سلام مصطفی هستم 32سالمه.
بخاطر آرامش وجدانم و اینکه شاید این متن ب دست امثال من برسه این متن رو مینویسم.
امیدوارم درسی باشه برای بقیه... چند سال پیش با پریسا آشنا شدم و چون دختر پاکی و معصومی بود بعد ازمشورت وتایید خانوادم باهم ازدواج کردیم. زندگی معمولی و آرومی داشتیم.بعداز دوسال کم کم هوس کردیم بچه دار بشیم. و من وقتی تصور میکردم بابا میشم تمام وجودم رو آرامش و یه حس خاص ک فقط بابا ها میتونن درک میکنن، فرا میگرفت. برادر و خواهرانم همه شون پسر داشتن. ولی من همیشه از خدامیخاستم بچم دخترباشه. باهمسرم توافق کردیم ک فقط یک بچه داشته باشیم و من از صمیم قلب آرزو میکردم بچمون دختر باشه. همسرم دوماه حامله بود ک باهم ب مشهد رفتیم و چون شوق و ذوق زیادی ب بچه داشتیم کلی لباس و عروسک خریدیم. پریسا بمن میگفت فقط از خدابخواه بچون سالم وصالح باشه. ولی من میخندیدم و میگفتم سالم باشه صالح باشه دختر باشه..... وقتی از مشهد اومدیم اتاق بچه رو تزیین و مرتب کردیم .گذشت وگذشت. پریسا 4ماهه حامله بود سونوگرافی رفت و دکتر گفت بچه تون سالمه و دختره... نمیتونم بیان کنم ولی خدارو بخاطر لطفش خیلی شکر کردیم. گذشت وگذشت.... من و پریسا بخاطر شرایطش رابطه زناشویی مستقیم نداشتیم.. ولی بخاطر روحیه پریسا و مخصوصا خودم نمیذاشتم رابطه جنسیمون سرد بشه.. متاسفانه ی کم اراده من سست شده بود. .یکروز ک با یکی از دوستام تو مغازه نشسته بودیم بهم پیشنهاد داد ک وقتیکه مادرش خونه نیس یکی از دوست دختراشو ببریم خونشون... منم شرایطم طوری بود ک دوستم بیشتر وسوسم میکرد...قبول کردم و ..... . گذشت... تا اینکه باز این کار و هر بار با یه خانم تکرار شد... دیگه احتیاجی نبود ک طرفه پریسا برم. از اینکارم لذت میبردم.. پریسا همش بمن کنایه میزد اما من جدی نمیگرفتم و میگفتم من منتظرم بچه مون بدنیا بیاد بعد رابطمون مثل سابق میشه. از صمیم قلب پریسا و بچه مون رو دوست میداشتم اما مثل کسی ک اعتیاد داره ب این کار وابسته شده بودم. اما اصلا فکرشو نمیکردم پریسا بمن شک کنه. پریسا هفت ماهه حامله بود ومن هی بیشتر تو لجنزاری ک بخودم درست کرده بودم غرق میشدم.ای کاش میشد ب گذشته بر میگشتم. ی شب ک عروسی دوست پریسا بود تصمیم گرفتم در نبود پریسا یکی از دخترها رو بیارم خونه.چند بار این کار رو قبلا انجام داده بودم.عصر پریسا بامن تماس گرفت و گفت با خواهرش ب آرایشگاه میره.منم ک فرصت رومناسب دیدم دختره رو ب خونمون آوردم ... حدودا یکساعت بعدش دختره رفت ومنم ک خیلی هول بودم ب پریسا زنگزدم هرچی زنگزدم جواب نداد. ب خواهرش زنگزدم اون گفت خبری از پریسا ندارم.دلواپس وعصبانی شدم. دوبار صدبار هزاربار زنگ زدم جواب نداد. داشتم دیوانه میشدم.شاید اگه حامله نبود بهش شک میکردم و دربارش فکرای بد میکردم. ساعت7شب بود.و خبری از پریسا نبود. کفشامو پوشیدم ک برم بیرون ک یکدفعه دیدم هر سه تا کفش پریسا سرجاشه.تعجب کردم.اومدم یکی یکی اتاق و آشپزخونه رو نگاه کردم .ترس تو دلم افتاد ک نکنه پریسا خونه بوده و همه چی رو دیده.. حمام و توالت رو هم نگاه کردم فقط تو کمد لباس نگاه نکرده بودم. در کمددیواری رو باز کردم..... پریسا توکمد بود اما انگار خودشو ب خواب زده. زبونم بند اومده بود نمیدونستم چی بگم ...گفتم تو اینجایی ؟؟ مگه آرایشگاه نبودی؟؟ جواب نداد... وقتی تکونش دادم ی دفعه افتاد.. لباسش غرقه ب خون بود.. پریسا رگ دستش رو زده بود..و من اصلا باورم نمیشد..او همه چی رو کامل دیده بود... وقتی اونو ب بیمارستان رسوندم او تموم کرده بود دکتر گفت بخاطر خونریزی شدید مادر و بچه هردو مردن...تموم دنیا بر سرم خراب شد هنوز همه از من میپرسن چرا..مگه چ مشکلی داشتید ک پریسا خودشو کشت و فکر بچه تو شکمش رو هم نکرد... ومن فقط نگاشون میکنم و حرفی ندارم بگم.بیمارستان دوتا جنازه تحویلم داد. حالم خییلی خرابه..ب کسی چیزی نگفتم و لی زندگی ک بعد از پریسا برام مونده از عذاب طناب داربدتره. بی اختیار ب اتاق دخترمون میرم و ساعتها زانو میزنم و اشک میریزم ومیشینم لباسها و عروسکها رو نگاه میکنم.برگه های سونو و آلبوم عکس تنها یادبودیه ک از پریسا و دخترم برام مونده. پریسا من اشتباه کردم اما این تقاصی نبود ک بخاطر یک لحظه لذت و نفهمی بخام پس بدم. تو حق زندگی داشتی. زندگی برای من تموم شده.پریسا فقط یک رویای کوتاه بود.بارها خواستم تیغ رو روی رگهام بکشم اما شهامتش رو ندارم. تیغی ک پریسا هفت بار رو دستاش کشیده بود...میخام برم اعتراف کنم اما برم چی بگم.؟؟ چی عوض میشه؟؟ پریسا برمیگرده؟؟ دخترم چی؟؟ یا امام رضا قول داده بودم ک دخترم بدنیا اومد سه تایی بیام پابوست.. پریسا خیلی ظالمی.. من صدبار گناه کردم بهت خیانت کردم اما تو یکبارب همیشه نابودم کردی.. هر روز سر خاکشون میرم.. ازشون معذرتخواهی میکنم..

