در #سکوت #شب من ،
ناگهان #حادثه ای...
ناگهان #وسوسه ای تلخ گذشت...
من #تو را کم داشتم

در #سکوت #شب من ،
#آسمان حرفی زد...
و #غزل شعری شد...

در #سکوت #شب من،
#موج گیسوی تو #آرام نداشت
#برق چشمان تو #پیغام نداشت...
چه #سرابی دارم
که #امیدم به #نگاهت ...
سالها #یخ زده است...

تـو کـمی #شيـرين شـو
#بـحران_بی_فـرهادی را
مـن #حـل ميکـنم ...

روزی #کشاورزی متوجّه شد #ساعتش را در #انبارعلوفه گم کرده است.
#ساعتی معمولی امّا با #خاطره ای از #گذشته و #ارزشی #عاطفی بود.
بعد از آن که درمیان #علوفه بسیار جستجو کرد و آن را نیافت
از گروهی #کودکان که در بیرون #انبار مشغول #بازی بودند مدد خواست و وعده داد که هر کسی آن را پیدا کند
#جایزه ای دریافت نماید. #کودکان به محض این که #موضوع #جایزه مطرح شد
به درون #انبار هجوم آوردند وتمامی کپّه های علف و یونجه را گشتند امّا باز هم #ساعت پیدا نشد.
#کودکان از #انبار بیرون رفتند و درست موقعی که #کشاورز از ادامۀ #جستجو #نومید شده بود،
#پسرکی نزد او آمد و از وی خواست به او #فرصتی دیگر بدهد.
#کشاورز نگاهی به او انداخت و با خود اندیشید، "چرا که نه؟ به هر حال، کودکی #صادق به نظر میرسد."
پس #کشاورز #کودک را به #تنهایی به درون #انبار فرستاد.
بعد از اندکی #کودک در حالی که #ساعت را در دست داشت از #انبارعلوفه بیرون آمد.
#کشاورز از طرفی #شادمان شد و از طرف دیگر #متحیّر گشت که چگونه #کامیابی از آنِ این #کودک شد.
پس پرسید، "چطور #موفّق شدی در حالی که بقیه #کودکان #ناکام ماندند؟"
#پسرک پاسخ داد، "من کار زیادی نکردم؛ روی #زمین نشستم
و در #سکوت #کامل #گوش دادم تا #صدای #تیک #تاک #ساعت را شنیدم و در همان جهت #حرکت کردم و آن را #یافتم ."
#ذهن وقتی که در #آرامش باشد بهتر از #ذهنی که پر از #مشغله است فکر میکند.
هر روز اجازه دهید #ذهن شما اندکی #آرامش یابد و در #سکوت #کامل قرار گیرد
و سپس ببینید چقدر با #هوشیاری به شما #کمک خواهد کرد #زندگی خود را آنطور که مایلید #سر و #سامان بخشید.