با این اوصاف خیلی وقته مردم

تخصصتو عشق است....

یکی از دردناک ترین اتفاقات زندگی ایرج قادری، مرگ پسرش تورج بوده. فاجعه ای که به قول تهمینه اطمینان مقدم همسر ایرج قادری کمر او را می شکند و ایرج قادری تا چندین سال پیراهن سیاه می پوشد.

مرگ تورج کوهی از درد بود که همیشه روی شانه های ایرج قادری قرار داشت و هر وقت اسم پسرش می آمد اشک در چشمانش حلقه می بست.
ایرج قادری درباره روز درگذشت پسرش می گفت: با تهمینه در دفترم بودیم که تلفن زنگ زد. قرار بود تهمینه به آمریکا برود و به تورج سر بزند. تلفن دفترم زنگ خورد. گوشی را که برداشتم یکی از دوستان تورج پشت خط بود که از آمریکا زنگ می زد. آنچه که نباید می شنیدم را گفت. فقط شکستم و خورد شدم. بعد فریاد کشیدم. از ته دل فریاد می زدم و به تمام هستی ناسزا می گفتم. فکر می کنم یکی دو ساعت بیشتر نگذشته بود که ناصر ملک مطیعی و فردین آمدند پیشم. در حال خودم نبودم. یادم هست که خبر خیلی زود به مردم هم رسیده بود و جمعیت زیادی مقابل دفتر جمع شده بودند.
تهمینه اطمینان مقدم همسر ایرج قادری درباره این اتفاق غم انگیز می گوید: فوت پسرمان کمر ایرج را شکست و بزرگترین ضربه زندگی من و ایرج بود. من به طور کلی آدم مقاومی هستم. هیچ کسی در ختم مادرم، پدرم و حتی برادر جوانم گریه من را ندید. فقط فوت پسرم بود که ضربه بزرگی به من زد. وقتی هم که آمدند به من قرص اعصاب بدهند گفتم نمی خورم، یا می مانم یا می میرم. در همه زندگی ام هم همین کار را کردم.
او در ادامه تعریف می کند: تورج را برای ادامه تحصیل به آمریکا فرستاده بودم. در دانشگاهی در اورگان قبول شده بود. تورج متولد 1333 بود. تافلش را قبول شد و مشغول تحصیل در رشته پزشکی شد. تمام تقدیر نامه هایی که آنجا در دانشگاه گرفته را هم هنوز دارم. در دانشگاه u s c کالیفرنیا برای پزشکی قبول شد. گزارش پلیس از سانحه مرگش را هم هنوز دارم. تورج با سه نفر از دوستانش با اتومبیل از دانشگاه می آمدند که در جاده به گارد کنار جاده می خورند و ماشین به داخل پرتگاه سقوط می کند و فقط تورج می میرد و بقیه بچه ها سالم می مانند. همان روز من در تهران رفته بودم به سفارت امریکا و یک ویزای 4 ساله به من داده بودند. اومدم دفتر پیش ایرج که به او خبر بدهم تا او هم اقدام کند و برای دیدن تورج به آمریکا برویم. همانجا در دفتر بودم که تلفن زنگ زد. استاد تورج از آمریکا بود. گفت که یک چنین اتفاقی افتاده و تورج فوت کرده. من نشستم. ایرج حال من را که دید سمت من آمد و گفتم که چه اتفاقی افتاده. همان موقع نصف عمر ایرج رفت. پرپر شد. ایرج از این اتفاق به بعد وابستگی اش به من چندین برابر شد تا حدی که دیگر بیشتر مثل بچه ام دوستش داشتم تا این که بگویم شوهرم است و دوستش دارم.
آن سال ها بیشتر به ایرج سخت گذشت. چون در آن دوران از هم فاصله داشتیم. ما از روی تاریخ خیلی زود به هم بازگشتیم، و دوباره ازدواج کردیم اما طول کشید تا زندگی مشترکمان به طور کامل شروع شود. هفته ای سه چهار روز با هم بودیم اما یک مدتی زمان برد تا قبول کنم. وقتی تو نمی دانی باید قبول کنی که آن کاری که من می دانم انجام بدهی. ایرج وقتی به این مساله رضایت داد و خودش فهمید که اشتباه کرده و باید در یک سری از مسایل آنچه که می می دانم را انجام بدهد دوباره زندگی مان از سر گرفت که البته در این بین بچه مان را هم از دست دادیم. خیلی دوران سختی بود. تورج نه که چون پسر من بود خوب بود. یک انسان متفاوت بود. ادب، احترام و هر چه که فکرش را بکنید در این پسر بود. مدرسه اندیشه درس می خواند، تمام نشان های ورزش و humanity و تقدیر نامه های مختلف از مدرسه گرفته بود.
نامه استادش در آمریکا را اگر بخوانید گریه می کنید. همه کارهای تدفینش در آمریکا را هم استادش انجام داد. گفتم: من جنازه بچه م را به ایران نمیارم. با ایرج رفتیم آمریکا و ایرج آنجا کنار قبر تورج دو تا قبر برای من و خودش خرید.

