خیلی وقتها قدرت یک نوازش،
یک لبخند،
یک واژه محبت آمیز،
یک گوش شنوا،
یک تعریف صادقانه یا اندکی توجه را دست کم می گیریم،
که همه آنها
میتوانند یک زندگی را متحول کنند

از آن زمان که رفته ای
اشکهای ماست که میرود
نمیشود تو رازیاد برد
نمیشود وجود مهربان تو ز یاد برد
نمیشود نگاه صادقانه ات به زندگی
و جای خالیت ز یاد برد

ﻫﺎﯼ ﺩﺧــــﺘــــﺮ ﺧــــﺎﻧــــﻮﻡ !!
ﺁﺭﻩ ﺑــﺎ ﺗــﻮﺍﻡ !!
ﺧــﻮﺩِ ﺧــﻮﺩﺕ !!
ﺗـــﻮﯾــﯽ ﮐــﻪ ﻫــﻤــﺶ ﻧﻖ ﻣـﯿـﺰﻧـﯽ ﺳـﺮﺩﻭﺳــﺖ ﭘـــﺴــﺮﺕ !!
ﺗـﻮﯾـﯽ ﮐــــــﻪ ﻫـــﻤــﺶ ﺩﺍﺭﯼ ﺑــﻬـﻮﻧـﻪ ﺍﻟـــﮑــﯽ ﻣــﯿــﮕــﯿــﺮﯼ ! !
ﺗــﻮﯾـﯽ ﮐـــــــﻪ ﻫــــﻤــــﺶ ﻣـــﯿــﮕــﯽ
ﻣــﻦ ﯾـــﻪ ﺩﺧــﺘــﺮﻡ ﺗــﻮ
ﻧــﻤــﯿــﺘــﻮﻧـ ـﯽ ﺩﺭﮐــــــــﻢ ﮐــﻨــﯽ !!
.
ﺍﯾـــﻨـــﻮ ﺣـــﺘـــﻤﺎ ﺑــﺨــﻮﻥ !!
.
.ﭘــــﺴـﺮ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺣﺘﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﮐﻢ ﮐﻤﺶ ﯾﻪ ﺩﺧﺘﺮ
ﺑﻬﺖ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺮﺩﻩ !!
.
.
... ﭘﺴﺮ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺮﺍﺕ ﭘﯿﺶ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ
ﺳﺎﻝ ﻋﺸﻘﺖ ﺳﺮ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺗﻨﻬﺎﯾﺖ ﺑﺬﺍﺭﻩ !!
.
.
... ﮐـﻼ ﭘﺴﺮ ﺍﯾﺮﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺣﺘﻤﺎ ﻃﻌﻢ ﺗﻠﺦ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺩﺧﺘﺮ
ﺍﯾﺮﻭﻧﯽ ﺭﻭ ﭼﺸﯿﺪﯼ !!!
.
.
... ﮔﻮﺷﺎﺕ ﺩﯾـﮕﻪ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﯼ "ﻣـﻦ ﺗـﻮ ﺭﻭ ﻭﺍﺳﻪ
ﺧـﻮﺩﺕ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ" ﻧــﻪ ﭘـﻮﻟـﺖ ﻭ ﻣﺎﺷـﯿـﻨـﺖ ﻭ . . . !!
.
.
... ﮔـﻮﺷﺎﺕ ﺩﯾـﮕـﻪ ﭘـﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﻍِ " ﻋﺠﯿﺠﻢ ,
ﻋﺠﻘﻢ , ﻧﻔﺴﻢ"
.
.
...ﭘـﺴﺮ ﺍﯾـﺮﻭﻧﯽ ﮐـﻪ ﺑـﺎﺷﯽ ﺗـﻔـﺮﯾـﺤـﺖ ﻓــﻘــﻂ ﻗـﻠـﯿـﻮﻥ ﻭ
ﺳـﯿـﮕـﺎﺭﻩ ﺣـﺎﻻ ﻧـﻬـﺎﯾـﺘـﺎ ﺷـﺐ ﺟـﻤـﻌـﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﭘـﯿـﮏ ﻣـﺸﺮﻭﺏ
ﺍﻭﻧـﻢ ﺑـﺎ ﺗـﺮﺱ ﻭ ﻟـّﺮﺯ ﺑـﺰﻧﯽ ...
ﭘـﺴﺮﺍ ﻫـــــﻢ ﮐـﻢ ﻏـﻢ ﻭ ﻏـﺼـﻪ ﻧـﺪﺍﺭﻥ, ﮐـﻢ ﻣـﺸﮑـﻞ ﻧـﺪﺍﺭﻥ !!
ﻓــﻘــﻂ ﻣــــــــﺮﺩ ﺑـﻮﺩﻧـﺸﻮﻥ ﺑـﻬـﺸﻮﻥ ﺍﺟـﺎﺯﻩ ﻧـﻤـﯿـﺪﻩ ﺯﯾــــﺎﺩ
ﺷـﮑـﺎﯾـﺖِ ﺭﻭﺯﮔـﺎﺭ ﺭﻭ ﮐـﻨـﻦ ﯾــﺎ ﺑﺎ ﺍﺷﮏ ﺧـﻮﺩﺷﻮﻧﻮ ﺧــﺎﻟــﯽ
ﻛﻨﻦ !!
" ﺩﻣﻪ ﻫﻤـﻪ ﻣﺮﺩﺍ ﮔﺮﻡ ﮐـﻪ ﺁﺯﺍﺩﯾﺸﻮﻥ ﮐـﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻫﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ

