#مدل های #جدید #کاپشن #زنانه از #استاد #فرانک_ابراهیم_پور

#مدل های #جدید #کاپشن #زنانه از #استاد #فرانک_ابراهیم_پور

#مدل های #جدید #کاپشن #زنانه از #استاد #فرانک_ابراهیم_پور

#مدل های #جدید #کاپشن #زنانه از #استاد #فرانک_ابراهیم_پور

#مدل های #جدید #کاپشن #زنانه از #استاد #فرانک_ابراهیم_پور

#مدل های #جدید #کاپشن #زنانه از #استاد #فرانک_ابراهیم_پور

#مدل های #جدید #کاپشن #زنانه از #استاد #فرانک_ابراهیم_پور

#مدل های #جدید #کاپشن #زنانه از #استاد #فرانک_ابراهیم_پور

#مدل های #جدید #کاپشن #زنانه از #استاد #فرانک_ابراهیم_پور

من حدود۲۰یا۳۰ثانیه همینطورکه الاغ داشت میرفت نیگاشون میکردم تااینجافکرمیکردم اینا آدمای ده بغلی هستن..ودارن عروسی میگیرن..
اوناهم اصلاتوجهی بمن نمیکردنوفقط میرقصیدن..که یه دفعه یکیشون که روتنه درخت نشسته بودسرشوبرگردوندوبمن نیگاکرد..تمام موهای بدنم سیخ شد.. قیافه اش ترسناک بود..چشمای خیلی بزرگدودرشتی داشت..وپوست صورتش هم کمی سیاه بود...
وموهای صورتش رایکطرف شانه کرده بود
جالب اینکه همه شون کلاه سرشون بودبه جز
این یکی تااون نیگاکردمن ازترس مثل دیوونه هاازالاغ پیاده شده وجیغ ودادزنان رفتم طرف روستا..
””قیافه اش تقریبامثل این عکس بود””

ما در ایران پیتزا نداریم!

آیدین سیارسریع
************

بنیامین نتانیاهو در مصاحبه ای با بی بی سی گفت: «من فکر می کنم اگر ایرانی ها آزاد بودند شلوار جین می پوشیدند، به موسیقی غربی گوش می دادند و انتخاباتی آزاد داشتند.»

اولا ما ظهور این پدیده ی جدید در عرصه طنز و مطایبه را به همه طنزنویسان جهان تبریک عرض می کنیم.

ثانیا توجه شما را به گفتگوی یک هموطن خسته از نبود آزادی با نتانیاهو جلب می کنیم:
هموطن: هق هق هق (گریه می کند!)

بنیامین: چی شده عزیزم؟ کی اذیتت کرده؟

هموطن: چی بگم آقا! از کجاش بگم؟ اینا نمیذارن ما آزاد باشیم.

بنیامین: مثلا چیکار می کنن؟ (از جیبش کاغذ و قلم در می آورد)

هموطن: مثلا ما تاکسی نداریم. جلوی شتر وایمیستیم میگیم دربست. هر کی حرف از ماشین بزنه دو سال حبس میخوره.

بنیامین: اوه مای گاد.

هموطن: ما نمی تونیم پیتزا بخوریم! ایرانی ها اصلا نمی دونن پیتزا چی هست. الان خود من حتی نمی دونم پیتزا چیه، ولی دلم میخواد بخورم! اینجا آزادی نیست، پیتزا نیست.

بنیامین (رفته تو حس): خیلی تلخه ...
هموطن: امکان دسترسی به موسیقی غربی تو ایران وجود نداره. ما مجبوریم هر روز 2 ساعت نوار کاستِ امین الله رشیدی رو گوش کنیم.

بنیامین (قطره اشکی از گوشه چشمانش سرازیر می شود)

هموطن: آقای نتانیاهو! من دردم رو به کی بگم؟ ما تو ایران نمی تونیم آووکادو پرورش بدیم.

بنیامین: چرا؟

هموطن: چون آووکادو فقط تو مناطق استوایی به عمل میاد.

