این روزهافکرمیکنم به "تو"

به"من"

به"ما"

به گذشته- به آینده -به تقدیر-

دادگاه میگذارم...محاکمه میکنم ...متهم میکنم...مهلت میدهم...

مهلت تمام میشود -ولی از"حکم"خبری نیست!!!

دلش راندارم یاعلمش رانمیدانم؟!

عجب محکمه ی غریبیست""زندگی""

#شیون #فومنی #گیلکی
اَمی ماران گیلکی دوعا کونید
گیلانِ لبظ خودایا صدا کونید
خوشانِ جی جاکی دستانِ ذرهَ
گیله تجربه مرهَ دوا کونید
دوشمنا نفرین و دوستانا دوعا
گوشت و ناخوناَ اَجور سیوا کونید
دمبتو ابریدی آسمان جیر
عروسهِ گریه مرهَ عزا کونید
پسرِه ... دُخترِه ... خانه مرداکهِ
خوشانِ جانَ ذرهَ فیدا کونید
نیشینید پینیک پاره سر تنایی
مرداکِ نیم تنه یاَ قبا کونید
عینهو بسوخته کوسر آدمان
هفت ساله کهنه جورفاَ پا کونید
فچمید وقتی کی آب واغوشتنهِ
آسمان کمراَ دولا کونید
همه تاَ سرده زمستان شبانهِ
موشاَ نقل میانی پیچا کونید
دیهاتِ کل کچلانَ اوسانید
نقلِ من ئی چکِ پادشا کونید
وختی که جوان اونه شین جاهیله
همساده کورکی یاَ کدخودا کونید
آفتابِ زال درون بج بنی وخت
فکر مشهد ذکر کربلا کونید
غریبهَ وقتی دینید بی کس و پوشت
بمیرم یادِ ایمام رضا کونید
نیبه هیچّی اوشانهِ ویرجا اویر
حقاَ حق گید ناحقا نیگا کونید
وختی دیلخور ج سال و زمانه اید
هاَچینهِ هیچّی ر کارِها کونید
دوکونید ئیشکورِ خوردهَ طبجَه
من نانم کو چشم اَمرهَ پا کونید
هرّه پیش وختی هوا خوشی کونهِ
کیشکاناَ دانه دهید بلا کونید
اُردیک وشلختاناَ هولی هولی
ئیشمارید ئی تا ئی تا بجا کونید
تا اَمی جنگلاَ اَربادار دره
غوله چمیایاَ دوشاب پلا کونید
اَمی ماران همه روز زندگی
مرگاَ رخشن گیریدی فنا کونید
دوتا پا دارید دوتام قرضاَ کنید
خانه کاروبارا روبرا کونید
روزی صدبار میریدی زندهَ بیدی
خوشانِ دیناَ اَجور ادا کونید
آشنا غورصه بیگانه دردسر
خوشاناَ صدجوری مبتلا کونید
نیشینید نماز سر روبه خودا
شیونم آخر پسر دوعا کونید
---------------------------------------------------------------------------------------------------
برگردان فارسی
مادران ما

مادرانمان به لهجه ی گیلکی دعا می کنند
و خدا را بهمان لهجه صدا می کنند
زخمهای دستانش را با تجارب
داروی گیاهی دوا می کنند

دشمن را نفرین و دوست را دعا
اینگونه گوشت را از ناخن جدا می کنند

در زیر آسمان ابر دلگرفته اند
گریه هایشان عروسی را عزا می کنند

بخاطر پسر و دختر و مرد خانه ی خود
جان شیرینشان را فدا می کنند
بر سر وصله پاره دوزی که تنهائی می نشینند
قبای مردخانه را کلاه می کنند
همچون آدمهای کوه نشین قحطی دیده
جوراب کهنه ی هفت ساله را بپا می کنند

بگاهی که برای برداشتن آب از چاه خم می شوند
کمر آسمان را میشکنند

نمیدانم چرا یادم نیست
که چگونه محوتماشای بازی روزگار شدم
فقط می دانم
درجریان باخت قلبم
به صداقت وجود تو
بازنده نهایی هردویمان بودیم
چون تو هم پس از قهرمانی
صداقتت را در میدان مسابقه جاگذاشتی....

گاهی نمیدانم سفره دلم را برای چه کسی باز کنم

که فقط حرف هایم را بزنم و او هم سری تکان دهد

میدانم انتظار به ظاهر کمیست اما این روزها به خودت هم نمیتوانی اعتماد کنی چه برسد به دیگران . . .

