#شیون #فومنی #گیلکی
اَمی ماران گیلکی دوعا کونید
گیلانِ لبظ خودایا صدا کونید
خوشانِ جی جاکی دستانِ ذرهَ
گیله تجربه مرهَ دوا کونید
دوشمنا نفرین و دوستانا دوعا
گوشت و ناخوناَ اَجور سیوا کونید
دمبتو ابریدی آسمان جیر
عروسهِ گریه مرهَ عزا کونید
پسرِه ... دُخترِه ... خانه مرداکهِ
خوشانِ جانَ ذرهَ فیدا کونید
نیشینید پینیک پاره سر تنایی
مرداکِ نیم تنه یاَ قبا کونید
عینهو بسوخته کوسر آدمان
هفت ساله کهنه جورفاَ پا کونید
فچمید وقتی کی آب واغوشتنهِ
آسمان کمراَ دولا کونید
همه تاَ سرده زمستان شبانهِ
موشاَ نقل میانی پیچا کونید
دیهاتِ کل کچلانَ اوسانید
نقلِ من ئی چکِ پادشا کونید
وختی که جوان اونه شین جاهیله
همساده کورکی یاَ کدخودا کونید
آفتابِ زال درون بج بنی وخت
فکر مشهد ذکر کربلا کونید
غریبهَ وقتی دینید بی کس و پوشت
بمیرم یادِ ایمام رضا کونید
نیبه هیچّی اوشانهِ ویرجا اویر
حقاَ حق گید ناحقا نیگا کونید
وختی دیلخور ج سال و زمانه اید
هاَچینهِ هیچّی ر کارِها کونید
دوکونید ئیشکورِ خوردهَ طبجَه
من نانم کو چشم اَمرهَ پا کونید
هرّه پیش وختی هوا خوشی کونهِ
کیشکاناَ دانه دهید بلا کونید
اُردیک وشلختاناَ هولی هولی
ئیشمارید ئی تا ئی تا بجا کونید
تا اَمی جنگلاَ اَربادار دره
غوله چمیایاَ دوشاب پلا کونید
اَمی ماران همه روز زندگی
مرگاَ رخشن گیریدی فنا کونید
دوتا پا دارید دوتام قرضاَ کنید
خانه کاروبارا روبرا کونید
روزی صدبار میریدی زندهَ بیدی
خوشانِ دیناَ اَجور ادا کونید
آشنا غورصه بیگانه دردسر
خوشاناَ صدجوری مبتلا کونید
نیشینید نماز سر روبه خودا
شیونم آخر پسر دوعا کونید
---------------------------------------------------------------------------------------------------
برگردان فارسی
مادران ما

مادرانمان به لهجه ی گیلکی دعا می کنند
و خدا را بهمان لهجه صدا می کنند
زخمهای دستانش را با تجارب
داروی گیاهی دوا می کنند

دشمن را نفرین و دوست را دعا
اینگونه گوشت را از ناخن جدا می کنند

در زیر آسمان ابر دلگرفته اند
گریه هایشان عروسی را عزا می کنند

بخاطر پسر و دختر و مرد خانه ی خود
جان شیرینشان را فدا می کنند
بر سر وصله پاره دوزی که تنهائی می نشینند
قبای مردخانه را کلاه می کنند
همچون آدمهای کوه نشین قحطی دیده
جوراب کهنه ی هفت ساله را بپا می کنند

بگاهی که برای برداشتن آب از چاه خم می شوند
کمر آسمان را میشکنند

جهالت كاري كرد كه پيرزن ايراني گاو خود را بفروشد كه مشرف مكه شود تا عرب از شتر به لامبورگيني و از چادر به برج رسد,و مردم ما سعادت را دو دستي به اعراب تقديم كنند تا شايد سعادت خويش را در دنياي ديگر يابند...........

از گیله مرد پرسیدم : علت ترس از تاریکی چیه ...

تاملی کرد و گفت : زمانی از تاریکی میترسیم که تنها باشیم درسته ؟

گفتم : خب بله ...

ادامه داد و گفت : هر کاری که ما انجام میدیم لقمه ای برای کشور وجوده ...

اگر کینه به دل بگیریم غذای شتر درون ،

اگر با زبونمون نیش و کنایه به این و اون بزنیم غذای مار درون ؛

اگر صرفا به فکر خور و خواب و شهوت باشیم غذای گاو درون ؛

اگر تعقل نکنیم و جهالت پیشه کنیم غذای خر درون ؛

اگر مسخره و استهزای دیگران رو تفریح خودمون قرار بدیم غذای میمون درون ،

اگر به ناحق خشم بگیریم و عصبانی باشیم به دل بگیریم غذای گرگ درون ،

اگر مکر و حیله کنیم غذای روباه درون رو تامین می کنیم .

و فقط و فقط اگر بفکر خدا باشیم و بخاطر او کار خوب انجام بدیم غذای فرشته درون رو تامین کردیم ...

در مورد سوالی که پرسیدی باید گفت : کاری که تنهایی با ما میکنه اینه که ما رو به پیله درون و به مملکت وجودی که ساختیم فرو میبره ، فکر میکنی با دیدن اینهمه حیوان وحشی که با دیدن مون به سمت ما حمله ور میشن و ندیدن اون فرشته ی دوست داشتنی چه حسی باید بهمون دست بده ...

بله دیدن چهره واقعی خودمونه که ما رو میترسونه ...

راستی از چشم برزخی چیزی شنیدی ؟

کور باد چشمانتان
ای نا مردمان
که پلک بر پلیدی و ریا
می بندید
اما بر عاشقی ها خیره
چشم می دوزید
و دهانی را
به یاوه گویی باز میکنید
که به وقت ظلم بسته ست
نفرین بر شما
که هزار آرزو را
هر روز
زنده بگور می کنید
در خاک جهالتتان ....

قرآن ! من شرمنده توام اگر از تو آواز مرگی ساخته ام که هر وقت در کوچه مان آوازت بلند میشود همه از هم میپرسند " چه کس مرده است؟ " چه غفلت بزرگی که می پنداریم خدا ترا برای مردگان ما نازل کرده است . قرآن ! من شرمنده توام اگر ترا از یک نسخه عملی به یک افسانه موزه نشین مبدل کرده ام . یکی ذوق میکند که ترا بر روی برنج نوشته،‌یکی ذوق میکند که ترا فرش کرده ،‌یکی ذوق میکند که ترابا طلا نوشته ،‌یکی به خود میبالد که ترا در کوچک ترین قطع ممکن منتشر کرده و ... ! آیا واقعا خدا ترا فرستاده تا موزه سازی کنیم ؟ قرآن ! من شرمنده توام اگر حتی آنان که ترا می خوانند و ترا می شنوند ،‌آنچنان به پایت می نشینند که خلایق به پای موسیقی های روزمره می نشینند . اگر چند آیه از ترا به یک نفس بخوانند مستمعین فریاد میزنند " احسنت ...! " گویی مسابقه نفس است ...قرآن !‌ من شرمنده توام اگر به یک فستیوال مبدل شده ای حفظ کردن تو با شماره صفحه ،‌خواندن تو آز آخر به اول ،‌یک معرفت است یا یک رکورد گیری؟ ای کاش آنان که ترا حفظ کرده اند ،‌حفظ کنی ، تا این چنین ترا اسباب مسابقات هوش نکنند .الباقی تو دیدگاه همین پست نوشتم