وقتی به مناسبت هشتاد و سومین سالروز تولد محمدعلی فردین با محمدعلی کشاورز تماس گرفتم، او با این که بیمار بود نتوانست در مورد فردین سکوت کند و این چنین گفت: من شانس این را داشتم در فیلم «برزخی ها» به کارگردانی ایرج قادری در کنار آقای فردین و دیگر هنرمندانی همچون سعید راد، ناصر ملک مطیعی بازی کنم. با فردین که در یکی از روستاهای شهر شیراز بودم، واقعا دیدم که همه عوامل فیلم به او احترام می گذاشتد و فردین هم به آن ها محبت می کرد. باید در مورد فردین بگویم که ایشان هنرمند بسیار نجیب و والایی بود.
واقعیت این است که وی جزء یکی از بهترین بازیگران ایران است و او هیچ وقت نمی خواست خودش را مطرح کند و کاراکتر خودش را بدون هیچ ادعایی حفظ کرد. فردین در انسانیت و بزرگی درجه یک بود. در ضمن در این فیلم یادم هست خدابیامرز ایرج قادری را دو روز (در همان اوایل انقلاب) به تهران خواستند و نگذاشتند او کار کند. در این مدت سعید مطلبی کارگردانی را به عهده گرفت و بعد از این که قادری را آزاد کردند، از این بابت از او پوزش خواستند و ادامه فیلمبرداری با حضور ایرج قادری کارگردانی شد.
وقتی از کشاورز خواستم خاطره ای بگوید بلافاصله این خاطره را گفت: یادم می آید یکی از عوامل سینما برای من در مورد زنده یاد فردین گفت: روزی در خیابان مولوی غمگین قدم می زدم و با خودم در فکر فرو رفته بود، ناگهان دیدم فردین که در ماشین بود، مرا در پیاده رو خیابان دید و از ماشین پیاده شد، او احوال مرا جویا شد. به او گفتم: همسرم در بیمارستان بستری است و فرزندی در راه دارم، ولی هزینه بیمارستان و زایمان را ندارم. فردین با لبخندی به من گفت: برو تا ظهر به امید خدا درست می شود. من هم با دلی پر از ناراحتی ظهر به بیمارستان رفتم، بلافاصله دیدم همسرم زایمان کرده است، نوزاد را به همراه پاکتی برایم آوردند، ناگهان دیدم زنده یاد فردین در این پاکت برایم یک چک به مبلغ 50 هزار توامان که در قبل از انقلاب ارزش بسیاری داشت، گذاشته است و برای من نوشته این هدیه ای برای قدم نو رسیده است و مبارک باشد.
باید جوانان و بازیگران جدید امروز از اخلاق و مرام فردین سر مشق بگیرند، آن ها باید سعی کنند راه او را ادامه بدهند و همیشه در مورد چنین افراد والایی پرس و جو کنند. تشکر می کنم از شما که این وقت را به من دادید و در این مورد با من تماس گرفتید، امیدوارم موفق باشید.

