امام سجاد علی بن الحسین علیه السلام هنگامی که به مستمندی صدقه می داد
دست خود را می بوسید.
شخصی از آن حضرت راز این بوسیدن را پرسید.
امام علیه السلام در پاسخ فرمودند
صدقه مومن قبل از اینکه به دست فقیر و نیازمند برسد به دست خداوند میرسد از این رو
من دست خود را می بوسم.

پسرخاله:اون پوست شکلاتارو بده به من
شهاب حسینی:پوست شکلات میخوای واسه چی؟

پسرخاله :یه پیرزنه هست پاهاش درد میکنه فقیرم هست..
شهاب حسینی:خب؟
پسرخاله:بعضی وقتا میرم بهش کمک میکنم خونشو تمیز میکنم و بعضی کارای دیگه...

شهاب حسینی :اهان.....بعدش؟؟؟؟؟؟

پسرخاله:
هیچی ،همیشه بهم میگه بردار از اون شکلاتا بخور
منم چون کلا چند تا دونه شکلات داره نمیخورم.
واسه اینکه ناراحت نشه ، این پوست شکلاتا رو بهش نشون میدم...

برای زیارت خدا لازم نیست

به مساجد، زیارتگاهها وسرزمین وحی برویم

خدا را می توان درشادکردن چشمان گریان کودکی فقیر

درخیابان وهر جای دیگری زیارت کرد

خدایا...........من در کلبه ی فقیرانه ی خود


چیزی را دارم که تو در عرش کبریایی خود نداری



من چون تویی دارم.........و تو چون خود را نداری....!

زیارت قبول باشه حاجی مکه خوش گذشت؟؟ به شیطان سنگ زدی؟؟ راستی دفعه چندم بود رفتی؟؟ راستی حاجی به یاد فقیرا هم هستی دیگه؟؟ حواست هست بچه یتیم سرشو با شکم گرسنه زمین نذاره دیگه؟؟ حاجی میدونی همسایت داره کلیشو میفروشه واسه دخترش جهیزیه بخره؟حاجی میدونی عباس اقا مریضه ولی پول واسه عملش نداره؟؟ حاجی میدونی پهلوان حیدر داره دختره 13 سالشو میده به پیرمرد تا بتونه پول تریاکشو در بیاره حاجی میدونی مهدی پسر اوس جعفر خدابیامرز واسه اینکه خرج خونوادشو در بیاره ترک تحصیل کرده؟؟ حاجی میدونی .................... حاجی همه اینا رو میدونی و بازم پولتو میریزی تو شکم عربا ؟؟؟ واقعا فکر میکنی با این شرایط حج قبوله؟

زن گرفتم شدم ای دوست به دام زن اسیر
من گرفتم تو نگیر
چه اسیری که ز دنیا شده ام یکسره سیر
من گرفتم تو نگیر
بود یک وقت مرا با رفقا گردش و سیر
یاد آن روز بخیر
زن مرا کرده میان قفس خانه اسیر
من گرفتم تو نگیر
یاد آن روز که آزاد ز غمها بودم
تک و تنها بودم
زن و فرزند ببستند مرا با زنجیر
من گرفتم تو نگیر
بودم آن روز من از طایفه دُرد کشان
بودم از جمع خوشان
خوشی از دست برون رفت و شدم لات و فقیر
من گرفتم تو نگیر
ای مجرد که بود خوابگهت بستر گرم
بستر راحت و نرم
زن مگیر ؛ ار نه شود خوابگهت لای حصیر
من گرفتم تو نگیر
بنده زن دارم و محکوم به حبس ابدم
مستحق لگدم
چون در این مسئله بود از خود مخلص تقصیر
من گرفتم تو نگیر
من از آن روز که شوهر شده ام خر شده ام
خر همسر شده ام
می دهد یونجه به من جای پنیر
من گرفتم تو نگیر

