سر از کار چشمات
کسی در نیاورد
که هر کی تو رو خواست
یه روزی بد آورد
گناهی ندارم ولی قسمت اینه که
چشمای کورم به راهت بشینه
هنوزم زمستون به یادت
بهاره تو قلبم کسی جز تو جایی نداره
صدای دلم ساز ناسازگاره
سکوتم به جز تو صدایی نداره
تو خواب و خیالم همش

پدر در حال رد شدن از کنار اتاق خواب پسرش بود، با تعجب دید که تخت خواب کاملاً مرتب و همه چیز جمع و جور شده. یک پاکت هم به روی بالش گذاشته شده و روش نوشته بود «پدر». پدر با بدترین پیش داوری های ذهنی پاکت رو باز کرد و با دستان لرزان نامه رو خوند:

پدر عزیزم،

با اندوه و افسوس فراوان برایت می نویسم. من مجبور بودم با دوست دختر جدیدم فرار کنم، چون می خواستم جلوی رویارویی با مادر و تو را بگیرم.

من احساسات واقعی رو با (اس تاکی) پیدا کردم ،او واقعا معرکه است ،اما می دونستم که تو اون رو نخواهی پذیرفت، به خاطر تیزبینی هاش، خالکوبی هاش ، لباسهای تنگ موتور سواریش و به خاطر اینکه سنش از من خیلی بیشتره. اما فقط احساسات نیست، پدر. اون حامله است !!! ( اس تا کی) به من گفت ما می تونیم شاد و خوشبخت بشیم.

.

اون یک تریلی توی جنگل داره و کلی هیزم برای تمام زمستون.

ما یک رؤیای مشترک داریم برای داشتن تعداد زیادی بچه.

(اس تا کی)چشمان من رو بروی حقیقت باز کرد که ماریجوانا واقعا به کسی صدمه نمی زنه .

ما اون رو برای خودمون می کاریم،

و برای تجارت با کمک آدمای دیگه ای که توی مزرعه هستن،

برای تمام کوکائینها و اکستازیهایی که می خواهیم.

در ضمن، دعا می کنیم که علم بتونه درمانی برای ایدز پیدا کنه،

و (اس تاکی) بهتره بشه.

اون لیاقتش رو داره. نگران نباش پدر، من ۱۵ سالمه، و می دونم چطور از خودم مراقبت کنم. یک روز، مطمئنم که برای دیدارتون بر می گردیم، اونوقت تو می تونی نوه های زیادت رو ببینی.
با عشق،

پسرت، John
صبر کنید اصل کاری پاورقی نامه است :

پاورقی:

پدر، هیچ کدوم از جریانات بالا واقعی نیست،من بالا هستم تو خونه ( تامی) ،فقط می خواستم بهت یاد آوری کنم که در دنیای چیزهای بدتری هم هست نسبت به کار نامه مدرسه که روی میزمه،

دوست دارم! هروقت برای امدن به خونه امن بود ،بهم یه زنگ بزن

#در_حسرت_ماه

#چارتار



سر بزار روی شونه هام تا بگم آروم از غصه هام

تا بگم چی امد به سرم ، رفت چرا نازنین دلبرم

عیش و شراب و مستی کار ما بود

عشق و خدا و هستی یار ما بود

اما شد رنگ زمستون نو بهار ما

بزم مهر و جنون در دل به پا بود

سینه لبریزه از شور از وفا بود

اما غم آمد به قلبم ای خدا چرا

سوختم ، سوختم من از غم دل او پی یار دیگری بود

که عمر رویای من به سر رسید

باختم ، باختم من به او همه عمر دلدادگی رو

که غربت به خانه ام سرک کشید

خسته ام از دست روزگار، آسمون تو هم با من ببار

چشم من مونده خیره به راه ، من شبم

در حسرت ماه

عیش و شراب و مستی کار ما بود

عشق و خدا و هستی یار ما بود

اما شد رنگ زمستون نو بهار ما

بزم مهر و جنون در دل به پا بود
سینه لبریزه از شور از وفا بود
اما غم آمد به قلبم ای خدا چرا

سوختم ، سوختم من از غم دل او پی یار دیگری بود

که عمر رویای من به سر رسید

باختم ، باختم من به او همه عمر دلدادگی رو

که غربت به خانه ام سرک کشید

سوختم ، سوختم من از غم دل او پی یار دیگری بود

که عمر رویای من به سر رسید

باختم ، باختم من به او همه عمر دلدادگی رو

که غربت به خانه ام سرک کشید

نمیدیدم انگاری کور شدم
فاصله دوستام ازم دور شدن
اصن نمیشنیدم که بخوام گوش کنم
کنترل نداشتم رو خودم
انگار دو نفر بودم ، باخودم قهر بودم
هیشکی مهم نبود ، فقط اونو بخندونم
از خوشحالی من شادمه زیادی
واسه خودم ساختم یه آدمه خیالی
باهمه دوستام بحث هر دفعه سر این
گذاشتم اختیارش هر شب همه چی
بردمش بالا تو کلم منه گیج
بعدشم خودم دستم بش نرسید
آسمون آبیمو غلبه کرد
خبر بد ازین شبح محو
مثه نفس گرم
تو زمستون غیب شد بر نگشت بقله من

عاشــــــــق یه زندونیه یه زندونیه
با اینکه در زندانش بازه میخواد عاشق باشه
گیج و گمه توی خوابش دائم
خبر نداشتی دنیا کجاس
قدم برداشت افتاد تو چاه

