضرت از شدّت محبت و مرحمتى که به دوستانش دارد، به هر کسى که حضرتش را با این لقب یاد کند، نگاه محبت آمیز مىکند. از تجلیل و تعظیم آن حضرت است که هر بنده خاضعى در مقابل صاحب (عصر) خود، هنگامى که مولاى بزرگوارش به سوى او بنگرد از جاى برخیزد، پس باید برخیزد و تعجیل در امر فرج مولایش را از خداوند منان مسئلت بنماید.[2]
________________________________________
[1] . امینی نجفی، عبدالحسین احمد، الغدیر، ج 2، ص361، دارالکتب الاسلامیة، تهران؛ قمی، شیخ عباس، منتهى الآمال، باب چهاردهم، فصل ششم، ص1127، چاپخانه احمدی، چاپ نهم، 1377.
[2] . صافی گلپایگانی، لطف الله، منتخب الاثر، ص 640، مؤسسة السیدة المعصومة، 1419 قمری.