چه زيبا! گفتم دوستت دارم !چه صادقانه پذيرفتي!چه ابلهانه! با تو خوش بودم !چه کودکانه ! همه چيزم شدي ! چه زود ! به خاطره يک کلمه مرا ترک کردي ! چه ناجوانمردانه ! نيازمندت شدم ! چه حقيرانه! واژه غريبه خداحافظي به من آمد! چه بيرحمانه! من سوختم !............ولي هنوز هم دوستت دارم

در اين شهر صداي پاي مردميست ك همچنانكه تو را مي بوسند طناب دارت را مي بافند مردمي ك صادقانه دروغ ميگويند و خالصانه ب تو خيانت ميكنند در اين شهر هر چه تنهاتر باشي پيروزتري...

اگر صادقانه و با محبتی قلبی و دلسوزانه انجام نشه ؛

اگر مودبانه و از راه درستش و از طریق اهلش انجام نشه ...

حتی اگر همه ی اینها باشه ولی با ظرافت خاص خودش انجام نشه،

درست برعکسش نتیجه میده و میشه :

نهی از معروف و امر به منکر ...

بقول گیله مرد که میگفت : امر به معروف و نهی از منکر اینقدر مهم و ظریفه که گاهی دو امام دست در دست هم میدن تا وضوی پیرمردی رو اصلاح کنند ...

رفعت و عظمت مقام حضرت موسی علیه السلام بر همه آشکاره ؛ ولی آیا کسی هست که " داستان موسی و شبان " اش رو نشنیده باشه ...

آه خدایا …
عجب دورانی بود
کودکی …
التیام زخمهایش
بوسه های گرم و صادقانه بود
و اکنون …
گذشت زمان
التیامی بر زخمها نیست
یادمان می دهد
چگونه با درد زندگی کنیم

#وقتی

که تنها یه گوشه حیاط وایسادی...

