گاهــی نه گریه آرومت میکنه.....

و نه خنــده....

نه فـــــریــاد....

نه ســکوتـــ....

آنجاست که با چشمانی خیس....

رو به اسمان می کنی و میگی....

خدایـــا دیـــگه تنهـــــا تو را دارم...

تنهـــــایم نگـذار.....

دروغ رو همــه مــیــگن ؛

امــا اونــجـاش بــه آدم فــشــار مـیــاد

کــه هــمــراه بــا شــنــیـدن ِ دروغ

خــر هـــم فـــرض بــشـــی

نسیـــم ، دانــه از دوش مـورچــه انـداختــــ . . . . .
مورچـه دانـه را دوبـاره بر دوشـش گرفــت و رو به خــدا گفــت :
گــاهــی یــادم مـــی رود کــه ، هستی . . . !!!
کـاش بیـشتـــر نسیــم بــوزد . . . . .

یــکــی از لــذتــایــی کــه هــیــچ وقــتـــ نــبــود ...
شــب قــبــل از خــواب بــگـم ، حــنــا مــوهـاتـــ خـیـلــی بـلـنـد شـدن ، نـمـیـخـوای کـوتاشون
کــنــی ... اونــم بــه یــه بــی اعـتــنــایــی بــگــه نـــ یــه عــروســی داریـم چـنـد وقت دیــگـه
بــگــیــر بــخــواب بــابــا ، حــالــا گــیــر دادی بــه مــوهــای مــن ....
مــنــم کــه مــثــل هـمـیــشــه بــم بــرخـورده و شـاکــی شــدم ....
حــالــا صــب تــو راه رفــتـــن ســرکــار ، دللللــییییـــلــیییــنـــگ (مـوبـایـلــمــه) از خـونـسـت
بــا یــه لــبـخـنـد فـاتــحـانـه قــطـعـش کـنـم ...... بــعــد اس بــده کــه ...
تــو بــعــد ظــهــر مــیــای خــونــه دیــگــه نـــ ؟؟؟؟ .......
بــعــلــه بــنــده هــم فــرار کـنـم بـرم خـونـه مـامـانـم و بــعــلــه ایــشـونـــ هــم اومـدن خـدمـت
مـامـانـــ و بــابــا .... دیــگــه بـعـد از تــعـارفــات ، شـب بـعـد شـام هـعـی بــگـه پـاشــو بـریـم ...
هــعــی مــن بــگــم نـمـیـام مـیـتــرسـم والا خـطـرنـاک مـیـزنـی .... دیــگــه بــه زور بـریـم خـونه
و تــو راهــم جــیــکــم در نــیــاد و وقــتــی داخـل خـونـه شـدیـم درو کـه بـسـتـم یــه دفـه
بــرگــرده بــایــه حـالـت عــجــیــب مــنــم دسـتــمــو بــگـیـرم جـلـوصـورتـم آمـاده پـرت
شـدن گـلـدونـی ، بــشـقـابـی چـیـزی بــاشــم .... کــه یــه دفــه بــگـه نادر نـیـگـام کن
قــشــنــگ شــده ..... رفــتــم خــارجــی کــوتـاشــون کــردم خــیــلــعــی خـوشـگـل شـده
بــعــد مـن هـمـیـن طـور تــو شــوک .... آخــه صـبـی یــه مــشــتــی از مـوهـاشـو بـاقـیـچـی
زده بــودم کـه مـجـبـور شــه کـوتـاشـون کــنــه ....
حـــیـــفـــــ ....

یـــکـــی از لــذتـــایــی کـــه نـــبـــود ....
رو مــبــل نــشــســـتـــه بــاشــم و حــنــا هــم داره تـــلــویــزیــون تــمــاشــا مـیـکـنـه ...
کــه مــن یــه دفــه ای بـــگــم ....
- حـــنـــا .... حـــنـــا خـــانـــم ....
- بــعــلــه عــزیــزم؟؟؟
- یــه لــیــوان شــیــر واســه عــشــقـــتــــ مــیــاری ...
- ( لــبــخــنــد تـــایــیـــد .... )
بـــا یــه لــیــوانــِــ پــُـرِ شــیـــر بــیــاد و بــشــیــنــه بــغــل دســتـــم و هـیـچـی نـگـه ....
فــقـــط بــا لــبــخــنــد نـیـگــاتـــ کــنــه ....
مــنــم نــیــگــاش کــنــمــو بـــگــم خــودتــــ چـــی .... اون بــازم بــخــنــده ....
پــاشــم بــرم واســـه اونــم یــه لــیــوان شــیــر ور دارم بــیــارم ....
اون لــیــوانــی رو کــه مــن واســش آوردمــو خــورد ،
مــنــم اون لــیــوانــی رو کــه اون واســم آورد و خـوردم ...
مــیــتــونـسـتــیــم ســوا ســوا واســه خــودمــون بــریــزیــم ولـــی .....
حــیــــفـــــ ....

