دلم تنگ می شود ، گاهی
برای حرف های معمولی
برای حرف های ساده
برای «چه هوای خوبی» / «دیشب چه خوردی؟»
برای «راستی! ماندانا عروسی کرد / «شادی پسر زائید»
و چقدر خسته ام از «چرا؟»
از «چگونه؟»
خسته ام از سوال های سخت ، پاسخ های پیچیده
از کلمات سنگین
فکرهای عمیق
پیچ های تند
نشانه های با معنا، بی معنا
دلم تنگ می شود ، گاهی
برای
یک «دوستت دارم» ساده
دو فنجان قهوی داغ
سه روز تعطیلی زمستان
چهار خنده ی بلند
و
پنج انگشت دوست داشتنی


مصطفی مستور

#زندگی ...


زندگی فی البداهه
نمایشی بی تمرین
تنی بی پُرو
سری بی تأمل

از نقشی که بازی میکنم ناآگاهام
فقط میدانم که از آن خودمست، غیر قابل تعویض

موضوع نمایشنامه را
درست روی صحنه باید حدس بزنم
برای افتخار زندگی هنوز آماده نیستم
سرعت جریانی را که بر من وارد میشود به سختی تاب می آورم
بدیهه میسازم، با آن که از بدیهه سازی بدم می آید

بر ناآگاهی ام هر گام سکندری میخورم
رفتارم بوی شهرستانی بودن میدهد
غریزه هایم نشان از تازه کاری دارند
ترس صحنه، علتی است برای تحقیرشدنم
به گمانم موجبات تخفیف، ظالمانه است

واژگان و حرکات غیر قابل پس گرفتن
ستارگان، تا آخر شمرده نشده اند
شخصیتم مثل پالتویی است که در حال دویدن دکمه هایش را میبندم
این هم نتایج تأسف بار این شتابزدگی است

کاش دست کم، بشود چهارشنبه ای را از پیش تمرین کرد
پنجشنبه ای را تکرار کرد
اما وای، دیگر، جمعه با نمایشنامه ای که نمیشناسمش از راه میرسد
میپرسم آیا این کار درستی است
(صدایم گرفته است
چون حتی نگذاشتند پشت پرده، سینه ام را صاف کنم)

گمراه کننده است که فکری کنی این امتحانی سرسری
در اتافی موقتی است، نه
میان دکورها ایستاده ام و میبینم چه استوارند
دقت همه ی آکساسوارها مرا متعجب میسازد
صحنه ای گردان، دیریست که میگردد

حتی دورترین سحابی ها روشن شده است
آه، شکی ندارم که این نخستین شب نمایش است
و هر کاری که میکنم
برای همیشه به کاری که کرده ام بدل میشود

وسیلاوا شیمبورسکا

نبودنهایی هست که هیچ وقت بودنی جبرانشان نمیکند


کسااااانی هستند ....که هرگز تکرار نمیشوند


حرف هایی هست...که معنی شان را ... خیلی دیر میفهمیم...


خیلی دیر.....

#عمق #نگرانی_های ما ....

#فاصله ما از #خدا را نشان می دهد ! ; )

گاهی خوب است آدم بداند . . .
وقتش رسیده دست بکشد و رها کند. . .
و قبول کند که جنگیدن بس است. . .
گاهی باید بگذاری سرنوشت بیاید. . .
و روزگار خودی نشان بدهد . . .
و همه چی دست به دست هم بدهند. . .
تا اوضاع رقم بخورد
و تو . . .
ساکت و سرد ، تنها رقم بخوری...

اگه پول هایش را خرج ملت فلسطین کرده بود
یا با آن مسجد می ساخت
صد ها بار از تلویزیون ایران او را نشان میدادند...
بانو "سعیده قدس"
موسس بنیاد حمایت از کودکان سرطانی"محک"
- که به حق باید او را گنجینه ی ملی ایران زمین نامید-
بی های و هوی و بی سر و صدا !
بیش از یک سوم جامعه کودکان سرطانی کشور را تحت پوشش و حمایت دارد...!
درود بی پایان بر او

تو می دانی چراهرچه این نگاه می بارد ،این بغض سبک نمی شود ؟!
چقدر گفتم این همه بی نشان شدن دلتنگ ترم می کند؟
چقدر گفتم اینهمه زمزمه نبودن بی تاب ترم می کند؟
من گفتم اما تو باور نکردی
دلتنگ تر شدم …
بی تاب تر شدم …
باور کن

کاش کسی یاد معلم ها می داد :
اول مهر شغل پدر‌ها را نپرسند ؛
وقتی هنوز احترام به همه‌ی شغل ها را و افتخار به همه‌ی پدر‌ها را یاد دانش آموزانشان نداده‌اند !
حالا قصه ی چشمان یتیمی که نم می‌خورد ، بماند …

سکــــوتـــ ...

رســا تــرين فــريــاد يک " زن " است ...

وقتي سکوت ميکند ...

وقتي بحث نميکند ...

وقتي براي به کرسي نشاندن عقايدش تلاش نميکند ...

بــفــهــم ...

که واقعــا آسيب ديده است

آدم ها برای هم سنگ تمام می گذارند.

اما نه وقتی که در میانشان هستی، نه...

آن جا که در میان خاک خوابیدی؛

«سنگ تمام» را می گذارند و می روند ...!

آری از پشت کوه آمده ام...

چه می دانستم این ور کوه باید برای ثروت، حرام خورد؟!

برای عشق خیانت کرد

برای خوب دیده شدن دیگری را بد نشان داد

برای به عرش رسیدن دیگری را به فرش کشاند

وقتی هم با تمام سادگی دلیلش را می پرسم.... می گویند: از پشت کوه آمده!

ترجیح می دهم به پشت کوه برگردم و تنها دغدغه ام سالم برگرداندن

گوسفندان از دست گرگ ها باشد، تا اینکه این ور کوه باشم و گرگ!

مَردُمـــــــــ من


مَردُمی هستند


که منتظرند


سر یکی از عزیزانشان


به سنگــــــ بخورد


و به او بگویند:


"بهت نگفته بودم ایجوری میشه؟؟"


و از این جمله


لذت ببرند...