به هرکس اعتماد کردم به جای مرحم نمک ریخت روی زخم هایم

دستانم را در جیبم کردمو کاغذی که در آن آدرس آشنا نوشته شده بود را یافتم

وقتی به آن جا رسیدم چیزی حالم را عوض کرد

روی زنگش نوشته شده بود مهدی (عج)

خودم را با عنوان مزاحم همیشگی معرفی کردم

اما.... هنوز هم در انتظار گشودن در هستم....

دوست مجازی من سلام


چند وقت است برایت مینویسم


و تو میخوانی


و گاهی تو مینویسی و من میخوانم


دوست مجازی من


" این روزها درد دلهایمان را به زبان نمی آوریم "


تایپ میکنیم مانده ایم که اگر این دنیای مجازی نبود


روی دیوار احساس چه کسی مینوشتیم !؟


نامت زیباست !


اما افسوس مجازی هستی !!!


پشت هر یک از این حرفها یک نفر نشسته است


میخواند فکر میکند


گاهی هم گریه میکند یا میخندد


ولی میدانم


قدر تمام لبخندهایش تنهاست ...


اگر همدمی بود که مجازی نمیشد


دوست مجازی من بودنت را قدر میدانم .

نمیدانم....

دیگر هیچ چیز را نمیدانم...

خسته شدم از این همه سردرگمی...

کاش کسی بود که بیرونم میکشید....

لبریزم از تنفر...

از بودنشان متنفرم...

بودنی که آزارم میدهد...

از لبخندی که میدانم درونش چیست....

از این همه درویی....

از این همه سکوت...

از این همه از جواب شانه خالی کردن....

متنفرم...

زانوی غم بغل گرفته ای که چه ؟
بلند شو
بایست رو به روی آینه
و تکرار کن ;
دوستم ندارد ؟
خوب نداشته باشد !
دلتنگی هایم را نمی فهمد ؟
خوب نفهمد !
بغض هایم را شانه نیست ؟
خودم که هستم !
همه را می بیند الا من ؟
من که خودم را می بینم !
من که هستم

بیخیال

ولی نمیدانم چرانمیتوانم بیخیال خیال هایم شوم

ای من رها کن

او را .....

قلب...

مهمانخانه نیست...

دو سه ساعت و یا دو سه روزی توی آن بمانند و...

بعد بروند...

قلب... لانه ی کنجشک نیست که در بهار ساخته شود... و...

در پاییز, باد آن را با خود ببرد...

قلب...؟؟؟؟!!!!

راستش نمیدانم که چیست...!

اما... این را میدانم که...

جای آدم های خیلی خوب است!!

نبودن هایت . . . . . .
آنقدر زیاد شده اند که هر رهگذری را شکل تو میبینم! ! ! !
نمیدانم غریبه ها " تو " شده اند، ، ،
یا تو " غریبه " ؟ ؟ ؟ ؟ ؟ ؟ ؟

دلم برای یک نفر تنگ است…

نه میدانم نامش چیست…

و نه میدانم چه می کند …

حتی خبری از رنگ چشم هایش هم ندارم…

رنگ موهایش را نمی دانم…

فقط میدانم که باید باشد و نیست

کاش میشد...

تاثیر گذار ترین قانون زندگی من ؛

قانون " که نباید " بود!

عاشق دستی شدم ؛ "که نباید " !!!

دستان یخ زده ام دستان تبدار اویی را طلب

کرد ؛ " که نباید" !!!

دلم بودن آنی را خواست ؛ " که نباید " !!!

اشک هایم به یاد کسی سرازیر شدند ؛

" که نباید " !!!

میدانم ..... ایراد از من بود !

کاش میشد این روزها کمی " مرد ".......

باور تــلـخ نبودنت...

تاوان کدامین اشتباه بود؟

تو گفتی بمان و من ماندم...

اکنون که تو رفته ای...

من در کوچه های تنهایی به انتظار برگشت تو به بی کسی

خود خیره شده ام...

و نمیدانم اخر چه خواهد شد...

میروی و من نگاهت میکنم...

تعجب نکن که چرا گریه نمیکنم بی تو...

یک عمر برای گریستن وقت دارم...

اما برای تماشای تو همین یک لحظه باقیست...

و شاید همین یک لحظه اجازه زیستن در چشمان تو را داشته باشم

جانم را به دندان گرفتم !

و اعتماد را به خاک سپردم ،

خوب میدانم،راه و رسم درندگی چون دیروز نیست!!

گرگ های این جنگل روی دوپا راه میروند . . .