یه وقـتایی که دلتـــ گـرفته

بغـض داری ،

آروم نـیستــی

دلتــــــ بـــراش تـنگـــــ شده

حـوصله ی هـیـچـکسو نـداری

به یــاد لحظه ای بیفتـــــ کـه

اون هــمه ی بی قـراری هــای تـو رو دیـــد

امـــــــا ....

چـشمـاشـو بستـــــ و رفــتـــــ ..

دختر سرزمین من
احساس میکنم این روزها معنای زیبایی را گم کرده ای.
باور کن زیبایی در چشمهای امانتیه رنگ روشن و لبهای برجسته کرده سرخ نیست.
باور کن هر چه قدر هم دماغت را کوچک کنی و سر بالایش کنی زیبا نخواهی شد.
دختر سرزمین من ملاک های زیباییت را تغییر بده .
زیبایی ظاهری هر فرد همانیست که خداوند در وجودش قرار داده.
زیبایی ظاهر زمانی به چشم خواهد آمد که تو قلب پاکی داشته باشی آنوقت همه تو را زیبا خواهند دید.
دختر زیبای سرزمین من از صمیم قلب برایت آرزو میکنم زیبایی حقیقی گم شده ات را دوباره پیدا کنی

عــطر ِ تَنت روی ِ پــیراهنـم مــانده ..
امــروز بـویــیدَمَش عمــیق ِ عمــیق ِ!
و با هـر نـفس بـغــضم را سـنگین تر کردم!
و به یــاد آوردم که دیـگر ، تـنـت سـهم ِ دیگری ست…
و غمــت سـهم ِ مــن!

ما فکـر میکنیـم بدتـرین درد ؛ از دسـت دادن کسـیه که دوستـش داریم !

امـا .... حقیقـت این ِ که : از دست دادن خــودمـون ، و از یــاد بردن ِ اینکه کـی هستیـم ؛ و چقدر ارزش داریم ! گـاهی وقتــها خیلــی دردنــاک تـره ... !

مــیدونی دلـــــم چـــی میــــخواد ؟!
خــدا بیــاد بهــــم بگـــه :
دیـــــوونم کـــردی !! بیــــا !! ایــــنم همـــونی کــه میـــخواستــی !!

گنـجـشکی بــا عـجله و تــمام تــوان بــه آتـش نــزدیکــ مــیشد و بــرمـیگشت پــرسیـدند : چــه میــکنی ؟
پــاسخ داد : در ایـن نـزدیکی چشمــه آبی هســت و مــن مــرتــب نـوک خود را پـــر از آب مــیکنم و آن را روی آتـش میـــریزم
گفتنــد : حــجم آتـــش در مقــایســه بــا آبی کــ تــو می آوری بـسیار زیــاد است و ایـن آب فایـــده ای نــدارد
گفـــت : شــاید نتــوانم آتـش را خـــاموش کنم ، امــا آن هنگــــام کــه خداوند میپــرسد: زمـــانی کــــ دوســتت در آتـش میــسوخت تــو چــه کـــردی؟
پـــاسخ میــدهــم : هــر آنـچه کــه از مـــن بــر می آمد. . .

دروغـــ رو هــمــه مــیــگـــن ؛
امــا اونــجــاش بــه آدم فــشــار مـــیــاد
کــه هــمــراه بــا شــنــیـــدن ِ دروغ
خــر هـــم فـــرض بــشـــی …

فـــکــر مـیکـــــردم در قـــلــب تـــــــو،مـحـکـــوم بـــه حـبـــس ابــــدم.

یــکبــــاره جــــا خـــوردم وقــــتــی زنـــدان بــــان بـــر ســــرم فــــریــاد زد

هـــــی تـــو آزادی

و صــــــدای گــــام هــــای غــــریـــبـه ای کــــه بــــه

ســلـــول مــن مـی آمـــد