عشق یه طرفه ، رودخونه
چشام خسته و قرمز از خون پره
دورم خاکستر سیگار دود شده
داغون چپیدم تو خونه
مثه روزای تلخم که گفتم در گوشت
صدامو گوش کن ببین چقدر درد توشه
هر کی اومد اشک.شونشو خیس کرد
صورتو تا دید فهمید روحمو ****
دربو داغون پشیمون از دعوا با اون
جلو چشام عکس شبام با اون
دیگه قرمز نیس گیلاس شرابامون
چشمام خیره به ماه الان
کبوتری بدون بال پرواز
اشکای زیاد که از چش پاشید
چطور میتونی انقد سنگدل باشی؟

عاشــــــــق یه زندونیه یه زندونیه
با اینکه در زندانش بازه میخواد عاشق باشه
گیج و گمه توی خوابش دائم
خبر نداشتی دنیا کجاس
قدم ورداشت افتاد تو چاه
...

سلامتی اون مردایی که از پل نامردی رد نمی شن ولی تو دریای مردی غرق می شن .

سلامتی زنجیر که صد سال زیر برف و بارون می مونه ، زنگ می زنه ، می پوسه ولی از هم جدا نمیشه ...

سلامتی دریا که هزاری طوفانی میشه ولی ماهیاشو دور نمی ریزه ...

سلامتی سنگای بزرگ رودخونه که هوای سنگریزه ها رو دارن ...

سلامتی بچه های جنوب شهر ... چرا که بچه های جنوب شهر چشم سفید ندارن ، موسفیدا رو دارن ... موسفیدا رو ، بزرگا رو دارن ، ستون دارن ، قوت قلب دارن ، همه چی دارن ...

سلامتی اون باغبونی که زمستونشو بیشتر از بهارش دوس داره

سلامتی اونایی که میرن تو باغ ، گلا رو بو می کنن لگد نمی کنن

سلامتی و نجات همه ی زندونیا ، زندونیای بی ملاقاتی ، اونایی که به جرم دیوونگی تو امین آبادن ...

سلامتی اون کسانی که زر ندارن ، زور ندارن ، پول ندارن ، پارتی ندارن ، کس و کار ندارن ، بی کس و کارن ، یقه چرکی اند ، پا برهنه اند ، مقوا خوابند ، پارک خوابند ، شب پیرهنو می شورن و صبح تنشون می کنن ...

میگن عشقست مستی و مستی و راستی

هرگز نمیر مادر ...

امان از بی مادری ...

رفیق بی کلک مادر ... دوست بهتر از دوست ، مادر ....

اول و آخر ، مادر ...

کوه رنج ..... پدر

با جی افم تو پارک نشسته بودیم یهو گفت لبو میخوام بهش گفتم لبو دوست داری گفت اره خیلی منم رفتم براش لبووو خریدم خدایی تو زمستون میچسبه (اره فکر نکن ما از اوناشیم)

ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻋﮑﺴﺎﯼ ﺩﻭﺭﻩ ﺩﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﯼ
ﮐﻪ ﺩﻭﺱ ﺩﺍﺭﯾﻨﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻨﯿﻦ!

ﺑﺬﺍﺭﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮﺧﻮﺑﯽ ﺍﺯﺵ ﺗﻮ ﺫﻫﻨﺘﻮﻥ ﺑﻤﻮﻧﻪ!! ))

ﻻﻣﺼﺐ ﺍﺑﺮﻭﻫﺎﺷﻮﻥ ﺣﮑﻢ ﻫﺪﺑﻨﺪﻭ ﺩﺍﺭﻩ

ﮐﻪﺯﻣﺴﺘﻮﻥ ﺳﯿﻨﻮﺯﯾﺖ ﻧﮕﯿﺮﻥ،

ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺗﻪ ﺭﻳش ﻮ ﺳﻴﺒﻴﻞ ﻫﻢ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺷﺪﻩ |:

#باور #خالی

من از آغازِ این پایان رو سقفِ غصه آوارام
یکی امشب تموم میشه توی چشمای بیدارم
مثِ یه کوچه ی بن بست تهِ این قصه میمیرم
ولی آینده ی دردو روی این صفحه میچینم

مثِ یه بهمنِ سنگین پر از زخمِ زمستونم
به ظاهر سالمم از تو خراب و خرد و داغونم
دارم آهسته تن میدم به این دردای اجباری
یه زخمی رو تنم مونده مثِ زخمی که تو داری
***
از این شبهای طولانی دیگه راهی به فردا نیست
تو میدونی که درمونی برای زخمِ دردا نیست
من و تو فکرِ هم نیستیم همیشه قصه این بوده
میون اینهمه تنها دروغی بدتر از ما نیست
***
نمونده راهِ آغازی کنارِ تابلوهای ایست
من از آخر شروع میشم که اینجا ابتدایی نیست
دلا زخمیه پاییزن بهار از قلبِ ما رفته
نشسته سایه ی وحشت توی هر روزِ این هفته

به امروز اکتفا کردیم که امیدی به فردا نیست
ببین تصویری جز دیوار از این پنجره پیدا نیست
تمومِ باورم پر شد از این تصویرِ پوشالی
که قابِ لحظه های من شده از باورم خالی
***
سکوت ما رضایت نیست تو میدونی که اجباره
تو میدونی که این کابوس، شبِ این قصه بیداره
یه دنیا درد و غم پاشید تو قلبِ خستمون اما
چشای بسته ی ماها هنوز در حالِ انکاره
***
سهیل پی