فردوسی حکیم بزرگ ایرانی که همه قبولش دارن میگه: که پیش زنان هرگز راز مگوی ، چو گویی ، سخن بازیابی به کوی ! . . . زنان را نباشد به جز یک هنر نشینند و زایند شیران نر ! . . .

ک شب رضا شاه سوار بر جيپ به طرف پادگانی میرفت، بين راه سربازی رو که يواشکي جيم شده بود و بعد ازعرق خوري های فراوون، مست و پاتیل، به پادگان بر میگشت رو سوار کرد! رضا شاه با لحني شوخ و برای آنکه از او حرف بکشد، به سرباز گفت: ناکس! معلومه کمی دمی به خُمره زدی؟ ... ... سرباز با افتخار گفت: برو بالا ... یعنی بیشتر رضا شاه: يه ليوان زدی؟ سرباز: برو... سرباز با افتخار گفت: برو بالا ... یعنی بیشتر رضا شاه: يه ليوان زدی؟ سرباز: برو بالا ! رضا شاه: یه چتول زدی؟ سرباز: برو بالا ! رضا شاه: يه بطر زدی؟ سرباز: بزن قدش ! بعد رضا شاه میگه: حالا ميدونی من کیم؟ سرباز کمي جا میخوره و میپرسه که: نکنه گروهبانی؟ رضا شاه: برو بالا ! سرباز: افسری؟ رضا شاه: برو بالا ! سرباز: تيمسار؟ رضا شاه: برو بالا ! سرباز: سردار سپه؟ رضا شاه: بزن قدش ! همینکه رضا شاه با اون دست میده، لرزش دستای سرباز رو احساس میکنه! ازش میپرسه : چیه؟ ترسیدي؟ سرباز: برو بالا ! رضا شاه: لرزیدی؟ سرباز: برو بالا ! رضا شاه: ر... دي؟ سرباز: بزن قدش!

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند<br> نه هر که آینه سازد سکندری داند<br><br> نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست کلاه داری و آیین سروری داند تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن که دوست خود روش بنده پروری داند غلام همت آن رند عافیت سوزم که در گداصفتی کیمیاگری داند وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند بباختم دل دیوانه و ندانستم که آدمی بچه‌ای شیوه پری داند هزار نکته باریکتر ز مو این جاست نه هر که سر بتراشد قلندری داند مدار نقطه بینش ز خال توست مرا که قدر گوهر یک دانه جوهری داند به قد و چهره هر آن کس که شاه خوبان شد جهان بگیرد اگر دادگستری داند ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه که لطف طبع و سخن گفتن دری داند

کاش می‏شد به شما رسید! خیابان‏ های شهرمان را به نامتان کرده‏اند، ولی من می‏گویم که جغرافیای جهان را بایدبه نام شما کردو وسعت آسمان و زمین را. دیری است زبان جز به نام شما نمی‏ چرخد. ما گم شده ایم در کوچه پس کوچه ‏های زمان. بر روی چشم ما، پرده ‏ای از خاک کشیده ‏اند؛ وگرنه شما را مرگی نیست، ما اسیران غربت خاکیم؛ ما را بیابید! پلاک زخمی تان را بر گردن گم‏شدگان رمل‏ های داغ گناه بیندازید؛ شاید پیدا شویم! شاید بوی خون به ناحق ریخته شما، ما را به سوی حق بکشاند؛ شاید فکه، نامی شود که رازهای مگو را به ما بیاموزد. ما را صدا کنید؛

دلم گرفته است از بي عفتي ها از بي غيرتي ها از تمام آنهائي كه اين دو روز دنيا را جدي گرفته اند دلم گرفته است از بي دردها آنهائي كه دردناكترين دردشان دير شدن سفر اروپاست و جلوتر از نوك بيني عمل كرده شان را نمي بينند *** دلم گرفته است از زناني كه عروسك اند نه عروس از زناني كه چون نقاشي درهم و برهم كودكي چهره هايشان رنگين است قرمز ، سياه ، بنفش ، قهوه اي ، آبي همه رنگ ها به غير از رنگ سبز خدا زناني كه محتاج اند محتاج به به و چه چه بيماردلان هرزه زناني كه به علت كمبود پارچه اندازه روسري هايشان از يك دستمال كاغذي تجاوز نمي كند با مانتوها و شلوارهائي كه آب رفته و تنگ و كوتاه شده كوتاهِ كوتاه به كوتاهي فكرشان و تنگ تنگ به تنگي زاويه ديدشان به جهان هستي تنگ اما نه به تنگي گودال قبر و اي كاش گودال قبر به يادمان بود دلم گرفته است از زنان مرفه بي دردي كه از سر بي پول!! در سرما و گرما جوراب ندارند! و صداي قهقه هايشان در خيابان صداي قهقة شيطان را به ياد مي آورد.........