2-ديابت نوع 2

اين نوع ديابت، مهم‌ترين نوع و ((ديابت بزرگسالي)) معروف است. حدود 90% ديابتي‌ها دچار اين نوع ديابت هستند. در بدن اين افراد، ابتدا انسولين به اندازه كافي ترشح مي‌شود اما به عللي، مؤثر واقع نمي‌شود. اصولاً اختلال در پاسخ هورموني و مقاومت به انسولين عامل اصلي ايجاد ((هايپرگليسمي)) يا ((افزايش قند خون)) است.

معمولاً افراد زير ممكن است به ديابت نوع 2 مبتلا شوند:

- افراد بالاي 30 سال

- افرادي كه استعداد چاقي دارند.

- افرادي كه در خانواده درجه اول آنان ديابتي وجود دارد يا استعداد ابتلا به ديابت دارند.

- برخي خانم‌هاي باردار

- افرادي كه داراي فشار خون بالا هستند.

- افرادي كه از ميزان بالاي چربي خون برخوردارند.

در بسياري از افراد، علائم ديابت نوع 2 چندان مشهود نيست و يا اين كه بروز و پيشروي آن بسيار بطئي و كند است و به همين دليل تشخيص اين نوع ديابت غالباً دير هنگام صورت مي‌گيرد و متأسفانه اغلب اين ديابتي‌ها زماني به پزشك مراجعه مي‌كنند كه بسياري از ايشان دچار يكي از عوارض ديابت شده‌اند.

مهم‌ترين علائم ديابت نوع 2 عبارتند از:

1- تشنگي فراوان

2- تكرر ادرار

3- عصبي و بي‌حوصله بودن

4- اختلال در بينايي

5- بي‌حسي و يا مورمور شدن انگشتان

6- ايجاد زخم و دير بهبود يافتن زخم‌ها

ديابت نوع 2 اكثراً در ارتباط با درمان يك بيماري ديگر و يا هنگام يك آزمايش تصادفي تشخيص داده مي‌شود. اگر به ديابت نوع 2 مبتلا هستيد، بدانيد كه پايه اساسي درمان،‌ غير از آموزش، برنامه غذايي صحيح و فعاليت جسمي‌ (ورزش) است. در بعضي موارد، داروي خوراكي و يا تزريق انسولين نيز بخشي از درمان است. در هر حال، ((درمان ديابت نوع 2، كاهش وزن، رعايت تغذيه صحيح و ورزش است.))

ای کاش کمی بجای افسوس گذشته زمان حال خودمون رو درست کنیم

لایک شدید

مردی همسر و سه فرزندش را ترک کرد و در پی روزی خود و خانواده اش راهی سرزمینی دور شد... فرزندانش او را از صمیم قلب دوست داشتند و به او احترام می گذاشتند.

مدتی بعد ، پدر نامه ی اولش را به آن ها فرستاد. بچه ها آن را باز نکردند تا آنچه در آن بود بخوانند ، بلکه یکی یکی آن را در دست گرفته و بوسیدند و گفتند : این نامه از طرف عزیزترین کس ماست.

سپس بدون این که پاکت را باز کنند ، آن را در کیسه*ی مخملی قرار دادند ... هر چند وقت یکبار نامه را از کیسه درآورده و غبار رویش را پاک کرده و دوباره در کیسه می*گذاشتند... و با هر نامه ای که پدرشان می فرستاد همین کار را می کردند.

سال ها گذشت. پدر بازگشت، ولی به جز یکی از پسرانش کسی باقی نمانده بود، از او پرسید : مادرت کجاست ؟ پسر گفت : سخت بیمار شد و چون پولی برای درمانش نداشتیم، حالش وخیم تر شد و مرد.

پدر گفت : چرا ؟ مگر نامه ی اولم را باز نکردید ؟ برایتان در پاکت نامه پول زیادی فرستاده بودم! پسر گفت : نه . پدر پرسید : برادرت کجاست ؟ پسر گفت : بعد از فوت مادر کسی نبود که او را نصیحت کند ، او هم با دوستان ناباب آشنا شد و با آنان رفت .
پدر تعجب کرد و گفت : چرا؟ مگر نامه ای را که در آن از او خواستم از دوستان ناباب دوری گزیند ، نخواندید؟ پسر گفت :نه ... مرد گفت : خواهرت کجاست ؟ پسر گفت : با همان پسری که مدت ها خواستگارش بود ازدواج کرد الآن هم در زندگی با او بدبخت است. پدر با تأثر گفت : او هم نامه*ی من را نخواند که در آن نوشته بودم این پسر آبرودار و خوش نامی نیست و من با این ازدواج مخالفم ؟ پسر گفت : نه ...

به حال آن خانواده فکر کردم و این که چگونه از هم پاشید ، سپس چشمم به قرآن روی طاقچه افتاد که در قوطی مخملی زیبایی قرار داشت. وای بر من ...! رفتار من با كلام الله مثل رفتار آن بچه ها با نامه های پدرشان است! من هم قرآن را می*بندم و در کتابخانه ام می گذارم و آن را نمی خوانم و از آنچه در اوست ، سودی نمی برم، در حالی که تمام آن روش زندگی من است


.
.
.
ای کاش فکر می کردیم
.
.