جز انتخابهای خوبمه برا همسرم خیلی دوست دارم

ﻣﻦ ﻓﻠﺞ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻣﯿﺪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺷﺶ
ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺍﯾﺪﺯ ﺩﺍﺭﻡ
ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﺁﺯﻣﺎﯾﺶ ﺁﺧﺮﻡ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺩﯾﺎﺑﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﺎﻣﻼ ﺩﭘﺮﺱ ﺷﺪﻡ
ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ
.
.
.
ﮐﻔﺶ ﺗﻦ ﺗﺎﮎ ﺧﺮﯾﺪﻡ |:
ﺩﯾﮕﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﺪﺯ ﻭ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﯿﺲ . ﺗﺎﺯﻩ ﻗﺮﺍﺭﻩ ﺗﻮﯼ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ ﺩﻭﯼ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻫﻢ
ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ
ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺗﺎﮎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ
ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﺭﻭ ﺷﺪﻩ؛
ﺩﺭﺱ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻡ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﻩ،
ﺍﺧﻼﻕ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺏ ﺷﺪﻩ،
ﺳﻮﺭﺍﺥ ﻻﯾﻪ ﺍﻭﺯﻭﻥ ﮐﻮﭼﯿﮑﺘﺮ ﺷﺪﻩ،
ﺩﯾﮕﻪ ﺷﺎﻣﭙﻮ ﭼﺸﻤﻤﻮ ﻧﻤﯿﺴﻮﺯﻭﻧﻪ،
ﺗﺎﺯﻩ ﭘﻮﺳﺘﻤﻢ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ،
ﺁﻧﺘﻦ ﺩﻫﯽ ﮔﻮﺷﯿﻤﻢ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﺪﻩ،
ﺳﺮﻋﺖ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺘﻤﻢ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ..م,
ﺑﺎﺑﺎﻡ ﮐﻮﻟﺮ ﺭﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﻤﯿﮑﻨه
ﺍﻧﮕﺸﺖ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﭘﺎﻡ ﺏ ﻣﯿﺰ ﻣﺒﻞ ﮔﯿﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ

: )))))))

اینو راست میگه من مسئولم وقبول کردم وقتی خونه خریدم دوتا امضا زدم
ماشین دوتا شرکت سه تا
برا همسرم 36 تا پس باید محکم باشه اعتقادم نسبت به دوست داشتنش و کیفیت مردونگیم

خرزوو خان

من” دوشیزه مکرمه” هستم، وقتی زن ها روی سرم قند می سابند و
همزمان قند توی دلم آب می شود.

============ ========= =====

من “مرحومه مغفوره” هستم، وقتی زیر یک سنگ سیاه گرانیت قشنگ

خوابیده ام و احتمالاً هیچ خوابی نمی بینم.

============ ========= ========= =

من “والده مکرمه” هستم، وقتی اعضای هیات مدیره شرکت پسرم برای

خودشیرینی 20 آگهی تسلیت در 20 روزنامه معتبر چاپ می کنند.

