عشق بعضی وقت ها از درد دوری بهتر است

بی قرارم کرده و گفته صبوری بهتر است

توی قرآن خوانده ام ، یعقوب یادم داده است

دلبرت وقتی کنارت نیست کوری بهتر است

از این ور و اونور شنیدم داری عروس میشی گلم

مبارکت باشه ولی آتیش گرفت این دلم

خیال می کردم با منی، عشق منی، مال منی

فکر نمی کردم یه روزی راحت ازم دل بکنی

باور نمی کردم بخواهی راستی راستی تنهام بذاری

آخه یه عمر همش بهم گفته بودی دوسم داری

گفته بودی عاشقمی به پای عشقم می شینی

می گفتی هرجا که باشی خودتو با من می بینی

رفتی سراغ دشمنم یه پست، نامرد، حسود

یکی که حتی به خدا لنگه کفشمم نبود

به ذهنشم نمی رسید حتی نگاش کنی یه روز

آخه که چه دردی می کشم، ای دل بیچاره بسوز

با این همه بدی هنوز عشقت برام مقدّسه

همین که تو شاد باشی و بخندی واسه من بسه

تازه عروسیت برات خودم هدیه میخرم

غصه نخور حرفاتو من پیش کسی نمی برم

هرکی بپرسه بهش میگم خودم ازش خواستم بره

میگم برای هردوتامون اینجوری خیلی بهتره

با اینکه می دونم برات همدم و همخوار نمیشه

آرزو می کنم دلت یه لحظه غصه دار نشه

با اینکه می دونم یه روز تو رو پشیمون می بینم

همیشه از خدا می خوام چشماتو گریون نبینم

با اینکه از دوریت دلم داره می ترکه

ولی به خاطر تو هم که شده میگم مبارکه

پاییز رو به پایان است

و من...

برای لحظه ای همقدم شدن با تو دلم تنگم ...

همقدم شدن با تو در یک عصر بارانی !

هم کلام شدن باتو بر روی نیمکت های پارک...

من دلم برای صدای خش خش برگ ها تنگ است

من دلم برای تو دل تنگ است....

باران آمد

و نغمه های سرد زمستان را
بر گونه های تب كرده ام سرود
باران آمد
و طرح لبخندم را
جان دوباره ای بخشيد
دوباره باران
بر جای جای بودنم بارید

و سايه های مردد را
از پيشانی ام زدود
و چه باران زيباست
آنگاه كه می بارد
بر لای لای گرم دلتنگی

نازدانه ی دلم

همه رفتند ...

همه آرام می آیند و آرام می روند

بی آنکه بدانند چطور شیشه دل را می شکنند.

همه می روند ...

بی آنکه نگاهی به عقب اندازند که من ... که تو ...

که همه ما پشت پنجره چشم به راه ایم.

همه می روند ...

نازنینم اما من همیشه با تو می مانم

تا پشت پنجره به انتظارم ننشینی

با تو می مانم تا پنجره غم گرفته دلت را شاد کنم

من در کنارت هستم

سرت را بر شانه ام بگذار

من می مانم ...

کاش می شد درزمان عاشقی




عشق را درهرکجا فریاد زد




کاش می شد درشمارلحظه ها




عشق بی قید و قفس را یاد کرد




در حضورگرم و پرشوردو دست




لذت باهم شدن را یاد کرد




کاش می شد درکناریکدگر




ازحصاراین مکان آزاد شد




درکنارجاده های بی کسی




لحظه ها را یک به یک احساس کرد




کاش می شد دردل مرداب غم




شادی یک دل شدن را داد زد




بردرو دیوارهای قلبمان




عکس عشقی جاودان را قاب کرد

آن که می گوید دوستت می دارم
خنیاگر غمگینی ست

که آوازش را از دست داده است

ای کاش عشق را زبان سخن بود

آن که می گوید دوستت می دارم

دله اندوهگین شبی ست

که مهتابش را می جوید

ای کاش عشق را زبان سخن بود

روی دیوار

روی سایه ایـــــ که به جا مانده از تو

چشــــم می کشم و دهانی که بخندد

به این همه تنهایی و انتـــظار ...

این خانه بعد از تو فقـــــط دیوار استـــــ

و تکه ذغالی که خطــــ می کشد

نیامدنت را ...

خداوند بود و من و تو

تنهای تنها

ساقه ات در تمام وجود خاکی ام ريشه

دوانده بود که آن ناشناس از راه رسيد

تو را چيد و با خود به آن شب خيس پراز شهوت برد

در زير پيکر سنگين آن ناشناس از فرط لذت و درد !

به خود می پيچيدی

که ناگهان

قطرات خون ساقه معصومت را آلود

و آن هنگام بود که ريشه نيمه جانت خشکيد

و علفهای هرز وجود خاکی مرا پر کرد

عشق برای هميشه مرد....

و خداوند برای آن ناشناش نام انسان را برگزيد

ای عشق ، ای عشق

همه لرزش دست و دلم
از آن بود که عشق پناهی گــردد

پروازی نه گریز گاهی گردد

ای عشق ، ای عشق

چهره آبی‌ات پیدا نیســت

و خنکای مرحمی بر شعله زخمی

نه شور شعله بر سرمای درون

ای عشق ، ای عشق

چهره سرخت پیدا نیســــت


غبار تیره تسکینی بر حضور ِ وهن

و دنج ِ رهائی بر گریز حضور

سیاهی بر آرامش آبی

و سبزه برگچه بر ارغوان

ای عـشــــــق ، ای عشق

رنگ آشنایت پیدا نیست

سلام به اون عزیزی که ، فاصله ها باهاش دارم

تو دفتر خاطره هام ، خاطره ها باهاش دارم

آرزوی دیدن اون ، صورت زیباشو دارم

آخر حرفمم اینه هرجا باشه دوسش دارم

دلم بهانه ات را می گیرد




چقدر امروز احساس می کنم نبودنت را ...




صدایت در گوشم می پیچد...




و بی اختیار می گویم جانم مرا صدا کردی

حرف دلم تقدیم به فا....
روزی که دیدمت آرام خندیدم
به خود گفتم:زندگی
زیبا بود...
آه...
... ولی افسوس او مرا هرگز ندید
حتی پرپر شدنم را در جلوی پاهانش
روزی که رفت من هم رفتم
او به دوام و من به فنا
کاش هرگز او را نمیدیدم کاش
روزی که دیدمش دنیا آبی بود
زیبا بود
مثل خواب
مثل برف
مثل باران
ولی رفتنی...
اما حال دنیا سیاه است
مثل کابوس
مثل سرما
مثل شب
ولی تا کی؟
کاش هرگز نمیدیدمت کاش

جان غمگین ، تن سوزان ، دل شیدا دارم

آنچه شایسته عشق است ، مهیا دارم

سوز دل ، خون جگر ، آتش غم ، درد فراق

چه بلاها که ز عشقت من تنها دارم

........