یه نفر میاد و #صادقانه بهت میگه: با من دوست میشی!؟

این مثنوی حدیث پریشانی من است
بشنو که سوگنامه ی ویرانی من است
امشب نه این که شام غریبان گرفته ام
بلکه به یمن امدنت جان گرفته ام
گفتی غزل بگو، غزلم! شور و حال مرد
بعد از تو حس شعر فنا شد، خیال مرد
گفتم مرو که تیره شود زندگانیم
با رفتنت به خاک سیه می نشانیم
گفتی زمین مجال رسیدن نمی دهد
بر چشم باز فرصت دیدن نمی دهد
وقتی نقاب محور یکرنگ بودن است،
معیار مهرورزیمان سنگ بودن است،
دیگر چه جای دلخوشی و عشق بازی است
اصلا کدام احمق از این عشق راضی است
این عشق نیست، فاجعه ی قرن آهن است
من بودنی که عاقبتش نیست بودن است
حالا به حرف های غریبت رسیده ام
فهمیده ام که خوب تو را بد شنیده ام
حق با تو بود، از غم غربت شکسته ام
بگذار صادقانه بگویم که خسته ام
بیزارم از تمام رفیقان نا رفیق
اینها چقدر فاصله دارند تا رفیق
من را به ابتذال نبودن کشانده اند
روح مرا به مسند پوچی نشانده اند
تا این برادران ریاکار زنده اند
این گرگ سیرتان جفاکار زنده اند
یعقوب درد می کشد و کور می شود
یوسف همیشه وصله ی ناجور می شود
اینجا نقاب شیر به کفتار می زنند
منصور را هر آینه بر دار می زنند
اینجا کسی برای کسی، کس نمی شود
حتی عقاب در خور کرکس نمی شود
جایی که سهم مرد به جز تازیانه نیست
حق با تو بود، ماندنمان عاقلانه نیست
ما می رویم چون دلمان جای دیگر است
ما می رویم هر که بماند مخیر است
ما می رویم گرچه ز الطاف دوستان
بر جای جای پیکرمان زخم خنجر است
دلخوش نمی کنیم به عثمان و مذهبش
در دین ما ملاک مسلمان ابوذر است
ما می رویم مقصدمان نامشخص است
هر جا رویم بی شک از این شهر بهتر است
از سادگی است گر به کسی تکیه کرده ایم
این جا که گرگ با سگ گله برادر است
ما می رویم ماندن با درد فاجعه است
در عرف ما نشستن یک مرد فاجعه است
دیریست رفته اند امیران قافله
ما مانده ایم قافله پیران قافله
این جا دگر چه باب من و پای لنگ نیست
باید شتاب کرد مجال درنگ نیست
بر درب آفتاب پی باج می رویم
ما هم بدون بال به معراج می رویم

فرزانه تاییدی و رضا بیک ایمانوردی

فرزانه تاییدی: بیک هنرپیشه سینمای تجاری و مردم پسند ایران بود
مجتبی نظری: فرزانه تاییدی گفت: نوشتن درباره همکاران هنری، و بخصوص آنان که در میان ما نیستند لازم است، با تفکری سالم باشد و منصفانه، که معتقدم بسیار به محتوای صادقانه ی نوشته کمک می کند.
و اما درباره ی زنده یاد بیک ایمانوردی: او هنرپیشه سینمای تجاری و مردم پسند ایران بود و طرفداران بسیاری داشت. بازیگر خوبی بود. اغلب رل هایی که به او می دادند، شخصیت ساده لوح و مهربان بود که بخصوص برای جوانان و حتی بچه ها جذاب بود و همین موضوع فروش فیلم هایش را تضمین می کرد. نقش های جدی در کارنامه او زیاد نیست، ولی در فیلم «واسطه ها»، تنها همکاری من با او بود، کاراکتری جدی را بازی می کرد. در این فیلم سعی می کرد بر خلاف بقیه ی کارهایش دیالوگ ها را حفظ کند، برایش کار بسیار سختی بود! با این حال در این همکاری بسیار صادقانه پا به پای من و بهروز به نژاد - که به هرحال در اصل بازیگر تئاتر بودیم - کار کرد، و به نظر من نتیجه ی کارش هم خوب بود.
در اینجا از آقای حسن محمدزاده کارگردان فیلم هم یاد می کنم که قدر هنرمندان جدی را می دانست و با صبوری کار را به اتمام رساند و اینکه چقدر فیلم موفق بود بحثی جداگانه است. در اینجا دلم می خواهد از عبدالله بوتیمار که در این فیلم با ما بود یاد کنم. روح او و رضا بیک ایمانوردی شاد.