گــــــــاه می توانــــــــ تمامـــــــــ زندگیــــــ را در اغوشـــــــــ گرفتــــــــ اگــــــــــــــــــ ــــ ــ ـــــــــــــــــر تمامـــــــ زندگیتـــــــــــــ یکـــــــ نفــــــ ــــ ـــــــر باشـــــــــــــد..

بین خودمان بماند.....

حس میکنم دنیا خالیست

مگر تو چند نفر بودی.....؟؟

لعنتی دوست داشتنی...

جای خالیت پر رنگ تر شده .....این روز ها

همه را امتحان کردهام..

دوستان جدید..

نه
فایده ای ندارد ....

دل من این حرفها را نمیفهمد

فقط اغوش تورا می خواهد

برگرد....!!

رسیدم به اون جایی که!!!

باید گفت از یه جایی به بعد...

ﺍﺯ ﯾﻪ ﺟﺎﯼ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ

ﺩﯾﮕﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺮﺍﺕ ﺑﯽ معنی ﻣﯿﺸﻪ
ﺩﯾﮕﻪ ﺩﻭﺭ ﻫﻤﯽ ها ﻟﺬﺕ ﻗﺒﻞ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺭﻩ
دیگه ذوقی برای تیپ زدن نداری
دیگه شیطنت گل نمیکنه
ﺩﯾﮕﻪ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ﭼﺸﻤﺖ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﻩ
ﺩﯾﮕﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﺕ ﺭﺩ ﻣﯿﺸﻪ

ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺬﺍﺑﻪ ﻧﮕﺎﺵ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ

ﺩﯾﮕﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﺪﺍﺭﯼ
ﺩﯾﮕﻪ ﺣﺘﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﭘﺎﺗﻮﻕ ﻫﺎﯼ ﻗﺪﯾﻤﺖ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﯼ
ﺍﺯ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﺷﻠﻮﻍ ﺯﻭﺩ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﯽ
ﺩﯾﮕﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﻟﺖ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﺭﻭ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ
ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﮐﻞ ﺯﻧﺪﮔﯿﺖ ﺑﺎ ﺍﻭﻥ ﺑﺎﺷﻪ
ﺑﺎ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﺵ ﺧﻮﺍﺑﺖ ﺑﺒﺮﻩ
ﺑﺎ ﺍﺱ ﺍﻡ ﺍﺳﺶ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﯽ
با اغوشش مطمن بشی
با حرفاش دلت قرص
ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻮﺍ ﺑﺎﺭﻭﻧﯽ شد،ﺑﯿﺎﺩ ﺩﻣﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﺖ
ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﻮﺳﺖ ﮐﻨﻪ
بی هوا ازت عکس بگیره
ﺩﯾﮕﻪ قلبت فقط اونو میخواد
ﻓﻘﻂ ﯾﮑﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ
ﺍﻭﻥ ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﺻﻪ
ﺑﺮﺍﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﺍﻭﻥ ﺁﺩﻡ ﺧﺎﺹ ﺩﯾﮕﻪ ﺭﻓﺘﻪ
ﺩﯾﮕﻪ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﮔﯿﺸﻮﻥ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﻪ ﻃﺮﺯ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﻫﻢ ﺩﻟﺖ ﺑﺮﺍﺵ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ

ﻭﻟﯽ ﻣﯿﺪﻭﻧﯽ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﯼ ﺳﻤﺘﺶ باز همون داستان....

دیـــگه فقط اینو میگم...

غمگینم همانندِ

مادر پيري كه هر روز صبح تا غروب كنار در ميشينه

به اميد اومدن فرزندش و شب،

تنها پرستار خانه سالمندان به سراغش مياد

تا اونو به اتاقش برگردونه

به سلامتی مادرا، که همیشه قلبشون سنگ صبور بود،
نگاهشون دریای محبت،
دستشون راه آسمونو بهمون نشون میداد،
گرچه حالا این سختی کشیده های زندگی همه بدنشون درده و پرن از حرفای نگفته... هنوز سر گذاشتن روی سینه شون یعنی رهایی از هر غمی.. یعنی رسیدن به آرامش مطلق.. چیزی مثه اغوش خدا روی زمین...

دست در دست شبم

و شانه هایم زیر بار سنگین سکوت

و موج اشک در چشمانم پیدا

نقاشی ام ترکیبی است

با رنگ سیاه شب

سایه ی تنهایی ام بر اب است

و صدای تپش درد من می اید

ساحل امشب تنهاست

و ماه در اغوش سحر میخوابد

تا انتهای نگاه خواب را میخوانم

اه..که چه تلخ است این خواب

و چه سخت است امشب

گل نیلوفر در لجن زار غم است

و لبخند ابی بر لبانش پیداست

تصویر خاموشی بر چشمانم

یادش بخیر...

آنروز در باران آمدی و دست های سرد مرا گرفتی

و بدن بی جان مرا در اغوش گرمت نوازش کردی

کاش میشد آنروزها دوباره تکرار شود

جاده رابه اغوش می کشم

باچمدانی ازبی خیالی ها

پابه پای باران

قصد

دریامی کنم

می داندآفتاب

چمدانم

پرازنت هایی ست

که غرق درباران می شود.

#برگ_خزان #بانو_مرضیه

به‌رهی دیدم برگ خزان پژمرده ز بیداد زمان کز شاخه جدا بود
....................
چو زگلشن روکرده نهان در رهگذرش بادخزان چـون پیک بلا بود
....................
ای برگ ستمدیدة پاییزی ...... آخر تو زگلشن زچه بگریزی ......
روزی تو هماغوش گلی بودی ...... دلداده ومدهوش گلی بودی
....................
ای عاشق شیدا دلـــدادة رســوا گویمت چرا فسرده‌ام
....................
درگل ، نه صفایی باشد نه وفایی جزستم ز وی نبرده‌ام ......
خار غمش در دل بنشاندم در ره او من جان بفشاندم
تا شد نوگل گلشن و زیب چمن
....................
رفت آن گل من از دست با خار و خسی پیوست
من ماندم و صد خارستم وین پیکر بی‌جان
ای‌ تازه‌گل‌گلشن پژمرده شوی چون من
هربرگ توافتد به‌رهی پژمرده ولرزان
....................

#امواج #زندگی حتی اگه تو را به #ته #دریا میبرد
با #اغوش #باز پذیرا باش!

ان #ماهی که همیشه بر سطح #اب میبینی
#مرده است.