مجید خراطها ـ هم خونه
من همخونتو ول کن با وجود من ودا کن
دارم از این خونه می رم تو فقط من و دعا کن
یا بمون منم بمونم یا بزار نیستی نباشم
لااقل اشکام و پاک کن زشته اینجوری جدا شم
بعد رفتنم از اینجا زندگی از هم می پاشه
در و همسایه به طعنه می گن جاش خالی نباشه
راستی عکسم رو دیواره اونم از خونه جدا کن
اگه دلتنگ شدی روزی در و دیوار و نگاه کن
یادگاری ندارم که مبادا جا بزارم
جلوم و بگیر بمونم آخه من جایی ندارم
کاش می شد فقط یه هفته دیگه با من سر می کردی
به قول خودت روزات و پیش من هدر می کردی
مگه میشه وقتی نیستم چشماش و رو هم بزاره
واسه من خبر بیارن که فلانی بی قراره
یعنی الان تو خیابون داره دنبالم می گرده
باز خیالاتی شدم من این خیابونا چه سرده
انگار جدی جدی بی تو یه فقیر کوچه گردم
با اینکه رفتم ولی باز بگی برگرد بر می گردم
به خدا قسم که بی تو یه فقیر کوچه گردم
گر چه مغرورم ولی تو بگی برگرد بر می گردم

نه پیامم نه کلامم



نه سلامم نه علیکم

نه سپیدم نه سیاهم...


نه چنانم که تو گویی

نه چنینم که تو خوانی

و نه آنگونه که گفتند و شنیدی

نه سمائم نه زمینم

نه به زنجیر کسی بسته‌ام و بردۀ دینم

نه سرابم

نه برای دل تنهایی تو جام شرابم

نه گرفتار و اسیرم

نه حقیرم

نه فرستادۀ پیرم

نه به هر خانقه و مسجد و میخانه فقیرم

نه جهنم نه بهشتم

چُنین است سرشتم

این سخن را من از امروز نه گفتم، نه نوشتم

بلکه از صبح ازل با قلم نور نوشتم ...

گر به این نقطه رسیدی

به تو سر بسته و در پرده بگویــم

تا کســی نشنـود این راز گهــربـار جـهان را

آنچـه گفتند و سُرودنـد تو آنـی

خودِ تو جان جهانی

گر نهانـی و عیانـی

تـو همانی که همه عمر بدنبال خودت نعره زنانی

تو ندانی که خود آن نقطۀ عشقی

تو خود اسرار نهانی

تو خود باغ بهشتی

تو بخود آمده از فلسفۀ چون و چرایی

به تو سوگند

که این راز شنیدی و نترسیدی و بیدار شدی در همه افلاک بزرگی

نه که جُزئی

نه که چون آب در اندام سَبوئی

تو خود اویی بخود آی

تا در خانه متروکۀ هرکس ننشـــینی و

بجز روشنــی شعشـعۀ پرتـو خود هیچ نبـینـی

و گلِ وصل بـچیـنی....

...مولانا...

مرد فقیرى بود که همسرش کره مى ساخت، آن زن کره ها را به صورت دایره های یک کیلویى مى ساخت. مرد آنرا به یکى از بقالى های شهر مى فروخت و در مقابل مایحتاج خانه را مى خرید. روزى مرد بقال به اندازه کره ها شک کرد و تصمیم گرفت آنها را وزن کند. هنگامى که آنها را وزن کرد، اندازه هر کره ۹۰۰ گرم بود. او از مرد فقیر عصبانى شد و روز بعد به مرد فقیر گفت:

دیگر از تو کره نمى خرم، تو کره را به عنوان یک کیلو به من مى فروختى در حالى که وزن آن ۹۰۰ گرم است.مرد فقیر ناراحت شد و سرش را پایین انداخت و گفت:

ما ترازویی نداریم و یک کیلو شکر از شما خریدیم و آن یک کیلو شکر را به عنوان وزنه قرار مى دادیم .یقین داشته باش که:به اندازه خودت برای تو اندازه مى گیریم! ..

#صدقه کمکی به #فقیران نمیکند
بلکه برای آرام کردن #وجدان خودمان است
آنها نه به #صدقه که به #عدالت نیازمندند . . .
( #ایزابل #آلنده )