بنیامین: خب؟

هموطن: دیگه ظلم از این بیشتر؟
نیامین (منظور را متوجه نمی شود ولی صلاح را در این می بیند که موافقت کند): آهان ... واقعا ... دیگه راهی به جز گزینه نظامی واسه آدم می مونه نه والا ... نه بلا.

هموطن: زن ها تو ایران از هیچ حقی برخوردار نیستن. پوشش غالب زنان تو ایران کارتون یخچاله! کودکان هم وضعیت اسفباری دارن، پسرها تو هفت سالگی از خانواده جدا میشن و تا سی سالگی میرن سربازی و بعدش به قتل می رسن. دخترا هم تا بیست سالگی همینطوری بی دلیل کتک میخورن.
بنیامین: چه کاری از دست من برمیاد؟

هموطن: شما اگه میشه هفته ای یک بار این ظلم هایی که به ما روا میشه رو در قالب مصاحبه تلویزیونی به گوش جهانیان برسون تا همه بفهمن ما کجا زندگی می کنیم!

بنیامین: باشه!

*****************
توضیحات: لازم به ذکر است که هموطن ناراضی نفوذی ستون ما بود.
ادمه نظر اول

نه سلامم نه علیکم
نه سپیدم نه سیاهم
نه چنانم که تو گویی
نه چنینم که تو خوانی
و نه آنگونه که گفتند و شنیدی
نه سمائم نه زمینم
نه به زنجیر کسی بسته‌ام و بردۀ دینم
نه سرابم
نه برای دل تنهایی تو جام شرابم
نه گرفتار و اسیرم
نه حقیرم
نه فرستادۀ پیرم
نه به هر خانقه و مسجد و میخانه فقیرم
نه جهنم نه بهشتم
چُنین است سرشتم
این سخن را من از امروز نه گفتم، نه نوشتم
بلکه از صبح ازل با قلم نور نوشتم ...
گر به این نقطه رسیدی
به تو سر بسته و در پرده بگویــم
تا کســی نشنـود این راز گهــربـار جـهان را
آنچـه گفتند و سُرودنـد تو آنـی
خودِ تو جان جهانی
گر نهانـی و عیانـی
تـو همانی که همه عمر بدنبال خودت نعره زنانی
تو ندانی که خود آن نقطۀ عشقی
تو خود اسرار نهانی

تو خود باغ بهشتی
تو بخود آمده از فلسفۀ چون و چرایی
به تو سوگند
که این راز شنیدی و نترسیدی و بیدار شدی در همه افلاک بزرگی
نه که جُزئی
نه که چون آب در اندام سَبوئی
تو خود اویی بخود آی
تا در خانه متروکۀ هرکس ننشـــینی و
بجز روشنــی شعشـعۀ پرتـو خود هیچ نبـینـی

و گلِ وصل بـچیـنی

گفت:برات میمیرم
گفتم:توبمیری منم میمیرم
گفتم:ثابت کن
ریسمانی بردستانش بسته وبرروی ریل قطار
خوابید...
من هم باتردید کنارش خوابیدم
اماتاصدای بوق قطارراشنیدم
رفتم وتنهاش گذاشتم...
مدتهابودازش خبری نداشتم٫عذاب وجدان گرفته بودم...
یکروزکه باقطاربه مقصدی نامعلوم میرفتم
اونوتوکوپه کناردستم دیدم!
باشرمندگی سرم راپایین انداخته وگفتم:
تو...ت...و..ز..ن..د..ه..ای؟؟!!!
درحالی که بادستان ظریف وزنانه اش سرم را
بالا می آورد گفت:
آن ریل که من وتوبرآن آرمیده بودیم
متروکه بود...ورفت وبرای همیشه مراترک کرد ومن کنون تنهاوافسرده
همچوریلی متروک بیقطارترین لحظه هایم رامیگذرانم...
دراتظارمسافری که روزگاری همسفرش بودم..
داستانک:ازمجموعه داستانهای کوتاه
از:نیماراد بنام:
””سکوتی ازجنس مرگ””
که اونودراسرع وقت براتون خواهم گذاشت..