============ ========= ========= ===

من “همسری مهربان و مادری فداکار” هستم، وقتی شوهرم برای اثبات

وفاداری اش البته تا چهلم- آگهی وفات مرا در صفحه اول پرتیراژترین روزنامه

شهر به چاپ می رساند.

============ ========= ========= ===

من “زوجه” هستم، وقتی شوهرم پس از چهار سال و دو ماه و سه روز به

حکم قاضی دادگاه خانواده قبول می کند به من و دختر شش ساله ام

ماهیانه فقط بیست و پنج هزار تومان ، بدهد.

============ ========= ========= ===

من “سرپرست خانوار” هستم، وقتی شوهرم چهار سال پیش با کامیون

قراضه اش از گردنه حیران رد نشد و برای همیشه در ته دره خوابید.

============ ========= ========= ===

من “خوشگله” هستم، وقتی پسرهای جوان محله زیر تیر چراغ برق

وقت شان را بیهوده می گذرانند.

============ ========= ========= ===

من “مجید” هستم، وقتی در ایستگاه چراغ برق، اتوبوس خط واحد می ایستد

و شوهرم مرا از پیاده رو مقابل صدا می زند.

============ ========= ========= ===

من “ضعیفه” هستم، وقتی ریش سفیدهای فامیل می خواهند از برادر بزرگم

حق ارثم را بگیرند.

============ ========= ========= ===

من “بی بی” هستم، وقتی تبدیل به یک شیء آرکائیک می شوم و نوه و

نتیجه هایم تیک تیک از من عکس می گیرند.

============ ========= ========= ===

من “مامی” هستم، وقتی دختر نوجوانم در جشن تولد دوستش دروغ پردازی

می کند.

============ ========= ========= ===

من”مادر” هستم، وقتی مورد شماتت همسرم قرار می گیرم چون آن روز به

یک مهمانی زنانه رفته بودم و غذای بچه ها را درست نکرده بودم.

============ ========= ========= ===

من “زنیکه” هستم، وقتی مرد همسایه، تذکرم را در خصوص درست گذاشتن

ماشینش در پارکینگ می شنود.

============ ========= ========= ===

من”مامانی” هستم، وقتی بچه هایم خرم می کنند تا خلاف هایشان را به

پدرشان نگویم.

============ ========= ========= ===

من “ننه” هستم، وقتی شلیته می پوشم و چارقدم را با سنجاق زیر گلویم

محکم می کنم و نوه ام خجالت می کشد به دوستانش بگوید من مادربزرگش

هستم… به آنها می گوید من خدمتکار پیر مادرش هستم.

============ ========= ========= ===

من “یک کدبانوی تمام عیار” هستم، وقتی شوهرم آروغ های بودار می زند و

کمربندش را روی شکم برآمده اش جابه جا می کند.

============ ========= ========= ===

من “بانو” هستم، وقتی از مرز پنجاه سالگی گذشته ام و هیچ مردی دلش

نمی خواهد وقتش را با من تلف بکند.

============ ========= ========= ===

من در ماه اول عروسی ام؛ “خانم کوچولو، عروسک، ملوسک، خانمی،

عزیزم،عشق من، پیشی، قشنگم، عسلم، ویتامین و….” هستم.

============ ========= ========= ===

من در فریادهای شبانه شوهرم، وقتی دیر به خانه می آید، چند تار موی زنانه

روی یقه کتش است و دهانش بوی سگ مرده می دهد، “سلیطه” هستم.

============ ========= ========= ===

من در محاوره ی دیرپای این کهن بوم ؛ “دلیله محتاله، نفس محیله مکاره،

مار، ابلیس، شجره مثمره، اثیری، لکاته و…..” هستم.

============ ========= ========= ===

دامادم به من “وروره جادو” می گوید.

============ ========= ========= ===

حاج آقا مرا “والده” آقا مصطفی صدا می زند.

============ ========= ========= ===

من” مادر فولادزره” هستم، وقتی بر سر حقوقم با این و آن می جنگم.

============ ========= ========= ===

مادرم مرا به خان روستا “کنیز” شما معرفی می کند.