به دلم خیلی نشست متنت....

سلام و درود خدا بر آنهایی که در عزای سالار شهیدان گریه می‌کنند.
متأسفانه در برخی مجالس عزاداری و نحوه تعزیه‌گردانی و مجلس سینه‌زنی سنتی سالار و سرور شهیدان امام حسین علیه‌السلام بیشتر به یک مجلس گردانی ظاهری تبدیل می‌شود و بیم آن می‌رود که دل‌های پاک و باصفای آن عزیزان از درونی کردن شعائر و ارزش‌های عاشورایی فاصله بگیرد و بیشتر روبنایی شود، به گونه‌ای که فقط به ریتم آهنگ و هارمونی نوحه توجه شود تا به عمق مصیبت و دل‌سوختگی و پاک‌باختگی در آن.
این تذکر از باب تکریم شعائر روضه امام حسین (ع) و مجالس، به دور از هرگونه تعریض و خدای‌ناکرده تردید در نیت دل‌سوختگان حسینی گفته می‌شود تا در آن گوشه چشمی از حضرت اباعبدالله و ولی‌عصر روحی فدا بر دل‌های سوخته ما نیز بشود. در مقام نماد شناسی نام مبارک امام حسین علیه‌السلام تبدیل به حوسین می‌شود؛ تا همه‌چیز تحت‌الشعاع هروله‌ها وحوسین حوسین‌های تأمل برانگیز شود!
تفاوت‌های «حسین» و «حوسین»
1- حسین علیه‌السلام یکی بیشتر نیست، امام حوسین‌ها متفاوت است و حوسین این مداح با حوسین آن مداح فرق می‌کند.
۲- یاران حسین علیه‌السلام او را بنده خدا می‌دانند، ولی یاران حوسین فریاد حوسین اللهی سر می‌دهند.
۳- حسین علیه‌السلام نماز را در بحبوحه جنگ در اول وقت به‌جای می‌آورد، اما حوسین نماز صبح را فدای مجالس شبانه می‌کند.
۴- درد حسین علیه‌السلام درد دین و شرافت انسانی بود، اما همه مشکل حوسین عطش و سیراب کردن بستگانش بود.
۵- ظهر عاشورا در مجلس حسین علیه‌السلام صدای الله‌اکبر و حی علی الصلوه به گوش می‌رسد، اما در مجلس حوسین فریاد حوسین حوسین به جنگ اذان می رود.
۶- حسین علیه‌السلام را باید از مطهری‌ها شناخت، اما حوسین را در لابه‌لای آواز ناعالمان و ناعارفان باید جست.
۷- حسین علیه‌السلام برای تمام سال زنده است و الگویی برای هر لحظه زندگی ماست، اما حوسین فقط ده روز سال جلوه می‌کند و بقیه سال بهانه‌ای است برای دور هم جمع شدن دوستان.
۸- دوستان حسین علیه‌السلام ناخودآگاه خون گریه می‌کنند اما دوستان حوسین خودآگاه خودزنی و مجلس‌گرمی می‌کنند و هر کس کبودی صورت و سینه‌اش بیشتر باشد مقرب‌تر است.
۹- حسین علیه‌السلام برای گفتن حرف خود به چیزی نیاز ندارد اما حوسین به طبل و بوق و کرنا و سبک پاپ نیاز دارد.
۱۰- در مجلس حسین علیه‌السلام رسیدن به معرفت مهم است، اما در مجلس حوسین ترتیب صف‌ها و ریتم نوحه و بالا و پایین پریدن‌ها.
۱۱- حرارت حسین علیه‌السلام هرگز در دل‌ها سرد نمی‌شود، اما حرارت حوسین بعد از یک شور زدن سرد می‌شود.
۱۲- عاصیان و گنه‌کاران برای شفاعت و توبه به مجلس حسین علیه‌السلام می‌روند، اما در مجلس حوسین برای مجلس گردانی و ندانسته گاهی با مزاحمت برای دیگران و آلودگی به گناه.
۱۳- حسینی‌ها قبولی را به اطاعت از خدا و خلوص نیت و پاکی دل می‌دانند، اما حوسینی‌ها می گویند: هر چه می‌خواهد دل تنگت بکن فقط یا حوسین فراموش نشود.
عزیزان آنکه در کربلای ۶۱ هجری به شهادت رسید امام حسین (ع) بود نه حوسین!
منبع: شیعه آنلاین